Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De buurt waarin De Bunker zich bevindt is op zijn minst mistroostig te noemen. Zwerfvuil, vervallen gevels en grauwe straten kenmerken de omgeving van het Brusselse Noordstation en de enige kleuren die je er tegenkomt, situeren zich in een bepaald spectrum. Rood en andere neonlichten wijzen op de frequente aanwezigheid van dames die aan andere werktijden gebonden zijn dan een negen tot vijf uurregeling.
Het Ciné-Theatre De Bunker blijkt een oud laboratorium te zijn waar een zekere Léon Martin ooit zijn zaakje had, althans dat zou je kunnen opmaken aan de hand van het opschrift aan de voorzijde van het gebouw. Eenmaal binnen is er weinig dat op vroegere activiteiten wijst. In het centrale gedeelte staan aan twee kanten zetels en in het midden op de houten vloer bevindt zich het “podium”. Geen verhoog of zo maar gewoon een ruimte waar geen kledingsstukken rondslingeren en waar een schamel instrumentarium opgesteld staat.
De gemiddelde duur van de sets die de ten dans spelende bands ten gehore brachten was eerder aan de korte kant. Een eerste tweetal combineerde elektronische chaos met de projectie van psychedelische beelden. Het tweede duo schiep met twee gitaren een muur van feedback en drones. Op hun knieën zaten ze naar hun versterkers gekeerd en de schaarse lichtinval gaf dit schouwspel een bevreemdend tintje. Een bezoek aan de webstek van de heren organisatoren van het (K-RAA-K)-collectief leert dat voorgaande bands door het leven gaan onder de respectievelijke namen The Soft Cushions & Chimuser en Flash Bunny & Syncopated Elevators Electric Circus.
Vervolgens was het de beurt aan Double Leopards, een kwartet dat begin april onder de hoede van Sonic Youth zal aantreden op het All Tomorrow’s Parties festival. Voordien planden ze een korte tournee waarbij ze voornamelijk plaatsen aan de andere kant van het kanaal aan gedaan worden en het concert in Brussel was dan ook het enige op het Europese continent. Gevieren zitten ze op de grond temidden van elektronische en analoge spullen. Rechts een man met een volle baard en een gedateerde zonnebril die naast wat knopjes van een speelgoedplatenspeler bedient en met de regelmaat van de klok een ander schijfje oplegt. Aan de andere zijde een op een stoel gezeten heerschap dat met een strijkstok ritmische klanken uit zijn basgitaar tovert. In het midden twee dames die minutieus gedoseerde klanken toevoegen zoals bijvoorbeeld de kleine belletjes die gedurende de eerste episode geluid worden. Ondanks het rijke klankenpallet overheerst het minimalisme. En dat is meteen een sleutelbegrip in de wereld van Double Leopards. Net zoals op hun recente plaat Halve Maen worden lagen geluid opgebouwd waarbinnen subtiele ingrepen het geheel boeiend maken. Organisch is een andere term die de lading zou kunnen dekken. Door het toevoegen en wegnemen van elementen worden structuren gewijzigd om daar vervolgens op voort te bouwen. Op een gegeven moment namen de vier leden allen een microfoon in hun mond en brachten ze op die manier bezwerende klanken voort die de sfeer van een groepsmeditatie opriepen. Bevreemdend, al was het maar omdat je als publiek op de band moest neerkijken. Helaas hielden ze er, na het tweede stuk gespeeld te hebben, mee op. Te kort … maar wel intrigerend.
http://www.kindamuzik.net/live/double-leopards/double-leopards/5166/
Meer Double Leopards op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/double-leopards
Deel dit artikel: