Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het voorbije decennium stond in het teken van retrospectie. Oude muziekgenres herleefden en de roep om terugkeer van acts uit vervlogen tijden werd steeds luider. De legendarische woestijnrockformatie Kyuss beantwoordt deze roep vanavond gedeeltelijk, want van een voltallige reünie is wederom geen sprake.
Vorig jaar trok frontman John Garcia als enig origineel bandlid door Europa onder de noemer 'Garcia Plays Kyuss'. Een wat twijfelachtige poging om de mythe gestalte te geven die rond Kyuss was ontstaan.
Josh Homme wil die mythische sfeer niet aantasten. "I'll let other bands alter their great legacies. (…) I'm too proud of it to rub my dick on it." En dus keert Garcia ook ditmaal terug zonder Homme.
Samen met oerleden Brant Bjork en Nick Oliveri bestormt hij de Europese podia onder het motto: Kyuss Lives! Alle optredens waren in no time uitverkocht.
Wanneer invalgitarist Bruno Fevery om negen uur de gruizige klanken van 'Gardenia' inzet, is het meteen duidelijk: vanavond wordt gerockt, gegrooved en gespaced. Bij het derde nummer, 'Thumb', is de band opgewarmd en het geluid tot in perfectie geslepen. De zaal brult uit volle borst mee en elk gitaarintro wekt een golf van herkenning op, de van spanning bezwangerde sfeer heeft plaatsgemaakt voor totale ontlading.
De rol van Garcia - zwarte zonnebril en vaak met zijn rug naar het publiek - is bescheiden in deze fenomenale vertoning. Maar wanneer hij, begeleid door de stoffige riffs van 'One Inch Man', de zonnebril afzet, verraden zijn glinsterende ogen dat hij er zin in heeft.
Ook Bjork, blauwe bandana en lang, zwart haar, grijnst van onder zijn dikke snor. Zijn soepele drumspel, het ene moment funky en dan weer stevig en strak, legt de basis voor Oliveri, die op zijn beurt met een bijna achteloze nonchalance onvoorstelbaar strakke baslijnen uit zijn mouw schudt.
Samen storten ze de fundering waarop Fevery zijn gitaarspel bouwt en hij speelt meer dan gedegen. De status van nieuwkomer geeft hem nog niet de vrijheid die Homme zou hebben gehad en hij treedt niet buiten de gebaande paden. De kameraadschappelijke schouderklopjes en de onderonsjes van Garcia en Oliveri geven aan dat de onderlinge sfeer ontspannen is.
Dikke rookpluimen die over het podium drijven geven de gruizige sound in combinatie met subtiele lichtschakeringen een extra hazy sfeer tijdens 'Un Sandpiper'. Nadat tot slot 'El Rodeo' - waarin ook Oliveri vol overtuiging zijn partijen zingt - overgaat in '100 Degrees', verlaat de band het podium.
Dan verbreekt een basintro van Olivieri de stilte en zet hij het instrumentale 'Molten Univers' in. In korte tijd wordt de spanning weer opgebouwd en na het meer jammende 'Spaceship Landing' wordt de mythe definitief bekrachtigd met het ultieme 'Green Machine'. Kyuss Lives!
Foto uit het KindaMuzik-archief van Erik Luijten (Garcia plays Kyuss)
http://www.kindamuzik.net/live/kyuss-lives/kyuss-lives/21415/
Meer Kyuss Lives op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kyuss-lives
Deel dit artikel: