Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Alles aan Kanye West heeft te maken met 'het grote gebaar'. De rijk gearrangeerde hiphopanthems, de poses die hij aanneemt, de boodschap in zijn teksten en de boodschap direct naar het publiek. Kanye West is groots, of beter gezegd: hij doet zich groots voor. Want in de hiphopmythologie is West meer een antiheld dan een superster. Hiphop op zijn Kanye’s is dan ook heel wat anders dan hiphop op zijn 50 Cents. Vanavond in Ahoy geen blote basten, afgezakte joggingbroeken of ultrakorte medleys van twintig nummers vol “make money money...make money money”. Voor Kanye West betekent hiphop wel degelijk iets anders.
Het voorprogramma van The Party Squad zullen we maar snel vergeten - wanneer is eigenlijk besloten dat plaatjes opleggen een voorprogramma is? Vooral Kanye onwaardig, want ook vanavond schuwt de man met het grootste ego in de hiphop de bombast niet. De lichtshow is geweldig, de videoprojecties sluiten mooi aan en de zes dames met een variëteit aan strijkinstrumenten zorgen ervoor dat de muziek netjes bij Wests immense ego aansluit. Vooral netjes, want van de ongenaakbaarheid die hem vaak wordt toegedicht is vanavond nauwelijks iets te merken. Op het podium staat een entertainer, iemand die geniet van zijn status als popster en zeer perfectionistisch een show afwerkt. Een onaantastbare hiphopgod is hij echter (nog) niet.
De start van de show is niettemin behoorlijk overdonderend. ‘Diamonds From Sierra Leone’ wordt door de intense bijdrage van de violiste nog grootser dan de single al was. Maar Kanye is iemand die ook af en toe risico’s durft te nemen en dat is buitengewoon verfrissend. Je zult niet snel een hiphopster tegenkomen die zijn DJ schaamteloos de opdracht geeft om A-Ha’s ‘Take On Me’ knoerthard in te zetten.
Zulke stukjes lef worden natuurlijk weer bliksemsnel overtroffen door hits als het opzwepende ‘Gold Digger’ en de megaglijder ‘Slow Jamz’. Up-tempoknallers als ‘Get ‘Em High’ en ‘Heard ‘Em Say’ doen het trieste weer buiten even vergeten, terwijl hij met het melancholische ‘Through the Wire’ al snel alle handjes in de lucht krijgt. Pas echt in zijn element is hij echter wanneer hij alle registers opentrekt. Met het theatraal gebrachte ‘Touch the Sky’ en het dromerige, met Marvin Gaye-samples versierde ‘Spaceships’ weet hij uiteindelijk het verschil te maken.
Zijn producersego is vanavond natuurlijk niet afwezig. Daar heeft hij dan ook een groot deel van zijn status aan te danken. Jay-Z’s ‘Izzo (Hovah)’ en ‘Encore’ worden door het publiek bijna enthousiaster ontvangen dan de toegift, ‘Jesus Walks’. Trouwens, nog nooit zag ik zo’n menigte zonder een greintje hypocrisie “Je-sus walks” scanderen.
Ontroerend is ‘Roses’, een ode aan zijn overleden oma, dat hij uitbeeldt alsof hij in een volgepakt theater op Broadway staat. Dergelijke gebaren tekenen het verschil. Kanye West vertelt verhalen die volzitten met persoonlijkheden, hij verstopt zich niet achter een masker van straatwijsheid en is vooral zichzelf. Een genre-overschrijdende rasartiest die een strak omlijnde show zo uit zijn mouw schudt. Kanye doet dit blijkbaar op cruise control.
http://www.kindamuzik.net/live/kanye-west/kanye-west/12220/
Meer Kanye West op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kanye-west
Deel dit artikel: