Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wampire [bovenste foto] trapt de dag af in Tivoli Oudegracht en doet dat met een quasi-swingend mengsel van surfrock en psychedelica. Allah-Las versus Tame Impala met een dosis Black Mountain. Dit duo (live een vijftal) uit Portland bracht dit jaar zijn verdienstelijke debuut uit, getiteld Curiosity. Live laten de jongemannen een paar steekjes vallen. Helemaal zuiver zingen lukt niet altijd. Aanvankelijk worstelt vooral Eric Phipps met de hoge tonen, later lijkt het alsof medefrontman Rocky Tinder adem tekort komt. Phipps meldt weinig complimenteus dat dit de laatste show van de tour is en dat ze uitkijken naar een maaltijd in hun favoriete restaurant en hangen op de bank. Maar afgezien van de stemproblemen en schoonheidsfoutjes komt Wampire aardig op stoom. Phipps durft het zelfs aan om een cover van Kraftwerks 'Das Model' te spelen en te zingen in het Duits. En er is niets op aan te merken. Best een band met lef dus, Wampire. (KV)
De zenuwenindie van The Dodos [foto hieronder] weet aardig wat mensen naar Ekko te lokken. Zoals altijd is drummer Logan Kroeber een genot om naar te kijken. Zijn razendsnelle, repetitieve ritmes vormen het fundament van The Dodos, live en op plaat. Voorheen had hij slechts een paar drums die naast elkaar waren opgesteld in plaats van een conventioneel drumstel. Maar in Ekko staat een veel gewonere drumkit, met onder meer een hihat, die Kroeber vroeger nooit meenam. Aan de precisie in zijn spel is echter niets veranderd. Met het nieuwe album, Carrier, is het tweetal naar Utrecht afgereisd. De dood van live-gitarist en Women-bandlid Christopher Reimer in 2012 heeft een grote invloed gehad op de veel kalmere, minder springerige plaat. Niettemin vechten drums en gitaren nog altijd om de hoofdrol bij een optreden van The Dodos. En daardoor is deze band na vijf albums nog altijd spannend, zowel in de studio als op het podium. (KV)
In de Janskerk is het de beurt aan zeventiger Ed Askew, die vanaf de eerste noot het publiek inpakt met zijn schitterende folksongs. De singer-songwriter uit New York is in de middeleeuwse kerk bijna een tegenpool van de daags ervoor grommende en kreunende Mark Lanegan. Met zijn kalme, aangrijpende stem weet hij het publiek in vervoering te brengen zoals een godsdienaar die de mis leidt. De aanwezigen klappen zachtjes en prevelen tekst mee zodra daar om gevraagd wordt, en Askew kijkt dankbaar toe. Vooral de nummers van For the World uit 2013 roepen warme reacties op en Askew verlaat het gebedshuis onder begeleiding van een staande ovatie. (TL)
Vandaag is de dag van de oudjes, zo blijkt als Linda Perhacs zich schuifelend naar haar stoeltje in het midden van het podium laat begeleiden. De vrouw op leeftijd laat zich in haar eerste toer op Europese bodem bijstaan door een gitarist, toetsenist en twee medezangeressen, waarvan eentje jarenlang achtergrondstem bij Pink Floyd was. Dat hoort men tenminste uit de mond van Perhacs, die het publiek voor ieder nummer een verhaaltje vertelt.
De toehoorders hangen aan de lippen van het lieve omaatje, die hen onder meer vertelt hoe een van haar songs in een film van Daft Punk belandde en hoe de natuur haar helpt tot rust te komen. Menig bezoeker fronst geregeld zijn wenkbrauwen bij haar hippieanekdotes uit een vergaan tijdperk. Naar het schijnt is Perhacs' nummer 'Parallelograms' van het gelijknamige album uit de jaren zeventig geïnspireerd op geometrische patronen die ze tijdens een nachtelijke snelwegtocht in de lucht zag, en haalde ze voor een ander nummer inspiratie uit de balans van de planeten. Iedereen vindt het best, zolang ze elke anekdote maar bekroont met een fijne luistertrip.
Dan de muziek zelf: Perhacs is decennia na het verschijnen van haar - tot nu toe enige - album uit 1970 een ware cultlegende geworden. Toch speelt ze vanavond slechts mondjesmaat muziek van Parallelograms. Liever geeft ze de aan weerszijden gezeten muzikanten de kans hun solowerk te spelen. Toegegeven: dit klinkt niet onverdienstelijk, maar het is wel jammer voor degenen die zich hadden verkneukeld om werk van de oude dame zelf te horen. Uitvoeringen van 'Chimacum Rain' en 'Hey, Who Really Cares?' klinken dan wel weer vertrouwd en heerlijk psychedelisch, zodat Perhacs de kerk toch met een voldaan gevoel achterlaat. (TL)
Op-en-top hipsters zijn het, de Canadese jongens en meisje die Braids [foto hierboven] vormen. De jongens hebben beiden een hoornen bril en zanger/toetsenist Taylor Smith draagt een grijze sweater met een miniem boordje. Tijdens het concert buigt hij razendsnel als een specht over zijn instrumentarium, terwijl hij grimassen trekt. Hoe belachelijk hij er ook uit mag zien, Smith weet waar het om draait: uitgekiende muziek maken.
Braids heeft patent op lichtvoetige fluisterpop die het goed zou doen in een Berlijns ontbijtcafé. Het is muziek die naar de toekomst kijkt en niet blijft hangen in retrogeneuzel. Een verademing in een tijd waarin veel bands vooral terugblikken op de vorige eeuw. Daar komt nog bij dat Braids vanavond in Ekko met een nieuwe lading zelfvertrouwen op de planken staat. Twee jaar geleden stond hier op dezelfde plek een schuchtere band die de instrumenten zo had opgesteld dat de leden de zaal niet in hoefden te kijken. Nu treedt zangeres/gitariste Raphaelle Standell-Preston het publiek moedig tegemoet. Met de krokante electrobeats van Smith en het levendige drumspel van Austin Tufts is dit een onbetwist hoogtepunt van Le Guess Who? 2013. (KV)
The Black Angels [foto hierboven] hebben de laatste jaren naam gemaakt vanwege hun livespektakel, en die reputatie maken ze vanavond in Tivoli ruimschoots waar. Vanaf het eerste nummer giet de band zijn psychedelische cocktail uit over de in groten getale aanwezige fans. The Black Angels spelen zowel dromerige als stevig rockende nummers van recente plaat Indigo Meadow en voorganger Phosphene Dream, visueel omlijst met trippy achtergrondbeelden. Tivoli krijgt er maar geen genoeg van en deint mee met de soulvolle stem van zanger Alex Maas en de geestverruimende gitaarbrij van zijn kornuiten. Ook de tweede dag in Tivoli komt op een glansrijke manier aan zijn eind en de bezoekers verlaten de zaal in trance. (TL)
Foto's uit het KindaMuzik-archief van Niels Vinck (Wampire), Bart van den Hoogenhoff (Braids en The Dodos) en Martijn Booij (The Black Angels)
http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2013-de-vrijdag/24513/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who
Deel dit artikel: