• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Kasabian

Samen Werken, Samen Leven: Madchester uit Leicester.
26 februari 2007, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Katerina Plevkova

Publicatiedatum: 28 februari 2007

In ternauwernood verstaanbaar Engels voegt een man van middelbare leeftijd me halverwege het concert toe dat de jongeling midvoor op het het podium zijn zoon is. Trotse pauw Tom Meighan Senior is redelijk bij de les.

Dat kan nauwelijks gezegd worden van zijn working men club-vrienden (de heren zijn uitgenodigd door de band op een collectief tripje Amsterdam) en de EasyJetladingen Britten die Paradiso bevolken.

Wanneer Tom Jr. Birmingham, Londen, thuisstad Leicester en meer afroept, blijkt eens temeer dat een groot deel van de zaal bestaat uit Britten. Jas, of minimaal een Kappa- of Adidasvest aan geven en de baromzet een enorme opwaartse zet gevend, prijzen zij zich gelukkig.

Kasabian zien in Paradiso is voor hen een intiem concert meemaken; thuis spelen de vijf (plus één op tactische oude Placebomanier aan het oog ontrokken electronicatovenaar achter een flightcase) in hallen voor meerdere duizendtallen.

Kasabian is ook in Paradiso geen band van het kleine werk. De lichtshow schiet alle kanten op, maar vooral het stadiongeluid, de moves en de pompende dancerock zijn gemaakt voor groots formaat. Dat brengt Kasabian dan ook in karrenvrachten.

Net als de Oasisbroertjes hebben deze heren een grote muil, hebben ze niks op met 'sikkeneurende bandjes' als Bloc Party. Langs de lijn van Primal Scream, Happy Mondays en vooral The Stone Roses is is alles wat ze willen een fesststemming brengen.

Het gevoel dat Little Man Tate bezingt met: “What, what you got, not a lot, but you're desperate for the weekend. Slip into your jeans and put your Second Coming on” doorspekt een dik uur Kasabian.

Gáán; feesten, de dagelijkse zorgen vergeten, wegdromen op dansbare progedelica die in de buurt komt van (weinig verrassend) The Chemical Brothers, de vuist ten hemel heffen op pompende beukglam uit de T-Rexschool en sporadisch gas terug nemen om op adem te komen.

Madchester uit Leicester? Een volmondig 'Ja!'is het antwoord, maar dan met swagger. Soms introspectief om bij weg te spacen (The Beatles in hun meer stonede tijd), soms voluit rossend percussief, bijna house- of danceachtig. Krautrock is nooit ver weg, The Rolling Stones ook niet. Alles staat bij Kasabian in het teken van de rock-'n-rolltranscendentie van het alledaagse; al dan niet geholpen door drugs of liters alcohol.

Stomdronken en kletsnat bezweet, stromen de Britten naar buiten. Zij hebben even hun normale leven kunnen vergeten, dankzij The Bulldog, Heineken en Kasabian. Morgen weten ze er niets meer van en overmorgen wacht hen weer het normale werkleven. Even dat escapsime kunnen brengen; is de klasse van Kasabian.

'Samen Werken, Samen Leven' (want er wás wel wat tijd nodig om Paradiso echt tot overgave te dwingen) in één band gevangen. Vader Meighan mag terecht trots zijn op een zoon die precies de andere kant lijkt te vormen van Balkenende IV en toch diens motto handen en voeten weet te geven.

http://www.kindamuzik.net/live/kasabian/kasabian-6699/14978/
Meer Kasabian op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kasabian