Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als er niet zoiets als een toegift zou bestaan, dan was het optreden van Frazey Ford en band in Paradiso aan de korte kant. Niet zelden is het echter beter om genoegen te nemen met minder. Een bevroren uitvoering van de Prince-hit 'When Doves Cry' aan het einde van een gemoedelijke rit voegt natuurlijk vrij weinig toe aan een goed eerste uur, dat vooral in het teken staat van de nieuwe nummers van de voortreffelijke laatste cd, Indian Ocean. Als je weet dat die cover ook opduikt op een album van Frazeys vorige werkgever, de vrouwelijke folkpopgroep Be Good Tanyas, dan is die schijnbeweging wellicht iets beter te begrijpen.
Tussen de nummers door is er ook nog wat ruimte voor anekdotes over dominee en soulman Al Green en voor verhalen over norse pompbediendes in Duitsland. Ze blijft een rasechte Amerikaanse, dus ook haar verbazing over de fietsers in de stad blijft het publiek ook niet bespaard. Vanaf het moment dat ze opkomt, in een opvallend glitterbroekpak en met keurig hoedje, verloopt eigenlijk alles precies zoals je zou verwachten. Zelfs de enkeling van buiten de stad die vrij luid roept of de mensen aan de bar hun mond willen houden, past binnen het plaatje. Daarmee is de grote vraag van vanavond of Frazey Ford de warmte en intimiteit ook kan uitdragen naar de grote zaal maar meteen beantwoord.
Voor een publiek van een paar honderd man lukt dat prima, zo bewees ze ten tijde van debuut Obediah al meerdere keren. In de grote zaal van Paradiso verslapt de aandacht regelmatig, om plaats te maken voor rumoer. Het muzikale gezelschap, met een paar blazers en meerdere stemmen, is vooralsnog geen dampende bigband. Het nette en bescheiden gezelschap waarmee ze nu op stap is, mijdt iedere vorm van losbandigheid. Ergens hoop je de hele tijd op een beetje sensatie. Van iemand die zo in de band is van Aretha Franklin en Al Green en bevangen is geraakt door het soulvolle geluid van Memphis mag je ook wel wat meer enthousiasme verwachten. Frazey stopt echter de degelijkheid en ingetogenheid van americana in behoudende soulmuziek.
Het blijft dus helaas een keurige kerkdienst met mummelende pastoor. En dit concert van Frazey - met veel babbelterreur - was een maatje te groot om van de schoonheid van de mooie liedjes te genieten.
Foto's genomen op 3 maart bij het concert in Tivoli Vredenburg
http://www.kindamuzik.net/live/frazey-ford/frazey-ford/25772/
Meer Frazey Ford op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/frazey-ford
Deel dit artikel: