• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Into the Great Wide Open: de donderdag en de vrijdag

Softporno, appels etende bassisten en dromerige geluidsterreur.
05 september 2014, Diverse locaties, Vlieland.

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 06 september 2014

Into the Great Wide Open, het idyllische festival op Vlieland, verkocht weer eens binnen een kwartier uit. En ook op de onofficiële start van het festival, de donderdag, lijkt het steeds drukker te worden. KindaMuzik was er zowel op donderdag als op vrijdag bij.

Aan The Sore Losers de eer om het festival op het nieuwe Fortwegpodium te openen. De jonge Belgen maken gemakkelijk in het gehoor liggende bluesrock met spierballen. De zanger heeft een prima stem en de toegankelijke songs zitten goed in elkaar. De band balanceert soms op het randje van bombast maar gaat er nooit overheen. Echt bijzonder wordt het dan ook niet, maar er zijn mindere festivalopeningen denkbaar.

Een paar jaar geleden stond Tom Barman nog met zijn dEUS op het festival, nu is hij met Magnus van de partij. Na bijna twee decennia heeft hij dit elektronische project met CJ Bolland nieuw leven ingeblazen. De echte scherpte is dan ook nog niet helemaal terug, maar Magnus geeft een geslaagd en bij vlagen uitstekend optreden. Een zeer beweeglijke en afwisselend zingende Barman is de aanjager van Belgenpop op beats, die tussen stroperige techno en springerige drum 'n' bass laveren. De muziek zit tegen het kitscherige aan, maar een gitarist vult zeer vakkundig de gaten met stuwende wave- en funklijnen. Magnus hink-stap-springt vakkundig tussen genres, ritmes en sferen en dat is het sterke punt van het optreden.

Falco Benz uit Utrecht is de man van dit moment met zijn electrodisco. Dat de buzz terecht is, bewijst hij met een prachtig optreden. Van achter zijn apparatuur staat hij onverminderd cool te zijn, wat hij versterkt met droge opmerkingen tussen de bij momenten opzwepende composities. Lichtbakken die lijken op Legostenen in primaire kleuren en de softpornosfeer die de klanken soms oproepen, versterken de jarenzeventigsfeer in de lijn van Giorgio Moroder. Falco Benz speelt zijn repetitieve, kraakheldere toetstonen à la Kraftwerk gewoon live en beheerst de kunst van het weglaten tot in de puntjes. Om te voorkomen dat het saai wordt, gooit hij er af en toe een sample in. Falco Benz heeft internationale potentie en windt het druk dansende publiek zonder enige moeite om zijn vingers.

Natuurlijk is het de mascotte van Into the Great Wide Open, Erlend Øye, die het programma van de vrijdag op het sportveld mag openen. Dat de liefde tussen de sympathieke Noor en het publiek nog steeds wederzijds is, blijkt uit de goede opkomst voor het podium. Daarnaast krijgt hij het voor elkaar om het publiek al na een paar nummers te laten zitten wanneer zijn gitarist een nummer in het IJslands zingt. Binnenkort verschijnt een nieuwe plaat waarop hij, afgaand op wat hij vandaag ten gehore brengt, de lijn van akoestische folkliedjes doortrekt. Die klinken dit keer wat hippie-achtiger door onder andere het inzetten van een dwarsfluit. Erlend Øye doet wat hij moet doen: het publiek vermaken met rustieke muziek en spitsvondige teksten.

Bij Woods draait het ook om folk, alleen dan versterkt. Daarnaast hebben de nummers een meer psychedelische inslag. Ze rekken de niet zo heel bijzondere songs op met gitaarsolo's die soms tot wegdromen aanzetten, maar echt boeien wil het niet. De zang is op zijn best matig te noemen en de bandleden ontbreekt het aan podiumuitstraling. Alle positieve verhalen van tevoren over deze ietwat wereldvreemde Amerikanen ten spijt, maken ze de verwachtingen geen moment waar.

Op het Bospodium staat Dans Dans, een trio uit België dat gitaarsoundscapes met elektronica-uitstapjes maakt. Het instrumentale concert heeft boeiende momenten met beeldende dynamiek maar publiek, band en locatie lijken geen match te hebben. Dans Dans lijkt vooral voor zichzelf te spelen en het publiek zet het al snel op een kletsen. In het donker en/of met psychedelische beeldprojecties op de achtergrond had de muziek van Dans Dans veel meer zeggingskracht gekregen. Nu blijft het slechts bij wat aardige aanzetten tot.

Het voorlopig laatste optreden van Daryll-Ann foto hierboven] is op Vlieland. En dat is jammer, want de band lijkt almaar beter te worden en straalt steeds meer plezier en ontspanning uit op het podium. De hecht spelende band wijkt al improviserend van de gebaande paden van zijn prachtige gitaarnummers af. Daryll-Ann kiest vandaag niet voor de gemakkelijkste opbouw van de set, maar heeft in een tranentrekkend mooi 'Riverside' een vroeg hoogtepunt te pakken. Coen Paulusma heeft het vandaag extra op de heupen met stuwende percussie en sterk aanwezige zang. Op basis van dit schitterende optreden kunnen we stellen: het zou jammer zijn als het alleen bij deze reünie zou blijven.

Een stel snotapen uit Californië zorgt voor een welkome dosis garagerock. Audacity [bovenste foto] schudt met dreinende bas- en drumritmes en schurende gitaren Vlieland rond etenstijd wakker. Hoewel het niet altijd even boeiend is, bewegen de hoofden van het publiek al snel op en neer bij deze muzikale adrenalinestoot. De zanger loopt rood aan door zijn gedreven vocalen en er ontstaat op het laatst nog een moshpit. Het is niet alleen maar gerag wat Audacity tentoonspreidt, want onder het gruis zit wel degelijk een aantal prima songs.

Het meest bijzondere optreden van de dag is van Asko ǀ Schönberg & Nora Fischer [middelste foto]. Fischer is een sopraan en heeft bijna een heel orkest meegenomen, inclusief harp, cello en klarinet. Ze brengt, op een etherische wijze, een soort vocale ambient ten beste met Arabische en Zuid-Spaanse invloeden. Zo bouwt Fischer spanning op, die soms tot een uitbarsting komt met bijvoorbeeld een stuk klezmermuziek. Hoewel het een zeer boeiend optreden is, ligt de nadruk toch wel erg veel op de zang van de sopraan waardoor het orkest soms vervalt tot een minder belangrijk aspect op de achterhoede. Zo raakt de balans wat zoek in de mystieke klanken, wat jammer is met zo'n uitgebreid instrumentarium tot je beschikking.

Het is een prima dag voor de liefhebbers van gitaarmuziek uit de jaren negentig. En dat zijn er gelukkig nog heel wat, getuige de vele veertigers vooraan bij Buffalo Tom [foto hierboven]. Net als Daryll-Ann eerder op de dag heeft het sympathieke trio uit Boston even wat tijd nodig om op gang te komen, hoewel opener 'Summer' meteen al voor rechtopstaande armhaartjes zorgt. Naarmate het concert vordert, gaat de band steeds harder spelen met als hoogtepunt een gloedvol 'Mineral'. Natuurlijk speelt de band niet meer zo onontkoombaar als bijvoorbeeld tijdens zijn weergaloze Pinkpopoptreden van ruim twintig jaar geleden. Maar frontman Bill Janovitz weet dat zelf ook wel en die zelfrelativering geeft hem veel krediet bij het enthousiaste publiek, dat een fijne nostalgische trip beleeft. Die antirock-'n-rollhouding van Janovitz wordt nog eens versterkt door de bassist, die nog steeds van appels houdt tijdens optredens. En ze spelen uiteraard 'Taillights Fade', en dat doen ze erg goed.

Wie Fuck Buttons [tweede foto] een paar jaar geleden live zag, stuitte op elektronicanoise die meer naar een geluidsbrij neigde dan naar structuur. Hoewel het jonge Britse duo nog steeds niet vies is van geluidsterreur, zoals blijkt uit het hoge volume en gruizige drones, zijn het tegenwoordig de zeer vindingrijke beats die de toon zetten. Machinaal, compromisloos, stroperig en soms zelfs dansbaar, leggen deze beats de basis voor subtiel opgebouwde lagen van hogere tonen die af en toe doen denken aan de onvolprezen Sabres of Paradise. Daarbij is het prachtig om te zien dat de Londenaren aan één blik naar elkaar genoeg hebben om er nog maar eentje bovenop te leggen. Die lagen kunnen je net zo goed laten wegdromen. Het is de meerwaarde van dit ijzersterke optreden: geluidsterreur die toch toegankelijk klinkt. Fuck Buttons geeft met afstand het beste optreden van de dag.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-de-donderdag-en-de-vrijdag-5022/25264/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open