Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Begin dit jaar is Enter Shikari een uit Engeland overgewaaide hype die met orkaankrachtige noiseconcerten tussen ravebeats, trancemelodietjes en post-hardcore Eurosonic en een paar Nederlandse clubs omver blaast. Debuutalbum Take to the Skies markeert echter een dieptepunt waar een mokerslag verwacht wordt. Bedroevende productie en krachteloze nummers maken de plaat tot een bijzonder slap aftreksel van deze furieuze liveband; een gedoodverfde kandidaat voor de grootste flop van 2007 en in ieder geval het lelijkste wat in lange tijd aan een geluidsdrager is toevertrouwd.
Desondanks wacht Enter Shikari een uitverkochte zaal vol overwegend puberende fans. In de trein naar Amsterdam leveren vier jongedames in strakke spijkerbroeken, met het perfecte gitzwarte lok-voor-je-ogen-kapsel in het langslopen de reden: “Eerst snel wat eten en dan lekker pitten.” En met dat laatste wordt allesbehalve slapen bedoeld.
Uren voor aanvang bevolkt de zwarte-eyelinerbrigade de brug voor de Melkweg, maar het wachten heeft de jeugd weinig energie gekost. Vanaf de eerste tonen is het inderdaad “lekker pitten” geblazen gezien de vele rondstuiterende tienerlijven. Crowdsurfers en stagedivers alom, al blijft het jammer dat de held die over de balkonrand klimt, uiteindelijk niet de sprong in het diepe waagt. Zo’n show is het dus; het publiek gaat volledig los, danst of mosht zich een slag in de rondte en druipt drijfnat bezweet af.
Onbegrijpelijk is dit succes niet. De vier druktemakers trekken amusant van leer met rammende beats en dito powerchords; een opzwepend Scooter- of Tiëstoachtig melodietje doet de rest. Maar wat maakt Enter Shikari er een knoeiboel van in Amsterdam! De metalbreaks zijn allesbehalve staccato-strak en het kwartet blubbert en blundert maar wat voort.
De show mist bovendien vaart. Waar de band op eerdere shows onophoudelijk bleef vuren en je pas wanneer de aanhoudende noisestorm na afloop was gaan liggen adem kon halen, vallen nu pijnlijke stiltes. Materiaalpech of niet, dan blijkt hoe kort die liedjes zijn, hoe weinig om het lijf ze per stuk hebben en hoe meer aandacht voor structuur en opbouw in een nummer zoveel verschil zou kunnen maken.
Het is nu oppassen geblazen dat Enter Shikari's overrompelende kracht niet verloren gaat. Die is volledig afwezig op de eerste plaat en ook live is de balans tussen amusant en larmoyant al fifty-fifty, waarmee het kwartet – ondanks “lekker pitten” – op gevaarlijk terrein komt.
Foto door Peter Hill.
http://www.kindamuzik.net/live/enter-shikari/enter-shikari/15682/
Meer Enter Shikari op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/enter-shikari
Deel dit artikel: