Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ze heeft ontegenzeggelijk kwaliteiten als eigenzinnig songschrijver, een stem uit duizenden die je mooi vindt of waar je horendol van wordt, de sympathie van Tom Waits, en twee bijzondere platen op haar naam, Catalpa en Escondida. Maar Jolie Hollands optreden in een van Utrechts (goedgevulde) popzalen was geen geïnspireerde vertoning. Een wereldrecord lage decibellen, vier enorme, paars uitgelichte ficussen op het podium en een jazzgitarist zo subtiel dat die zijn gitaar niet durfde te beroeren, maakten het er allemaal niet veel beter op.
En dan Jolie zelf. Mevrouw heeft klasse, dat is zeker. Op Catalpa ontpopt ze zich als een nazaat van de Harry Smith Recordings, het oude testament van de rock-'n-roll en een schatkamer van duistere liedjes. Op Escondida stapt ze naar voren als een zelfbewuste ster in wording, een zangeres met zinnenprikkelende jazzy frasering en geen enkele schaamte voor haar accent. Of het kwam door de aanbieding van het North Sea Jazz Festival of niet, het was geen goed idee om met die lijpe gitarist en verder alleen drummer Dave Mihaly een combo te vormen. Een uurtje wiegde Jolie wat heen en weer op nummers van voornamelijk Escondida en toen vertrok ze, inmiddels met een zonnebril op haar neus. Om nog een keer terug te keren voor drie toegiften, waaronder een cover van Gram Parsons' 'The Return of the Grievous Angel' en een fraai, alleen met haar viool gespeeld liedje dat zo uit de doos van de Carter Family had kunnen komen.
Zaten we met zijn allen maar ergens in het gras in Virginia naar haar te luisteren of op een veranda van een houten huis. Wellicht durft Jolie in zo'n situatie meer te vertellen dan het zenuwachtige gereutel over een tuinier (speciaal ingehuurd voor de tour om met die ficussen te slepen, maar niet heus) en een motherfucker (een slecht vriendje die haar inspireert tot liedjes) dat we nu kregen. Haalde ze maar één keer uit met haar stem, tilde die gozer maar een enkele keer zijn gitaar op voor een felle lick, en het geouwehoer in de zaal zou verstommen. Niet dus. Mooie momenten waren er natuurlijk wel, als je goed oplette. Zoals in het spookachtige 'Alley Flowers', het lichtjes stompende 'Amen', het Memphis Minnie-achtige 'Poor Girl's Blues' en de traditional 'Mad Tom of Bedlam'.
http://www.kindamuzik.net/live/jolie-holland/jolie-holland/6651/
Meer Jolie Holland op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jolie-holland
Deel dit artikel: