Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"We are Indigo Tree en we play some sad songs for you." De verlegen zanger van het minimalistische folktronicaduo uit Polen windt er geen doekjes om. Breekbare elektrische gitaartonen en een ijle zangstem krijgen een warm bad van pruttelende elektronica. Zo ontstaat een uitermate sfeervol geheel dat qua intensiteit de sadcore van Smog in herinnering roept. Op momenten voorzien de introverte heren de sterke composities van een rauw randje door lichte gitaaruitbarstingen. Indigo Tree geeft een beklemmend mooi optreden. (AR)
Over goed beginnen gesproken: in Huis de Beurs blijkt Anna Calvi [bovenste foto] een klein meisje met een grote stem en een flamencojurk. Haar blues is even uitgebeend als theatraal. Ze schreeuwt het uit, terwijl haar gitaar galmt naar hartenlust. Hoewel de link met PJ Harvey er duimendik bovenop ligt, zorgen de Britse en haar twee begeleiders meteen voor een zinderend en emotioneel hoogtepunt van de nog jonge avond. Nog een beetje meer structuur in haar liedjes en je kunt spreken van een kleine sensatie.
Bij de rustige pianomuziek van Nils Frahm kunnen de gemoederen wat bedaren, helemaal als je tijdens de wandeling ernaartoe door de regen wordt overvallen. Er blijken aardig wat mensen op de verlegen Duitser te zijn afgekomen. Terecht, want zijn minimale pianomuziek is wonderschoon. Lieflijke passages worden afgewisseld met woest gehamer op de toetsen, waarbij de piano van zijn plek komt en Frahms voeten spastisch meebewegen. (BB)
Het Britse jongen-meisjeduo Summercamp staat aangekondigd als 'dreampop in sepiatinten'. Om die sfeer neer te zetten projecteren ze op de achtergrond een album vol oude familiefoto's. Muzikaal maken ze de verwachtingen niet waar. Ze brengen een soms zelfs luchtige vorm van synthpop met af en toe aardige wavebasloopjes. De in een felrood jurkje gestoken zangeres doet aan mooizingerij en crowdpleasen, zodat de toch al niet bijster sterke nummers nog verder doodslaan.
Bij het Friese BlackboxRed [foto hierboven] lijk je te zijn terechtgekomen in een Blood Red Shoeskaraoke. In alles lijkt het tweetal op deze Engelse herrieschoppers. Toch kan het duo wel degelijk goede nummers schrijven en zijn de door henzelf aangeboden oordoppen na verloop van tijd geen overbodige luxe. Als iets eigens doen ze er electrodeunen bij en voegen ze een rauw Fries randje toe aan hun op blues en grunge gefundeerde lawaai. Met ontwapenende babbels windt zangeres-gitariste en rockchick in spe Eva van Netten het enthousiaste publiek definitief om haar vingers. (AR)
Ietsje onconventioneler gaat het er in de volgepakte Spieghel aan toe. Het Britse Yuck [foto hierboven] maakt de verwachtingen waar. De veelbelovende band haalt net als Yo La Tengo op de jaren zestig geënte pop en noise door de mangel. Pure pop dus, die wordt omgeven door enthousiast gierende gitaren en gedreven spel. Yuck is zo'n bandje dat je nog wel eens vaker wilt gaan zien. (BB)
Muzikaal avontuur is ook te vinden bij Kyst, een trio dat op zeer kiene wijze folk, postrock en improvisatie aan elkaar plakt. Soms klinkt het als Local Natives tijdens een geestverruimende jam met drums, gitaar, samples en percussie. De drie jonge Polen zoeken het contrast in fragmentarische geluidsschetsen en ritmes. Zo kan een lieflijk stukje samenzang ineens omslaan in een noisy eruptie. Hoewel de heren niet overlopen van zangkwaliteiten, is de ongrijpbare muziek een lust voor het geoefende oor. (AR)
Dat White Lies inmiddels echt een grote band is, wordt meteen duidelijk. De enorme wachtrij voor de al even groot uitgevallen 3FM Tent aan het Boterdiep drijft bezoekers tot wanhoop. Gelukkig kunnen ze uiteindelijk bijna allemaal naar binnen. Geen haan die ernaar kraait dat de mengeling van eightiesdoom en teenage-angst vrijwel niks uitdagends of kenmerkends in zich heeft. White Lies kan eens lekker oefenen voor het festivalseizoen.
Ook de Keefmen [foto hierboven] kun je niet beschuldigen van het hebben van heel originele ideeën, maar in tegenstelling tot White Lies pretendeert de band uit Meppel niet die te hebben. Bovendien zijn originele ingevingen ook niet nodig als je garagerock speelt. Vol vuur en non-stop lachend speelt het drietal zich door een bak Nuggetsklassiekers heen, met eigen werk dat daar naadloos op aansluit. Doodsimpele maar ijzersterke liedjes en heel veel plezier zorgen voor heerlijk manische rammelpop. De Drenten zijn de stiekeme favoriet van de avond. (BB)
Petrol [foto hieronder] uit Servië krijgt de zaal ook aan het dansen, maar dan met een doordreinende combinatie van repetitieve gitaarlijnen, keyboardriedels en jakkerende drums. Hoewel de Servische zang en de soms naar Balkanmelodieën neigende climaxen iets mysterieus hebben, wordt het nergens zwaar op de hand. De zanger-gitarist, die met zijn karakteristieke speelstijl zowel met hoge als lage tonen op het onderbewuste werkt, is uitblinker. Soms lijkt het alsof hij bas- en sologitaar tegelijk speelt, om zo het publiek in extase te brengen.
Op gesponsorde schoenen treedt het Friese Daily Bread [foto hieronder] tegenwoordig de wereld tegemoet. Hun zelfbenoemde 'sexy garage dance' klinkt gelukkig nog steeds even ontwapenend. De bomvolle zaal komt in beweging op de energieke muziek, waarin de turbodrums de smeerolie zijn. Toch kent het optreden ook rustige momenten met meer melodie en fraaie samenzang. Het geeft het optreden een afwisselende meerwaarde en toont aan dat het charmante gezelschap zich blijft ontwikkelen. (AR)
Bij Junip is het weer eens prop- en propvol. Berichten uit de zaal variëren van 'prachtig' tot 'doodsaai'. Naar Vera dan maar, waar dagafsluiter Wolf People nog in een ver verleden blijkt te leven. Hun krautrock doet denken aan tijden van studentenprotest en RAF-geweld. In het bomvolle Vera, waar het bier rijkelijk vloeit, is het moeilijk om aandacht op te brengen voor de psychedelische escapades en eindeloze solo's. Beetje jammer, want de avontuurlijke muziek is spannend en creatief en verdient eens iets aandachtiger luisterend publiek. (BB)
http://www.kindamuzik.net/live/eurosonic/eurosonic-2011-dag-3/21140/
Meer Eurosonic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eurosonic
Deel dit artikel: