Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het leukste festival van Nederland vindt plaats in Duitsland. Haldern Pop wordt al jaren in hoog aanzien gehouden door vele Nederlanders en elk jaar lijkt die groep bezoekers te groeien. Het festival daarentegen groeit niet en dat is goed. Dik zesduizend mensen kunnen er op de drafbaan van het kleine Duitse plaatsje Haldern, vlak over de grens bij Nijmegen. De kaartjes zijn dan ook al uitverkocht voor er een enkele band bevestigd is.
Een enorm gezellige camping waar je auto naast je tent mag staan, een groot podium, een kleine, maar uiterst sfeervolle spiegeltent, een kerk en een dorpskroeg, dan heb je het wel ongeveer gehad. Die kleinschaligheid, de grote liefde voor muziek en het genieten daarvan is Haldern Pop.
Qua programmering is het festival altijd een dwarsdoorsnede van wat er speelt in de wereld van alternatieve muziek. Veel bands en muzikanten staan op de rand van doorbreken of hebben juist de status van hype gekregen. Vul dat aan met een aantal oude rotten en een belangrijke reünieband en je hebt een prima affiche. In 2012 is het uiteraard niet anders.
Dag 1
De eerste dag van het festival is er om in te komen. Bezoekers kiezen een plekje op het terrein, steken de barbecue aan en laten de drank vloeien. Het hoofdpodium is op deze dag nog niet geopend, maar het publiek wordt gelukkig wel muzikaal vermaakt. De spiegeltent is open, in de Haldern Pop Bar spelen bands en voor het tweede jaar op rij is ook de kerk van het dorp tot concertlocatie gebombardeerd.
Dat is een uitstekende keuze, want juist hier vinden tijdens de eerste dag de mooiste concerten plaats. De jonge Amerikaanse liedjessmid Chris Garneau speelt al vroeg zijn sombere pianosongs voor een ramvolle kerk. Zijn heldere falsetstem draagt ver en op een enkel moment lijkt het alsof Sufjan Stevens himself de kerk heeft betreden.
Loney, Dear speelt ditmaal in een duoformatie. Met wat simpele instrumenten en sampleapparatuur bouwt de band wonderschone gitaarliedjes laag voor laag op. De akoestiek van de kerk werkt niet echt mee, maar het effect is uiteindelijk toch verbijsterend; een staande ovatie is het logische gevolg.
Een kerk is de beste plek om de laatste act van de hoogmis te horen en zien: A Winged Victory for the Sullen. Dit is het nieuwe project van Adam Wiltze, één van de oprichters van Stars of the Lid, en componist/pianist Dustin O'Halloran. Helaas worden enkele technische problemen niet overwonnen, waardoor we volgens Wiltze een flink deel van de sound missen. Maar daar is eigenlijk niets van te merken. De neoklassieke klanken van het duo, live aangevuld met twee violisten en een celliste, zijn emotioneel en gedragen.
De mensen die de lange rij voor de spiegeltent hebben getrotseerd zien 's avonds Jamie N Commons (bovenste foto) een dampende set blues- en swamprock spelen. De band gaat er met volle overtuiging in en heeft veel plezier, maar het optreden blijft te vaak hangen in clichés. Om die lange rijen voor de tent wat op te vangen, heeft de organisatie dit jaar een podium toegevoegd aan de Biergarten. Dat werkt en The War on Drugs mag zich verheugen op flinke belangstelling. De stevig doorjakkerende rock speelt leentjebuur bij helden uit de jaren zeventig en de band vult dit aan met een krautrockattitude. Slepend, strak en bezwerend dus.
The original screaming eagle of soul, Charles Bradley (bovenstaande foto), mag de spiegeltent sluiten. Dat doet de lieve man met een soulshow om u tegen te zeggen. Geen moment is te zien dat deze heer al behoorlijk op leeftijd is.
Dag 2
De tweede dag begint vroeg voor Wye Oak. Het duo komt net uit het vliegtuig gerold en heeft nog geen slaap gehad. Dat weerhoudt Wye Oak er overigens niet van een fijne set vol noisepopliedjes neer te zetten. Single 'Civilian' wordt met gejuich ontvangen en ook de afwisselend harde en zachte passages gaan erin als koek. Other Lives bestaat volledig uit multi-instrumentalisten. De band speelt zijn brede alt.folk met veel passie en blijft vooral dankzij de volle, maar heldere sound en prijsnummers als 'Tamer Animals' en 'Dust Bowl III' tot het eind boeien.
Daarna boeit het even wat minder. White Rabbits spelen onrustige en weinigzeggende postpunk met tribale ritmes en het Britse Zulu Winter is een te gladde aangelegenheid zonder enige vorm van spanning. Dan Mangan heeft moeite om de aandacht vast de houden. Hij probeert het wel, maar zijn begeleidingsband is veel te lomp. Gelukkig is er ook een positieve verrassing: Daughter (bovenstaande foto). Minimale folk, breekbaar gezongen door Elena Torna en voorzien van subtiel drum- en gitaarwerk. De spiegeltent houdt de adem in. Op het grote podium speelt vakman Ben Howard. Daar valt nauwelijks iets op aan te merken. Stevig op de juiste momenten, ingetogen als het kan. Howard is een uitstekende gitarist en ook zijn band speelt op hoog niveau. De hits gaan er bij het publiek natuurlijk in als koek.
Voor feesten en partijen moet je bij Two Door Cinema Club zijn. De band trek alle registers open en gooit er bekende hits uit als 'Undercover Martyn' en 'What You Know'. Je kunt er prima op dansen dankzij de continue backbeat, maar voor afwisseling hoef je niet bij deze band te zijn. Maar ja, zesduizend feestende mensen kunnen het niet fout hebben, toch? Van die zesduizend zijn er op het eind niet veel meer over en de electrojazzers van Jaga Jazzist spelen dan ook vooral voor de liefhebbers. Voor hen wordt de nacht prettig ingeluid op de complexe tonen van dit Noorse negental.
Dag 3
De zaterdag is traditioneel de dag met de zwaarste bezetting. Bowerbirds mogen al vroeg aantreden op het grote podium, maar technische problemen zorgen voor een rommelig optreden. De band heeft er last van en het publiek gebruikt de kale indiefolk nu vooral om wakker te worden. Sympathieke band, maar in dit geval niet overtuigend. Overtuigen doet Team Me wel. De volle indierock van de Noren wordt met jeugdig enthousiasme gebracht en zorgt voor de nodige euforie. De prijsnummers 'Show Me' en 'Dear Sister' brengen de massa al vroeg in beweging, ballonnen en confetti doen de rest.
Niet veel later is het tijd voor een oude bekende: Grant Lee Buffalo. Voor iedereen die alleen de kneiter 'Fuzzy' kent, is dit cognitievedissonantierock. De band speelt met de fuzzpedalen op tien en neemt de bijbehorende poses aan, wat een beetje misplaatst is. Gelukkig brengt 'Fuzzy' iedereen uiteindelijk toch nog tot rust.
Rustig word je ook van Damien Jurado in de spiegeltent. De Amerikaanse brombeer speelt eenzaam zijn donkere folksongs, of antilovesongs, zoals hij ze zelf noemt. Met een mooie mix van oude en recente nummers pakt hij het doodstille publiek helemaal in. Aan het einde van zijn set trekt hij z'n gitaarkabel uit de versterker en gaat in het publiek staan om met hen een gloednieuw nummer te zingen. Een zeldzaam mooi hoogtepunt. Daarna komt Megafaun pas langzaam op gang, maar de afsluiter, een geniale, lange uitvoering van de moderne southernrockklassieker 'Real Slow', is dan helemaal raak.
Op het hoofdpodium hoeft Patrick Watson (bovenstaande foto) niet veel te doen om de handen op elkaar te krijgen. De Canadees is kind aan huis in Haldern en voelt zich zichtbaar op zijn gemak. Watson brengt zijn songs groots en soms redelijk afwijkend, waarbij opvalt hoe goed de bandleden op elkaar ingespeeld zijn. Watson vindt alles prachtig en heeft de grootste lol, vooral als hij het publiek wil laten meezingen met 'Big Bird in a Small Cage'.
Dan is de tijd aangebroken voor de grote Greg Dulli-show. De voorman van de herenigde band The Afghan Whigs (bovenstaande foto) gaat tekeer als een bezetene en probeert in een dik uur al zijn demonen uit te bannen. Wat zoveel jaar pauze wel niet allemaal met je kan doen. Die nummers, die soul, die passie. Alle klassiekers komen voorbij, aangevuld met covers van Frank Ocean en Marie 'Queenie' Lyons. Fenomenaal.
Na die show moet Wilco nog aan de bak. Dat lijkt een hele kluif, maar de ervaren bandleden weten hoe ze het moeten spelen. Stevig, maar toch nonchalant. Gitarist Nels Cline voorziet de klassiekers 'Art of Almost' en 'Impossible Germany' van fenomenale solo's. Toch lijkt de band vanavond een beetje op de automatische piloot te spelen, al is dit gelukkig wel een goede piloot.
Diep in de nacht mag het snoepje van de week, Alt-J (∆) (bovenstaande foto) , de 29e editie van Haldern Pop in de spiegeltent afsluiten. De tent is veel te klein, maar de mensen die toch binnenkomen zien een sterk optreden. Legendarisch wordt het niet, daarvoor ontbeert de band nog uitstraling. Desondanks zorgt de toekomstmuziek van de vier Engelse broekies wel voor het nodige kippenvel.
foto's van Jorn Zijlstra
Concertfragmenten staan op de website van Rockpalast.
http://www.kindamuzik.net/live/haldern-pop-festival/haldern-pop-2012/23117/
Meer Haldern Pop Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/haldern-pop-festival
Deel dit artikel: