Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na het verscheiden van het extravagante punkgezelschap The Virgin Prunes brengt voorman Gavin Friday drie soloplaten uit, die met name in Nederland, België en Frankrijk succesvol zijn. De rest van de wereld vindt Friday misschien toch een tikkeltje te vreemd. Nadat catholic in 2011 verschijnt, volgt een 'wereldtournee': de concerten zijn letterlijk op de vingers van een hand te tellen. In Nederland letten vooral liefhebbers van het eerste uur op, afgaand op de gemiddelde leeftijd in het redelijk gevulde Paradiso.
Friday is een man die zeker live de extremen opzoekt, waardoor de show op een golfslagbad lijkt. Het ene moment word je overspoeld door kolkende rock, dan dein je weer mee op kalme baren (vol vervaarlijke diepten overigens) en soms klotst een en ander danig over de rand. Friday & Co. starten ietwat stroef, maar als opener 'Caucasian Walk' eenmaal op stoom is, trilt de zaal op zijn grondvesten en gaan de stroboscopen loos.
Door het spijkerharde volume en de Animal-achtig meppende drummer is nuance in het bandgeluid ver te zoeken. Dat de gepassioneerde Friday uit volle borst de limiet van de microfoon test, helpt ook niet echt. Enerzijds is het knap dat je met weinig tourkilometers op de teller zo theatraal kunt vlammen (grote gebaren, kniebuigingen, rollende ogen, een roos doormidden breken). Aan de andere kant zorgen de spaarzame optredens er wellicht juist voor dat Friday geen stukgespeelde routinemachine is, wat ook blijkt uit de welgemeende dankbetuigingen en guitige babbels tussen de nummers.
De kalme wateren van Friday hebben diepe gronden, wat het meest naar voren komt in de aangrijpende chansons. Vooral de stukken van Each Man Kills the Thing He Loves snijden door merg en been, met als prijsnummer een schitterend uitgevoerd 'Apologia'. Volledig gas terugnemen, zoals in 'A Song That Hurts', is niet Friday's sterkste kant en aan 'Caruso' vergaloppeert hij zich vocaal fiks. Dan liever de borst vooruit en de teugels laten vieren, zoals in een spetterende versie van David Bowie's 'Five Years' of het met megafoongebrul opgesierde 'Where'd Ya Go (Gone)'.
Op de beste momenten (en die zijn er legio) is Friday een fenomenale, op-en-top theatrale wereldartiest. De paar smetjes op het concert vergeef je hem dan ook meteen. Zeker wanneer hij met Jacques Brels 'Amsterdam' een gloedvol eerbetoon brengt, niet alleen aan de stad van handeling en aan zijn grote idool, maar vooral aan zijn talent als uniek zanger met dito podiumuitstraling. Bovenal bewijst Friday eens te meer dat hij de grand maître van het muzikale grand théâtre is.
http://www.kindamuzik.net/live/gavin-friday/gavin-friday/22570/
Meer Gavin Friday op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gavin-friday
Deel dit artikel: