Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vier Nederlandse metalbands staken eind vorig jaar de koppen bij elkaar en organiseerden samen een korte tour van tien data dwars door het land. NoMen, El Shit, Sk;rl en Textures genereerden veel media aandacht met hun Dutch Angry Metal Movement-tour. De DAMM-tour bleek een gouden zet en bewijst dat metal nog lang niet dood is. KindaMuzik stuurde de meest doorgewinterde metalheads van de redactie richting 's-Hertogenbosch, waar de Movement voor een middagje neerstreek. Zij kwamen terug met een berg foto's en het volgende koortsachtige verslag.
Zondag 14 maart 2004
Het was half twee 's middags toen de telefoon ging. Ik zat juist in een droom en die klootzak die ik dadelijk aan de andere kant van de lijn zou aantreffen zou spijt krijgen dat-'ie me zo vroeg op de dag had gebeld. Ik droomde dat ik vooraan stond bij Iron Maiden. Bruce Dickinson zocht steeds oogcontact met mij en als Steve Harris begon te headbangen vlogen zijn zweetdruppels in het rond en raakten mijn gezicht. Ik hield mijn rechtervuist fanatiek in de lucht en schreeuwde mee met 'Wrathchild'. En toen ging dus de telefoon en zat ik meteen rechtop in bed. Het was Arjen, de fotograaf van KindaMuzik.
"Waarom bel je me zo vroeg?," schreeuwde ik in de hoorn. "Ik lag verdomme nog te slapen." Hij begon te mijmeren over het concert waar we vanmiddag samen verslag van moesten doen. Zei dat hij er niet gerust op was. "Wat hebben klassieke metalheads als wij nu te zoeken bij een concert van de Dutch Angry Metal Movement?," vroeg hij zich hardop af. "Waarom zouden wij onze liefde voor vintage Maiden en Priest aan de kant zetten voor ijzige riffs, brute grunts en onnavolgbare maatsoorten?" Ik haalde diep adem terwijl ik de hoorn van mijn ene naar de andere hand bracht, mijn linkeronderarm ontlastend. "Je bent daar om te fotograferen, niet om volledig uit je dak te gaan op oude metal," zei ik streng. "Gedraag je als een professional, dan komt alles goed vanmiddag. Ik zie je over een uur bij de zaal." Ik hoorde een snik in zijn stem toen hij afscheid nam en ophing. Ik zette snel nog even een kop koffie en ververste het verband op mijn arm. Ik had namelijk gisteren een nieuwe tatoeage laten zetten en het verband was doorweekt met huidkorsten, zwarte inkt en wat bloedresten. Het liet me verder koud. Ik had immers een vurige wens uit laten komen. Vanaf gisterenmiddag zou ik voortaan door het leven gaan met het British Steel scheermes van Judas Priest op mijn pols. Mijn vriendin verklaarde me voor gek maar ik snauwde haar af. "Mensen die verzamelaars van lieden als K's Choice en Bush in huis hebben zijn muzikaal niet serieus te nemen. Want in metal zult gij geloven," blafte ik in haar gezicht. Ik griste mijn leren jack van de kapstok en trok de voordeur achter me dicht.
De straten waren behoorlijk verlaten op dit uur van de dag en voor ik het wist stond ik bij de ingang van de w2. Eenmaal binnengekomen was het niet moeilijk Arjen te vinden. NoMen was al begonnen dus zou hij al wel helemaal vooraan staan. Hij droeg een versleten spijkerjackje met opgenaaide patches van onder meer Saxon, Priest en Ted Nugent, en een haarband zorgde ervoor dat zijn blonde krullen niet in zijn ogen kwamen.
"Eindelijk ben je er. Ik vertrouw het hier voor geen meter," liet hij zich ontvallen. Ik gaf hem een schouderklopje en bood hem een biertje aan. "Laat je niet gek maken door dat moderne metalgrut," praatte ik op hem in. "Het zijn heel aardige mensen als je ze leert kennen." "Wat!? Heb je vrienden gemaakt met die lui? Jij vuile overloper," siste hij wantrouwig terwijl hij zijn ogen tot spleetjes kneep. Ik liep rustig naar de bar en Arjen ging door met foto's maken.
NoMen maakte een stabiele indruk. Het viertal is strak, schrijft goede songs en klinkt heerlijk gemeen. En van totaal doorgeflipte maatsoorten en ellenlang prog-gepiel waar Arjen zo bang voor was was totaal geen sprake. Ik gaf hem zijn drankje en hij glimlachte naar me. Het zou allemaal wel goedkomen, redeneerde ik. NoMen's slappende bassist stal op sommige momenten de show maar kende ook keurig zijn plaats ten opzichte van zanger Jaap. Het publiek vond NoMen prima te verteren en na drie kwartier songs van hun onlangs verschenen NoMenlands hield de band het voor gezien.
"Dat was een succesvolle opener, of niet?," zei ik Arjen die druk in de weer was met allerlei lenzen en fotorolletjes. We stonden wat te praten over oude metal toen mijn goede vriend Rob bij ons kwam staan. Zijn bierbuik kwam onder zijn Motorhead T-shirt uit en hij stonk ongelofelijk naar de drank.
"Godverdomme gisterenavond finaal door het lint gegaan!," liet hij ongevraagd weten. "Met Misha alle platen van Exodus achter elkaar gedraaid. Lag er goddomme om half vijf in, ha ha ha! Ik moest m'n wekker zetten anders was ik hier nu niet geweest!" Hij sloeg zichzelf op de buik van het lachen en begon toen een shaggy te draaien. Toen wij onszelf weer van bier hadden voorzien was het tijd voor El Shit. De drie muzikanten uit Groningen zijn zo'n tien jaar jonger dan de mannen van NoMen en dat viel vooral te merken aan de ietwat verlegen podiumpresentatie. Vooral tijdens het eerste nummer maakte de band een onstabiele indruk en daardoor kwam het geheel niet helemaal over. Na de instrumentale opener was het geluid beter, maar toch leek het of de zanger/gitarist er niet helemaal in kwam. Zijn houding was vrij statisch en hij keek schuw de zaal in. Totdat hij zijn strot opentrok en de zaal op haar grondvesten deed schudden. Muzikaal is El Shit schatplichtig aan Sepultura, Machine Head en Korn maar nergens klonk het drietal echt gevaarlijk of agressief. Misschien is El Shit een beetje te lief en kwam het daardoor niet helemaal over, want agressie is onontbeerlijk voor metal. Maar dat is misschien nog te wijten aan de jeugdige leeftijd en de spanning, al zou El Shit met haar dikke vier jaar ervaring standvastiger op het podium kunnen staan. Na een half uur begonnen de staccato riffs en de voor de hand liggende arrangementen mij enigszins op de zenuwen te werken. De sound stond als een huis maar El Shit bleek niet in staat echte liedjes tentoon te spreiden. Maar de band verdient een tweede kans, want de jeugd heeft immers de toekomst.
Rob knikte naar mijn pols. "Wat heb jij nou weer uitgespookt?," vroeg hij. "Heeft de chef weer eens gevochten, ha ha ha!" Ik haalde het verband van mijn pols en toonde hem mijn Judas Priest-tatoeage. "Zeer fraai gedaan, helemaal niet slecht," mompelde hij terwijl hij zijn mouwen oprolde. Iron Maidens mascotte Eddie prijkte vervaarlijk kijkend op beiden onderarmen. "Cadeautje van m'n wijf. Ik vond het wel stoer om ze te laten zetten. Echt wel metal, of niet chef?" We glimlachten naar elkaar en toen kwam Arjen aanlopen. Hij zag wat bleekjes en zijn ogen leken gefixeerd op de bevuilde grond. "Ik heb gehoord dat die gasten van Sk;rl wél van die ADHD stuiterherrie maken," zei hij op nerveuze toon. "Is het nu dan uit met de pret? Ik heb me prima vermaakt bij El Shit maar dat kwam vast ook doordat hun riffs gewoon doorliepen. Die gasten van Textures en Sk;rl schijnen een calculator te gebruiken tijdens het songschrijven." "Ach laat je toch niets wijsmaken door die nieuwe metalfans," zei ik scherp. "Die gasten lullen maar wat. Laat ze toch. Op het eind zal niemand de muziek van Bruce, Ozzy en Alice ten slechte doen komen. Metalheads zijn altijd trouw gebleven aan hun roots en dat zal nooit of te nimmer veranderen." Arjen schudde ongeduldig van nee en hief beide armen in de lucht. "Maar heb je al die T-shirts gezien waar die mannen in rondlopen?," riep hij. "Allemaal nieuwe bands als Meshuggah en Devin Townsend en Mastodon en weet ik hoe al die moderne metalbands heten. Gelukkig draaide de DJ net een nummer van Carcass want ik heb helemaal niets met die hedendaagse metal."
Toen schoof het gordijn open en schoot Sk;rl furieus uit de startblokken. Hoewel de schreeuwen van zanger Bram niet helemaal lekker in de mix lagen was het optreden van Sk;rl een spektakel van begin tot eind. In tegendeel van El Shit gebeurde hier echt iets op het podium. Twee gitaristen, een bassist en een maniakale zanger die het hele podium verkenden en net niet tegen elkaar opbotsten. Sk;rl oogde agressief en emotioneel oprecht. De oude Grote Prijs-winnaars maakten vier jaar geleden al een stabiele indruk en doen dat nog steeds. Nieuw materiaal werd afgewisseld met nummers van hun debuutplaat _blank en de nieuwe songs bleken regelmatig nog gestresster te klinken dan de oude toppers. De complexere nieuwe nummers maakten wel nieuwschierig naar het binnenkort te verschijnen tweede album, al steekt het vijfkoppig gezelschap ook haar liefde voor Eno en de moderne Radiohead niet onder stoelen of banken. "Verdomme dit is dus precies wat ik bedoel," schreeuwde Arjen in mijn oor. "Die Tool-invloeden kan ik nog wel begrijpen maar af en toe vliegt die drummer echt alle kanten op." "Dat hoort tegenwoordig zo," stelde ik onomwonden. "Luister eens naar die vreemde gitaargeluiden en die machinale groove. Als ze echt gas geven hebben ze soms wel wat weg van Keelhaul," voegde ik toe. Wat vooral opviel was dat Sk;rl totaal hun eigen ding deden en zich er niet van bewust leken dat er ook publiek voor hun neus stond. Er werd rustig de tijd genomen voor een langer intro en niets klonk gehaast of geforceerd. Gecombineerd met de energie van de vijf bandleden en de sterke songs wist Sk;rl moeiteloos te overtuigen. Door middel van bloed, zweet en tranen en oprechte emo. Sk;rl ging eigenlijk gewoon verder waar ze na de tour van _blank gebleven waren. Nu was het wachten op Textures uit Etten-Leur. Niet alleen een goede band, nee, ook een regelrechte sensatie en misschien zelfs een hype. Vanmiddag zou de nieuwe zanger Erik voor de derde keer meedoen en ook dat was de reden dat de spanning hoog opliep in de redelijk volgelopen w2.
Wat Textures liet horen was eigenlijk helemaal niet leuk meer. Niet meer grappig. Ongelofelijk strak, bruut en agressief en op eenzelfde hoge niveau als de van alle spanning ontdane muziek van bands als Dream Theater of Dire Straits. Maar Textures heeft Erik Kalsbeek. Deze geeft de statische trashmetal van het zestal een gezicht en hij kan haast doorgaan voor stemkunstenaar. De melodieën van de nummers op Polars lijken voor hem kinderspel, hetgeen vooral goed te horen is in nummers als opener 'Transgression' en het pakkende 'Young Man'. Terwijl de gitaristen en bassist zich haarzwiepend door de set heen werkten waren toch de meeste ogen gericht op drummer Stef. Hij is niet
alleen letterlijk een brok energie, hij speelt ook nog eens de meest complexe ritmes met hetzelfde achteloze gemak als zijn band het publiek collectief de bek open laat vallen. En Textures blijkt wel degelijk een ziel te hebben, ondanks de onmenselijke prestaties op het podium. Het publiek went aan de staccato riffs en de band maakt indruk. "Verdomme, tijdens de eerste twee nummers had ik tranen in m'n ogen," vertelde ik KindaMuzik-collega Ruud van Esch. "Ik ook," zei hij met een brok in de keel. En vervolgt: "Shit, zoiets heb ik nog nooit aan een man opgebiecht." Lachend vielen we elkaar in de armen terwijl Textures op het podium de definitieve toekomst van de metal uitstippelde, tegen een achtergrond van agressie, passie en spelplezier.
"Muzikaal technisch is het niet meer grappig wat Textures doet maar als dit de toekomst van de metal is laat ik de volgende keer mijn leren jack wel thuis. En laat ik die Judas Priest-tattoo weghalen," zei ik tegen Arjen. Hij keek me verbijsterd aan. "Wat bedoel je in godsnaam? Zeg je de oude metal vaarwel voor dit moderne gefreak?" Hij hield zijn hand op zijn hart en zweerde tegenover mij eeuwige trouw aan Iron Maiden. "Ik doe vanaf nu alles in naam van Bruce Dickinson." Hij liep stampvoetend weg toen ik hem recht in zijn gezicht uitlachte.
"Wat heeft hij nou?", vroeg Rob geschrokken. "Maak je niet druk," wimpelde ik hem af. "Die trekt wel weer bij. Hij zal toch foto's moeten maken." Even later zag ik Arjen pal vooraan staan. Hij had zijn camera opgeborgen en stond met één hand voor zijn mond naar de verrichtingen op het podium te kijken. Zijn heupen probeerden het ritme mee te wiegen maar meer dan drie maten hield hij het niet vol. Te complexe muziek. Ik vond het meer dan verdacht. Na een spectaculaire toegift nam de DJ de auditieve diensten over en was het tijd voor bezinning. Collega Ruud keek verdwaast voor zich uit en een traan biggelde over zijn wang toen hij een slokje van zijn bier nam. Ik wuifde nog naar hem maar hij deed net of-'ie me niet zag. Terwijl de zaal leegstroomde bestelden Rob en ik nog een laatste drankje. "Allejezus wat een middag, of niet chef?", lachte Rob alsof hij nog steeds niet kon geloven wat hij zojuist had gezien. "Beter dan sex," grijnsde ik. "Beter dan sex." Toen ik het bonnetje van de garderobe inleverde zag ik Arjen staan fluisteren met de merchandise-man van Textures. Ik liep met ferme passen naar hem toe en greep hem bij zijn schouder. "Wat wil dit stuk schorriemorrie van je?," riep ik naar de geschrokken T-shirt verkoper. "Eh, het is niet wat je denkt, hoor..." Arjen rukte zich los en op dat moment werd me duidelijk wat er aan de hand was. Uit zijn binnenzak viel een CD van Textures. Het was doodstil in de hal toen ik langzaam bukte en het zilveren schijfje opraapte, onderwijl Arjen furieus in de ogen kijkend. Die had die smiecht zojuist aangeschaft, dat kon niet anders. Ultiem bewijsmateriaal geklemd tussen mijn wijsvinger en duim. Hij probeerde het nog uit te leggen maar al snel barstten we allebei in lachen uit. Arjen was om. Met de tranen in onze ogen genekt door de slappe lach verlieten we arm in arm de zaal.
De Dutch Angry Metal Movement Tour doet nog de volgende steden aan:
Amersfoort, De Kelder, 2 april (zonder Sk;rl)
Goes, 't Beest, 10 april
http://www.kindamuzik.net/live/dutch-angry-metal-movement/dutch-angry-metal-movement/5528/
Meer Dutch Angry Metal Movement op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dutch-angry-metal-movement
Deel dit artikel: