• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Into the Great Wide Open: de zondag

Een jonge trucker, een maniakale zanger en springen tot achter de geluidstoren.
07 september 2014, Diverse locaties, Vlieland.

Tekst: André Rozendaal en Hans Vrijmoed

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 10 september 2014

De zondag van Into the Great Wide Open begint al vroeg, want om elf uur staat de eerste band al in het bos te spelen. KindaMuzik was ook vroeg uit de veren en doet verslag van dag drie.

Op een tijdstip dat sommige mensen op zondagochtend in de kerk zitten, speelt Stargaze [bovenste foto] op het bospodium. Het klassiek geschoolde ensemble uit Berlijn begint met een onderhoudend optreden door een strijkkwartet, dat zich heeft laten inspireren door popmuziek, zodat het relatief toegankelijk klinkt. Er komen vervolgens nog meer muzikanten bij die het orkest compleet maken om een geslaagde vertolking van een compositie van Nils Frahm ten gehore te brengen. De rustieke omgeving van het bos is de perfecte omgeving voor de minimalistische klanken, en er breekt zelfs een waterig zonnetje door. De link die Stargaze heeft met popmuziek onderstrepen ze daarna nog eens door een aantal stukken van de drummer van de experimentele gitaarband Deerhoof op een boeiende manier te vertolken, met een hoofdrol voor vocalen, klarinet en cello. Het beste bewaren ze voor het laatst, met een bloedstollend mooie, neoklassieke uitvoering van 'Winning' van The Sound, waarbij violen en hoorn de karakteristieke melodielijnen van deze newwaveklassieker op een indrukwekkende manier weergeven. Stargaze is een vroeg hoogtepunt van de dag.

Mulatu Astatke komt uit Ethiopië en begon in de jaren zestig traditionele muziek uit zijn vaderland te combineren met jazz. Hij wordt gezien als de aanstichter van de ethio-jazz, maar stopte begin jaren zeventig met het maken van muziek vanwege de dictatuur in Ethiopië. Zo'n tien jaar geleden kwam zijn muziek opnieuw onder de radar. Op Into the Great Wide Open geeft hij een opwindend optreden waarbij de souplesse in instrumentbeheersing van de veelkoppige, met onder andere vibrafoon, percussie en blazers uitgeruste band opvalt. De muziek is uitermate dansbaar en onderhoudend, maar niet op een makkelijke, crowdpleasende manier. Het maakt het optreden even spannend als swingend.

Jairo Zavala maakte in het verleden deel uit van Calexico en de muziek van zijn huidige band Depedro [foto hierboven] heeft hier wel wat van weg, zij het wat meer uptempo en opzwepend. Een uitbundig feest wordt het niet, daarvoor duurt het te lang voordat Depedro enigszins loskomt. Het is aardig wat ze laten horen, meer ook niet. Wanneer echter de Latijns-Amerikaanse invloeden steeds meer op de voorgrond treden en ook de kwaliteit van de songs aanzienlijk verbetert, wordt het toch nog gezellig voor het Fortwegpodium. (AR)

Nick Mulvey zal voor de meeste bezoekers die de afgelopen nacht in de Bolder of op het strand tot het gaatje zijn gegaan, het eerste optreden van de zondag zijn. De zon is eindelijk terug en het is op het Sportveld fijn ontkateren bij deze singer-songwriter, die op dit tijdstip gelukkig een stuk minder zwaar op de hand is dan Ben Howard een avond eerder op hetzelfde podium. Op het eerste gehoor veel kabbelend getokkel, maar de Brit speelt knap met de dynamiek tussen zijn gitaarspel en het volume van de ritmesectie en zelfs tijdens de solonummers weet hij de voorste helft van het veld stil te krijgen. Mulvey zal er – hopelijk – geen bierhallen mee uitverkopen, maar op deze zondagmiddag gaat er weinig boven de feelgoodfactor van een liedje als Cucurucu. (HV)

Geplaagd door technische problemen kent Vancouver Sleep Clinic [foto hierboven] uit Australië geen voorspoedig optreden op het Bospodium. Gek genoeg is er niets van terug te horen, alle lagen van de voortreffelijke ep Winter zijn goed hoorbaar en worden massiever gebracht. Frontman Tim Bettinson oogt met zijn lange haar en pet als een jonge trucker, maar maakt allerminst truckersmuziek. Daarvoor klinkt het veel te fragiel. Met zijn ijle kopstem leidt hij de dromerige tonen, die laveren tussen de chillwave van Washed Out en de postrock van Mogwai, af en toe naar grote hoogten. De band is onder de indruk van het stille en toegewijde publiek. Dat geniet met volle teugen van de melancholieke muziek, die ze met gitaren, toetsen, drums en zang ten gehore brengen. Het hoogtepunt is het laatste nummer, waarin gedragen zang en gierende postrockgitaarklanken op een intense en onontkoombare manier samenkomen. De staande ovatie voor de jonge Australiërs is dan ook terecht.

Minder subtiel gaan Ezra Furman [foto hieronder] en zijn band te werk. De groep uit Chicago brengt, meestentijd, obligate bluesrock in de stijl van The Rolling Stones in de jaren zestig. Sommige gitaarlicks zijn rechtstreeks naar Keith Richards terug te leiden. De vocalist zingt rauw en bij momenten maniakaal en maakt de meest rare praatjes met het publiek. Zo komt het vermaakniveau van het optreden toch nog boven het maaiveld uit, maar het kan niet verhullen dat de nummers inwisselbaar zijn. Het maakt het enthousiaste publiek niet veel uit, want dat zet het driftig op een dansen.

Unknown Mortal Orchestra ligt niet zo makkelijk in het gehoor en is ook niet voor danslustigen bedoeld. Het Amerikaanse trio geeft een lesje in muziek van de Hogere Gitaarschool, met vindingrijke melodieën, gruizige solo's of een twinkelende golf op zijn tijd. De zanger-gitarist is een vreemde vogel, met blauw haar en een kleedje over zijn broek. Toch oogt hij verlegen en het contact met het publiek is minimaal. Het maakt niet eens zo heel veel uit, want zo houden ze de vaart in het optreden en is het smullen geblazen voor de gitaarliefhebber. Tel daarbij vindingrijke en prima nummers op en je hebt een hoogtepunt van de dag.

Het vinden van een goede afsluiter die ook nog eens een opwindend optreden geeft, is altijd de achilleshiel van Into the Great Wide Open geweest, zodat het festival nogal eens als een nachtkaars uitging. Met Typhoon [foto hieronder] lijkt het dan eindelijk een keer te lukken. De ontwapenende rapper speelt vanaf de eerste beats een gewonnen wedstrijd. Het publiek eet uit zijn hand en doet alle armgebaren en dansjes zonder morren mee. Het is niet alleen maar hiphop wat voorbijkomt, maar ook jazz, reggae en funk komen langs, prettig aangezet door een blazerssectie. Tot ver achter de geluidstoren komt het publiek in beweging en dat is knap van de sympathieke Typhoon en zijn prima band.

De zesde editie van Into the Great Wide Open was in muzikaal opzicht vooral degelijk te noemen. Er was een aantal uitschieters zoals Stargaze, Hallo Venray, Fuck Buttons en Brushy One String, maar er waren ook tenenkrommend slechte optredens zoals Hollie Cook en Neneh Cherry. Voor de rest deden bands wat ze moesten doen, soms zelfs tegen het brave aan. En dat punt komt steeds meer bovendrijven bij Into the Great Wide Open. Het begint zo langzamerhand een gevestigd, muzikaal ietwat gezapig evenement te worden.

Niet dat het publiek zich daar ook maar enigszins druk om maakt, want dat komt toch wel. Een publiek dat steeds meer gaat veranderen van muziekliefhebber tot mensen die 'erbij willen zijn', inclusief de onvermijdelijke BN'ers. Met als gevolg dat ze niet schromen om zelfs vooraan bij een podium hinderlijk door een concert heen te ouwehoeren. Daarnaast heeft het festival zijn grens qua hoeveelheid publiek wel bereikt. De toiletten bijvoorbeeld waren op vrijdag al overbelast met als gevolg verstoppingen en lange rijen.

Tussen alle voorspelbare folkjongens zou het eens tijd worden voor wat nieuws op Into the Great Wide Open. En de oplossing voor die gezapigheid zou kunnen liggen in het programmeren van meer elektronische acts en/of house-dj's. Dit is al jaren een nogal ondergeschoven kindje op het festival, met als illustratief voorbeeld dat echt geen enkele dj in het naprogramma 's nachts een house-dj is. De organisatie kiest liever voor interessantdoenerij met zogenaamd obscure rock-'n-roll uit de jaren zestig. Het succes van Falco Benz en Fuck Buttons bewijst echter dat het publiek wel op meer elektronische en housemuziek zit te wachten. Nu de organisatie nog. (AR)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-de-zondag-5297/25275/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open