Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eric Burdon lijkt anno nu nog het meest op een gepensioneerde autocoureur: kort stekeltjeshaar en een zonnebril die nooit afgaat. De kleine zanger van The Animals, die ergens ook wel op de Van Morrison van nu lijkt, beschikt nog altijd over een bonkige stem. Vaak schiet hij wel te ver door in zijn enthousiasme, zodat hij uiteindelijk meer schreeuwt dan zingt.
De Engelse groep heeft zeker voor de helft een verjongingskuur ondergaan. Er staat zelfs een slanke blonde dame op het podium, die viool speelt en een liedje in een vreemde taal zingt. Al sinds de oprichting in 1962 wisselen The Animals bijna continu van samenstelling, omdat Burdon regelmatig bandleden ontslaat. In een stampend vol Paradiso maakt Eric Burdon duidelijk dat hij de touwtjes in handen heeft en er alles aan doet om het publiek te vermaken.
Burdon speelt een paar blije bluesdeuntjes van zijn laatste soloplaten, maar de nadruk ligt op de psychedelische rock waarmee The Animals groot zijn geworden, nog altijd spetterend orgelwerk en heerlijke nummers als 'San Franciscan Nights' en natuurlijk 'The House of the Rising Sun'. Ook typisch jarenzestigmateriaal als 'Paint It Black' van The Rolling Stones ontbreekt niet, om uiteindelijk met de intense soul van Timmy Thomas en diens 'Why Can't We Live Together' het concert ook een zekere boodschap mee te geven.
Burdon wil toch vooral dat iedereen een leuke avond krijgt in deze tijden van kredietcrisis en oorlog. Twee redelijk spontane toegiften, waaronder een uitgeklede versie van de evergreen 'Nobody Knows You When You're Down and Out', en een luid applaus na afloop laten weten dat die missie in ieder geval is geslaagd.
Fotos door Mitch.
http://www.kindamuzik.net/live/eric-burdon-the-animals/eric-burdon-the-animals/18965/
Meer Eric Burdon & The Animals op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eric-burdon-the-animals
Deel dit artikel: