Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het was een beetje een troosteloze aankomst in het lege Rotown. De avond voor Lowlands waren de regionale muziekliefhebbers hun spullen aan het pakken om de drie komende dagen mee door te komen. De weinigen die nog wel oog hebben voor prijs-kwaliteitsverhoudingen kwamen tezamen om Her Space Holiday te aanschouwen. Hoewel dat ook een risico met zich meebracht. Enige tijd geleden deed een andere indie-electronica act, American Analog Set, hetzelfde etablissement nog in slaap sussen. Dat is ook altijd het probleem bij dit soort bands: geweldig op plaat, waar de knisperende beats en zachte zang voor een intieme sfeer zorgen, maar op het podium vaak te saai voor woorden. De beats blijven tussen luisteren en dansen hangen, alsof de laptop van dienst niet weet wat er van een live-set verwacht wordt. Knallen moet het!
Bij aanblik van geestelijk vader Marc Bianchi vrees je het ergste. Weer zo'n typische blanke indie-nerd die nog dunner is dan Co 'The Matchstick' Stompe, strakke truitjes draagt die met die van Cristina Aquilera kunnen wedijveren en een dikkere hoornen bril opheeft dan Woody Allen. Natuurlijk voelt hij zich ook heel eenzaam en is hij te depressief voor woorden. "I'm losing all my friends", zingt hij op 'The Luxury of Loneliness'. Als hij ook nog eens bekent ontzettend moe te zijn van de voorbije tour, wordt je gelijk net zo neerslachtig als de man zelf.
Maar gelukkig is daar altijd de muziek nog. Vergeten waren we dat Bianchi zijn muziek voorziet van hemelse strijkers die met hiphopbeats bijzonder goed samengaan in de melancholische composities. Het begint gelijk lekker met nummers van zijn laatste, en beste, plaat The Young Machines. Het geluid staat perfect afgesteld en doet 'Something to Do with My hands' en 'Japanese Gum' goed uit de verf komen. Prijsnummer 'Tech Romance' komt al vroeg in de set langs en in die tijd hebben we onze blik al verlegd naar de twee bandleden van zoutzak Bianchi. Een Irakees aandoende drummer speelt fijn mee met de beats uit de computer en komt met de juiste fills op de juiste momenten. Oogvanger is echter de man op bas, die bijna net zo cool is als Andre 3000. Spastische bewegingen maakt hij tijdens drukke intermezzo's en nonchalant rookt hij zijn sigaretjes als hij even niks te doen heeft. Bij het fantastische 'My Girlfriend's Boyfriend' kraakt ook het publiek eindelijk haar botten eens. Hier laat Her Space Holiday horen hoe IDM-pop moet klinken: relaxte voordracht, scherpe beats, catchy vioolsamples, even wat gebeuk op de gitaren en bovenal een fantastisch vibe. En dat alles gemaakt met Fruity Loops!
Na zo'n veertig minuten zit het er alweer op. Maar Her Space Holiday weet zich dan nog twee nummers te herinneren die ze kunnen spelen. Het einde van 'Sleepy California' maakt echter wel weer duidelijk waarom bands die een computer volgen live nooit echt kunnen betoveren. De kans lag open om het gitaargeweld dat het nummer aantastte tot vlambare proporties te doen laten komen, maar de laptop verhinderde dat. Het vastzitten aan een voorgeprogrammeerd schema belet ze om spontaan een andere kant op te gaan, of te reageren op het publiek. Het blijft een steriel iets dat uit de luidsprekers thuis op meer waardering kan rekenen. Het ontbreken van enig charisma bij Bianchi helpt dan ook niet echt. Toch klonk er een beleefd en terecht applaus van een zaal die aandachtig luisterde naar de vaak zeer sterke nummers, die even zo vaak niet helemaal tot leven kwamen. Een zaal ook die na afloop weer het terras van Rotown opzocht voorzien van een opgewekt gelaat. Toch geen slecht resultaat voor een man die een van zijn albums Home Is Where You Hang Yourself heeft genoemd.
http://www.kindamuzik.net/live/her-space-holiday/her-space-holiday/6964/
Meer Her Space Holiday op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/her-space-holiday
Deel dit artikel: