Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Al bij de eerste piano-akkoorden van Ernie klinkt gejuich. Kennelijk herbergt Nederland een behoorlijke kolonie Nieuw-Zeelanders. Daar komt Fat Freddy's Drop namelijk vandaan, de groep die vanavond in de Melkweg staat. De aanleiding: het langverwachte debuutalbum Based on a True Story. De organisator: stichting Get Down, die tot doel heeft de culturele banden tussen Nieuw-Zeeland en Nederland te versterken.
Fat Freddy heet eigenlijk DJ Fitchie. Honderdplus kilo schoon aan de haak, en iemand die niet graag in de schijnwerpers staat. Dat laat de samplerspecialist en motor van de band graag aan zanger Joe Dukie over, die met zijn markante kop vrouwenharten sneller laat kloppen. En anders doet zijn fenomenale stem dat wel. Niet voor niets is Dukie uitgeroepen tot beste zanger van Nieuw-Zeeland.
Al houdt hij lang zijn mond tijdens het eerste nummer. Pas na een trage en heerlijk dubby opbouw van zes minuten zingt hij over de Willow Tree, over goed ontspannen en alles rustig laten hangen. Waarbij hij ronddraaiende bewegingen met zijn armen maakt alsof hij alle motorboten van Wellington (waar ze wonen) aan het schoonpoetsen is.
Veel werk natuurlijk van het onlangs verschenen debuut, waaronder 'Ray Ray', 'Wandering Eye' en de huidige single 'Roady', maar de live-versies verschillen soms aanzienlijk van die op de plaat. Al was het alleen maar omdat ze vaak drie keer zolang duren. Fat Freddy neemt graag de tijd en speelt zelden concerten onder de twee uur. Zo moesten ze vanavond hard onderhandelen met de programmeur van de Melkweg, toen ze hoorden dat om elf uur toch echt de clubavond moest beginnen. Ze sleepten er een half uurtje extra uit.
En die tijd hebben ze nodig, want pas na vijftien minuten zit het eerste nummer erop. Dat dub de sleutel tot veel van Fat Freddy's werk is, blijkt wel uit het feit dat het achtste bandlid achter de mengtafel staat. Hij vervult een actieve rol, draait de galm open op de juiste rimshots en dikt de baslijn soms aan tot standje 'moddervet'.
Maar de echte sterren zijn toch de drie blazers, Fulla Flash, Tony Chang en Ho Pepa. Die laatste gebruikt zijn trombone soms als verrekijker, blaast prachtige solo's en heeft de heupen van een neger. Hij draait en kronkelt over het podium terwijl hij z'n wangen bol perst. Zou er soms een tijgertanga onder dat spierwitte Adidas-trainingspak zitten?
Ook de uitdossing van de rest van de band is ongewoon. Toetsenist Dobie Blaze (tevens tekenaar van het olijke artwork op Fat Freddy's platen) draagt een rode rok met daarboven een overhemd met veel te grote stropdas en een buschauffeurspet. En spelen dat 'ie doet! Hij laat zijn vintage synthesizers kreunen, krullen en borrelen op de baslijnen van DJ Fitchie terwijl gitarist Jetlag Johnson subtiel wat ska-akkoorden rondstrooit.
Want dat is te grote kracht van Fat Freddy's Drop: de subtiliteit en de ingehoudenheid van alle muzikanten. Niemand vervult een hoofdrol in de groep. Zelfs blikvanger Joe Dukie niet. Het is de kracht van het collectief. En jongens, wat een kracht! De Melkweg breekt de tent af, als het feest om half twaalf abrupt voorbij is. Nee, geen toegift, want de disco moest beginnen, toch? Een schandvlek op een geniale concertavond.
http://www.kindamuzik.net/live/fat-freddy-s-drop/fat-freddy-s-drop/10378/
Meer Fat Freddy\'s Drop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fat-freddy-s-drop
Deel dit artikel: