• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Into The Great Wide Open, de zondag

Een cultartiest, twee handen vol slechte nummers, en uitgerekte woestijnblues.
08 september 2013, Diverse locaties, Vlieland

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 10 september 2013

Het ging lang goed, maar in de nacht van zaterdag op zondag is er geen redden meer aan. Vanaf een uur of vijf 's nachts begint het serieus te regenen en het gros van de kampeerders zit er doorweekt bij in regenponcho of ander plastic. Terwijl iedereen zich voorbereidt op een verregende laatste festivaldag, slaat het weer toch om. Vanaf het zuiden begint de zon te schijnen en als om half een 's middags de Amerikaanse songwriter Sean Rowe het podium op de Tokkelbaan beklimt, kan hij zijn overhemd uittrekken; het is heerlijk warm en zonnig en dat zal het de hele dag blijven.

Sean Rowe is een bebaarde kerel die eruit ziet als een boswachter en zijn liedjes, die hij in zijn eentje op een akoestische gitaar speelt, klinken al even rustiek. Hij heeft een roestbruin stemgeluid en zijn folkblues-achtge liedjes hebben wel iets van Van Morrison of Leonard Cohen. Vooral als Rowe zijn bluesinvloeden naar voren laat komen, klinkt zijn muziek rauw en doorleefd. De cover van Dylans ' North Country Girl' is dan weer een stuk minder spannend.(BB)

Coely [foto hierboven] is nog maar negentien jaar, maar heeft in vaderland België al enkele hits op haar naam staan. Op Vlieland toont ze zich van haar beste kant, met razendsnelle raps, die ze dartel springend brengt. Maar ze kan meer dan dat: een R&B- of soulnummer is eveneens aan haar besteed, soepel aan elkaar gemixt door een handige beatbakker. 's Avonds heeft de ontwapenende Antwerpse met Congolese roots er nog niet genoeg van: vlak voordat de laatste boot vertrekt, geeft ze samen met twee gitaristen een spontaan optreden voor de vertrekhal, waarin ze opnieuw haar uitstekende zangkwaliteiten toont.

Waar ze solo iets minder uitbundig opereren, zijn Roos Rebergen en Torre Florim met de Tweede Speeldoos [foto hieronder] een energiek over het podium huppelend duo. De opzwepende muziek, met teksten die gebaseerd zijn op gesprekken met verstandelijk gehandicapte acteurs, geeft daar alle aanleiding toe. De composities zitten prima in elkaar, met soms onverwachte uitstapjes, naar bijvoorbeeld flamenco. Rebergen bespeelt het publiek als geen ander en wanneer ze ziet dat twee kinderen de teksten meezingen, mogen ze dat op het podium verder komen doen. Het neigt naar een theatervoorstelling en het is zeker de beste feelgoodshow van het festival. (AR)

Gruppo Sportivo [foto top] maakte in 1977 het album 10 Mistakes, waarmee ze als een van de eerste bands meesurfden op de New Wave. Zesendertig jaar later vertolken ze het album integraal op de Tokkelbaan. Na het spelen van openingsnummer 'Beep Beep Love' merkt frontman Hans Vandenburg op dat ze het beste nummer hebben gespeeld. Op een plaat speel je je beste nummer het eerst, want dan koopt het publiek hem, vindt Vandenburg, om daarna grijnzend op te merken: “Dat is jammer voor dit concert, want nu moeten jullie nog door twee handen vol slechte nummers heen.” Dat is onzin natuurlijk, want de vrolijke gitaarpop leunt, naast de droogkloterige teksten, in de eerste plek op uitstekende songschrijverij en ongedwongen spelplezier.

De combinatie van religieuze inspiratie en kinderen kan een bijzonder ongelukkig uitpakken, maar als je Broeder Dieleman [foto hieronder], samen met een kinderkoor over Maria van de polder hoort zingen is dat alleen maar heel erg mooi. De Zeeuw schrijft droeve, verstilde liedjes en zijn mooie teksten en lollige presentatie geven iets extra's aan de beladen muziek. Als Dieleman, kinderen en het hele publiek in het Bospodium zingen dat ze niet alleen willen worden gelaten is het moeilijk om het droog te houden.(BB)

Het meest bizarre optreden van het festival komt van de Rotterdamse cultartiest Harry Merry, wiens documentaire Hier is Harry Merry dit weekend in filmhuis Podium Vlieland te zien is. Gekleed in matrozenpak zit hij achter een orgel, waaruit hij stuiterende achtbaandeunen tovert. Daaroverheen zingt hij slissend en zo vals als een kraai in meestal onverstaanbaar Engels over quasi-filosofische zaken, onderwijl headbangend en grimassen trekkend. Op een cruiseschip zou hij niet aangenomen worden als entertainer, maar het publiek voor het Plattekarpodium zet het, verwonderd grijnzend, op een springen. Harry Merry is zo slecht dat het weer goed wordt, je weet niet wat je ermee aan moet. Zo hoort dat bij cultmuzikanten.

De muziekpers buitelde bijna over elkaar heen om de loftrompet te steken over Bigfoot van Cayucas. Waarom dat is, wordt tijdens het degelijke optreden van het stel saaie dienders uit Californië niet echt duidelijk. Waar eerder op het festival Beach Fossils het beproefde recept van dansbare surfwave van peper voorzag, blijft de muziek van Cayucas toch vooral inwisselbaar, ondanks het toevoegen van dub- en dreampopinvloeden. Cayucas maakt, ondanks enkele boeiende momenten, de verwachtingen dan ook niet waar.

Veel artiesten sluiten hun tour af op Vlieland. Ook voor Blaudzun[foto hierboven] eindigt er een zegetocht van achttien maanden langs internationale podia. Hij en zijn band geven nog één keer alles met een gloedvol optreden voor een publiek van meezingende fans. Ondanks de indrukwekkende emotionele zang van Johannes Sigmond en het rijke instrumentarium dat de band aanspreekt, krijg je naarmate het optreden volgt toch het idee dat de band in elke song hetzelfde trucje doet: met voorspelbare repetitieve gitaarlijnen spanning opbouwen, om deze vervolgens te ontladen met tekstueel niet altijd even hoogstaande en zich herhalende zanglijnen. Maar misschien zoekt Blaudzun op zijn nieuwe plaat meer muzikale grenzen op: de donkere nieuwe songs die hij speelt, beloven in ieder geval iets goeds.(AR)

Op het Sportveld mag Bombino [foto hieronder] de eerste huisgangers uitzwaaien. De band rond Toeareg Omara Moctar nam met Dan Auerbach van The Black Keys een prima plaat op, waarop ze Sahelblues op rockwijze spelen. Het kwartet op het sportveld gaat zich te buiten aan lang uitgerekte woestijnblues, die volledig in het teken van de groove staat. Moctars knappe gitaarspel dwarrelt vrolijk om de stevig doorhamerende ritmesectie heen, met zeer intrigerend en dansbaar resultaat.

De echte afsluiter is het even vreemde als opwindende Melt Yourself Down uit Londen. De twee percussionisten, twee saxofonisten en een punkzanger laten De Bolder ontploffen met een bizarre, maar fascinerende mix van stijlen, waarin je freejazz, avantgarde en punk terughoort. Binnen twee tellen staan de saxofonisten tussen het publiek, springt de zanger als een dolle over de vloer en ontstaat er voor de laatste keer een flink feest.(BB)

De lustrumeditie van Into the Great Wide Open kende in de breedte de beste programmering tot nu toe. Hoewel het festival ook dit jaar weer binnen enkele minuten uitverkocht, is de organisatie niet achterover gaan leunen met de programmering. Ze kozen voor variatie, hoewel elektronische muziek na de eerste edities volledig naar de achtergrond verdreven lijkt. Men durfde het wel aan om een bepaald niet alternatieve act als Chic de vrijdag te laten afsluiten.

Een echte ontdekking zoals vorig jaar Savages bleef dit jaar uit, maar Broken Twin, Juliana Barwick en Money waren zeer aangename verrassingen. Toch lijkt het het publiek, gevarieerder dan ooit, steeds meer te gaan om de totaalervaring en het 'erbij zijn' dan om de muziek. Het schroomt niet om hinderlijk door concerten heen te praten en het vermaakt zich eveneens prima door bijvoorbeeld lang te blijven dansen op afgelikte boterhammenmuziek bij de toiletten van het Tokkelbaanpodium. Het neigt naar 'zien en gezien worden' en het wemelt dan ook van de bekende Nederlanders, platenbonzen en omroepvolk. De gastenlijst lijkt wat dat betreft alleen maar langer te worden.

Daarnaast lijkt het ongemerkt steeds drukker te worden: camping Stortemelk was nog nooit zo vol als dit jaar en de fietsenmassa, waarvan bij gebrek aan stallingsplaatsen er steeds meer in de kwetsbare natuur gesmeten worden, zwelt meer en meer aan. De overigens zeer geslaagde locaties van het Bospodium en het Tokkelbaanpodium lijken daarom niet alleen uit oogpunt van snelle bereikbaarheid te zijn gekozen, maar ook op het kunnen verstouwen van grotere groepen mensen dan voorheen.

Toch was de sfeer weer uniek en uitermate ontspannen en lijkt het festival een formule te hebben gevonden waarmee ze nog jaren verder kunnen. Volgend jaar zal het record snel uitverkopen waarschijnlijk opnieuw gebroken gaan worden. (AR)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-de-zondag-8615/24257/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open