Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Fleetwood Mac bestaat inmiddels ruim veertig jaar en dus staan op het podium drie oude heren en een oude dame, met de nodige muzikale ondersteuning. Die kunnen niet verhullen dat het concert moeizaam op gang komt. Openers 'Monday Morning' en 'The Chain' doen het goed, maar de sfeer komt er nog niet in. Er zit erg veel ruimte tussen de nummers, waardoor de indruk ontstaat dat de bandleden telkens moeten uitrusten. En het geluid is in Madison Square Garden - het blijft een sporthal - bij vlagen abominabel slecht.
Lindsey Buckingham verklaart deze tournee de liedjes te spelen die de band leuk vindt, omdat er geen nieuw werk is. Nog niet, zo benadrukt hij. Die 'leuke liedjes' komen vooral van de albums Fleetwood Mac, Rumours en Tusk, van na die tijd spelen ze 'Gypsy', Stevie Nicks' ode aan de jaren zestig. Als ze "back to the Velvet Underground" zingt, een referentie aan de beroemde New Yorkse nachtclub, gaat er een luid gejuich op. En er zijn twee solohits: Buckingham speelt 'Go Insane' en Nicks 'Stand Back', waarbij het synthetische jarentachtigpopgeluid verzuipt in de zaal.
Buckingham lijkt songs van Tusk, de jammerlijk geflopte opvolger van Rumours, te willen rehabiliteren. De zanger-gitarist is meerdere keren buiten adem, wordt in oktober zestig en met z'n steeds verder groeiende inhammen lijkt hij steeds meer op Art Garfunkel. Nicks komt het beste uit de verf in 'Gold Dust Woman', 'Landslide' en 'Storms', dat voor het eerst live wordt gespeeld.
Toch is hier sprake van geschiedvervalsing. De bijdrage van Christine McVie - ze neemt niet meer deel aan Fleetwood Mac - wordt node gemist. Als Buckingham belooft de hits te spelen, of anders dan de klassiekers, dan hadden 'Songbird' en 'You Make Loving Fun' niet mogen ontbreken.
Buckingham verdient ook credits; hij en Nicks waren kien genoeg om het naar Amerika uitgeweken zieltogende Britse bluesbandje dat Fleetwood Mac ooit was om te vormen tot een Californische hitmachine. Hij refereert regelmatig aan het roerige verleden van de groep, met alle onderlinge relaties en het overmatige drugsgebruik. "We've had our ups and downs with Fleetwood Mac", merkt hij droogjes op.
Het is dat 'Oh Well' wordt ingezet, anders zouden de bezoekers nog denken dat Fleetwood Mac pas in 1975 debuteerde en vergeten dat er eind jaren zestig ook nog een heel cool bluesbandje was met dezelfde naam. Dat bandje is er alleen als Buckingham met bassist John McVie en drummer Mick Fleetwood op het podium staat en het trio rockers als 'I'm So Afraid’ en 'World Turning' speelt.
Als tegen het einde van het concert 'Go Your Own Way' en 'Don't Stop' klinken, zingt het publiek massaal mee. Fleetwood Mac is anno 2009 het kindje van Buckingham en Nicks. En McVie en Fleetwood, de enige twee 'oorspronkelijke' leden, lijken dat best te vinden.
http://www.kindamuzik.net/live/fleetwood-mac/fleetwood-mac/18767/
Meer Fleetwood Mac op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fleetwood-mac
Deel dit artikel: