Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gerri Jäger is van oorsprong Oostenrijker en studeerde jazz aan het conservatorium van Amsterdam, Raphael Vanoli is half-Duits en half-Frans en studeerde jazz en klassieke gitaar aan dezelfde hogeschool. Samen vormen ze al ruim vijf jaar Knalpot, een formatie die graag muzikale grenzen opzoekt door dub, rock, elektronische noise, ambient en jazz door de mangel van een indrukwekkend arsenaal aan effectapparatuur te halen. Onlangs verscheen de derde release, Yes, Please, die het tweetal op een warme nazomeravond naar Vera brengt.
Eigenlijk kent Knalpot nog een derde bandlid: geluidstechnicus Sandor Caron, die de hang naar muzikaal avontuur van het met een soort zonnekleppen getooide duo in goede banen leidt. Het tekent het perfectionisme van de band en het lijkt tevens een verklaarbare zet, want er gebeurt muzikaal ontzettend veel. Jäger zit achter een drumstel en produceert vindingrijke struikelritmes, en doet dit zo virtuoos dat hij regelmatig zijn andere hand kan gebruiken om knoppen en toetsen van analoge elektronica te bedienen. Al gauw haalt hij een fietsketting (!) tevoorschijn waarmee hij op zijn bekkens rammelt, om dit geluid vervolgens live te loopen.
Vanoli is ondertussen eveneens druk bezig met multitasken tussen gitaar en een berg effectpedalen- en knoppen waar A Place to Bury Strangers jaloers op zou zijn. Door het fragmentarische maar vooral abstracte karakter van wat de twee ten gehore brengen, lijkt het alsof Knalpot er op los improviseert. Toch weten de heren precies wat ze doen, zo blijkt uit bevestigende knikjes naar elkaar en het met handgebaren instrueren van de geluidstechnicus. Op die manier ontstaan haast machinaal aangedreven geluiden.
Tijd om contact te maken met de bezoekers is er niet, hoewel Jäger zich af en toe, tussen de boeiende composities door, in ontspannen woorden tot het niet heel talrijk opgekomen publiek richt. De nadruk ligt op werk van Yes, Please, dat iets toegankelijker klinkt dan de voorgaande platen. Een enkeling in het publiek zet het dan ook op een voorzichtig dansen. Maar niet voor lang, want de hoop op house-achtige muziek wordt even later al vakkundig om zeep geholpen door een gruizige gitaardrone.
Een trance veroorzaakt Knalpot wel, maar die is gericht op een geoefend oor. Het tekent de warsheid van trends en de eigenwijsheid van de groep, die daarnaast niet nalaat om een nieuw en nog titelloos, met tropische invloeden opgeleukt nummer te spelen. Knalpot bevestigt met een enerverend optreden zijn status van internationaal gerenommeerde en ver boven de Nederlandse middelmaat uitstekende liveact.
Foto's van Vera huisfotograaf Simone van der Heijden
http://www.kindamuzik.net/live/knalpot/knalpot/25300/
Meer Knalpot op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/knalpot
Deel dit artikel: