Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een rockartiest die afkickt van de drugs en zich op countrymuziek stort, dat moet bekend in de oren klinken. Het leek er wel even op alsof de carrière van ex-Lemonhead in het slop raakte, maar met zijn triomfantelijke comebackplaat Baby I'm Bored ging Evan Dando verder waar The Lemonheads het met Car Button Cloth in 1996 voor gezien hielden. In 1993 zag ik ze voor de laatste keer live optreden in Leidschendam. Gisteravond, precies tien jaar na dato, zag ik Evan Dando opnieuw en leek het alsof in al die tijd niets was veranderd. De klok werd teruggezet. In de tussentijd heb ik Dando nog een paar keer gezien.
Toen hij op een gegeven moment stomdronken door zijn eigen voorprogramma heen stond te schreeuwen, begon ik mij echt zorgen te maken. Inmiddels ziet hij er weer uit zoals iedereen hem kent, maar er was ook een tijd dat hij er als een vadsige zombie bij liep. Vanaf het moment dat hij een mooie vrouw trouwde, is het allemaal geleidelijk aan beter gegaan. Hij gooide nog wel eens een pak vanillevla over zich heen of trad op met een astronautenhelm op zijn kop, maar hij was tenminste niet meer bezig om zichzelf te vernietigen.
In studentenstad Utrecht was Evan Dando al zo'n twaalf jaar niet meer geweest. Als officiële openingsact van het versgeopende poppodium De Helling, waarvan het verderop gelegen Tivoli nu de exploitant is, speelde hij voor diezelfde jongens en meisjes die pakweg een decennium geleden stonden mee te knikken op de melodramatische gitaarpop van zijn herkenbare songs, waaronder cultklassiekers als 'Big Gay Heart' en 'It's Shame About Ray'. Die songs, wat solowerk van zijn laatste plaat en nog een heel blik aan Lemonheads-liedjes werden zonder veel moeite en luidruchtig uit de mouwen van Dando en zijn band geschud.
Hij opende weliswaar solo op de akoestische gitaar met een song van Hank Williams, 'Window Shopping', om daarna geluidstechnisch het één en ander recht te zetten. Het mocht allemaal niet baten, want gedurende het optreden bleef de sound belabberd klinken, maar een kniesoor zonder jeugdsentiment die daar op lette. Bij het lokale voorprogramma Polgate was het geluid weliswaar een stuk beter te pruimen, maar die Utrechtenaren leken zo op de automatische piloot te spelen dat met ieder nieuw nummer steeds duidelijk werd dat er angstwekkend slecht werd gezongen.
Dando heeft ook zijn tekortkomingen als zanger, maar heeft daarentegen wel een prettige stem om naar te luisteren. Hij mocht na ruim anderhalf uur daarom tweemaal terugkomen voor een toegift. Zowat iedere song bracht hij met zoveel gevoel en plezier dat je onmogelijk kon klagen over het gerommel tussen de songs door, wat eigenlijk gewoon lijkt te horen bij Evan Dando.
Gisteravond was het met de eerste noten van 'The Great Big No' even 1993, totdat na een akoestische versie van 'Into Your Arms' genadeloos de lichten aangingen.
http://www.kindamuzik.net/live/evan-dando/evan-dando/3758/
Meer Evan Dando op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/evan-dando
Deel dit artikel: