Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vredenburg Leeuwenbergh is slechts een van de vele fantasierijke locaties die de organisatie van Le Guess Who? dit jaar heeft weten te regelen voor het festival. Dit multifunctionele complex - het pand heeft de voorbije eeuwen dienst gedaan als pesthuis, kazerne, universiteitsgebouw, kerk en sinds enkele jaren ook als concertgebouw - blijkt uitermate geschikt als omgeving voor intieme akoestische optredens.
Engelsman Matt Elliott mag de dag aftrappen in dit mooie middeleeuwse gebouw. Aanvankelijk tokkelt hij nog rustig op zijn akoestische gitaar en behaagt hij het publiek met zijn fraaie, donkere stem, totdat Elliott z'n looppedaal indrukt. Dit zorgt ervoor dat Elliotts eerder gespeelde gitaarfragmenten zich herhalen, zodat de zanger er vervolgens nieuwe geluiden aan kan toevoegen. Ook zijn stem kopieert hij vakkundig op verschillende toonhoogtes, waardoor het klinkt alsof zich een koor van vijftien monniken ophoudt in de ruimte achter het podium. Op deze manier ontstaat een prachtig gelaagd en bezwerend kunstwerkje dat de luisteraars tien minuten lang ademloos laat toekijken. Dan begint het volgende nummer en herhaalt Elliott zijn wonderlijke kunstje: na enkele minuten zanglijntjes en akkoorden op elkaar stapelen, bereikt hij wederom een prachtig meeslepend geheel, met de zich steeds herhalende regel "This is how it feels to be alone", die gezongen door een stuk of tien kelen hypnotiserend en indrukwekkend klinkt. Een knap staaltje muziek van één man met zijn akoestische gitaar.
In wereldmuziekclub Rasa is het vandaag dansen geblazen op de dub van Mad Professor. Bijgestaan door twee mc's die het publiek opzwepen met Jamaicaanse teksten doet Mad Professor waar hij goed in is: mensen laten bewegen. Heerlijk lome reggaebeats worden afgewisseld met drum 'n' bass-achtige ritmes en de zaal smult ervan. Klassiekers als 'Welcome to Jamrock' van Damian Marley en 'Chase the Devil' van Max Romeo worden door de Guyanese producer voorzien van een dubremix. Al draaiend aan de knoppen laat de sympathieke Mad Professor de bezoekers met een grote glimlach op hun gezicht meedeinen op de trage ritmes die uit de boxen schallen. Kortom: een perfect swingend intermezzo tussen alle gitaaracts van vandaag. (TL)
Hoewel een constante stroom aan albums vaak geen graadmeter voor kwaliteit is, gaat die regel niet op voor Spencer Krug. Hij was kernlid van bands als Frog Eyes, Wolf Parade en Sunset Rubdown, waarvan de laatste twee inmiddels uit elkaar zijn. Als Moonface [foto boven] bracht hij dit jaar Julia with Blue Jeans on uit, waarop hij zichzelf begeleidt op piano. Een band komt er nauwelijks aan te pas. Anders dan anders, maar dat tekent de man die constant andere richtingen opgaat. Dat hij in dit productiegeweld trouw kan blijven aan zichzelf is des te knapper.
Krug speelt op Le Guess Who? solo in de kerk van Vredenburg Leeuwenbergh. In nette, zwarte kleding neemt hij plaats achter een vleugel, terwijl het publiek toekijkt, gezeten op rode stoelen. Hij maakt zenuwachtige grapjes over de formele setting: "Ik ben geen concertpianist, hoor. Ik ga het verneuken, dus voel je niet bezwaard om drankjes te halen en wat te kletsen." Maar Krug hoeft zich nergens voor te verontschuldigen. Deze man heeft karrenvrachten aan talent voor grillige en enigmatische teksten. Geen wonder dat hij zich gedwongen ziet zo veel te produceren. Hij noemt de liedjes van zijn laatste plaat 'behoorlijk cheesy' maar ook daar slaat zijn bescheidenheid door. Krug weet met zijn handen en zijn stem veel te bereiken. De muziek sluit in dramatische zin naadloos aan bij het gewicht van zijn teksten. Topzwaar wordt het nooit, want Krug is zelf constant de eerste om zijn muziek te relativeren. Dit tekent een van de beste muzikanten van de huidige generatie. (KV)
Op het eerste gezicht lijkt het een vreemde keuze om Damien Jurado [bovenste foto] in de grote zaal van Tivoli een soloconcert te laten houden. Zou de zaal vol met festivalpubliek en fans van Yo La Tengo zich wel stil kunnen houden tijdens een rustig optreden van een singer-songwriter? De organisatie van Le Guess Who? heeft hier prima op geanticipeerd door de bar af te sluiten en bordjes op te hangen met de vraag of iedereen stil wil zijn. Deze aanpak slaagt tijdens het optreden van Jurado wonderwel: de zanger uit Seattle speelt zijn simpele maar intieme songs voor een muisstil Tivoli. Zelfs in het rookhok zwijgt men.
Dit zorgt voor een mooie sfeer, die wellicht af en toe te kalm is voor Jurado: tussen nummers door probeert hij de stemming te verlichten met grapjes, die helaas nogal sneu en misplaatst klinken te midden van al het ongeluk in zijn liedjes. Dat vindt hij zelf gelukkig ook, want hij verbaast zich erover dat het Nederlandse publiek er de humor van in kan zien: "In Amerika kom ik hier niet mee weg." Ach ja, een goede muzikant hoeft ook geen topkomiek te zijn, als hij maar fijne klanken tevoorschijn weet te halen. In deze missie slaagt Jurado gelukkig, al moet gezegd worden dat zijn gitaarspel vergeleken met de overige acts van de afgelopen dagen soms wel heel eenvoudig klinkt. Het kan Jurado amper kwalijk genomen worden, want hij krijgt de zaal eigenhandig stil met zijn muziek en sombere teksten.
Met dat laatste heeft de Amerikaanse cultband Yo La Tengo [foto boven] duidelijk meer moeite. Tijdens enkele kalmere nummers van laatste album Fade verstoren hordes bezoekers het optreden door aan de heropende bar luidkeels met de buurman te praten. De band blijft onverstoorbaar doorgaan en speelt vanavond in Tivoli desondanks een van de beste shows van het festival. Yo La Tengo trakteert het publiek op bekendere en minder bekende nummers uit hun omvangrijke oeuvre en wat vooral opvalt, is de verscheidenheid aan stijlen. Waar Yo La Tengo absoluut grootmeester is in het creëren van een zachte lentesfeer op het podium, kan met name gitarist Ira Kaplan soms genadeloos uit de bocht schieten. Zeker de wat meer uptemposongs kunnen rekenen op een knetterende gitaarsolo van Kaplan, die zijn instrument bij vlagen rondslingert alsof het een lasso is.
Enkele hoogtepunten in de dynamische set zijn het prachtige door bassist James McNew gezongen 'Stockholm Syndrome', 'Autumn Sweater' - dat overigens pas laat op gang komt vanwege problemen met Kaplans synthesizer - en het heerlijk voortkabbelende 'Ohm'. Voor de afsluiter nodigt de band gitaristen Glenn Jones en Michael Chapman uit op het podium. Eerder vandaag traden de twee nog op in dB's, maar zij voegen eigenlijk vrij weinig toe aan een erg mooie cover van Daniel Johnstons 'Speeding Motorcycle'. Le Guess Who? komt zo in een halfleeg Tivoli - veel mensen willen zondagavond blijkbaar vroeg naar huis - op een geweldige manier ten einde. (TL)
Foto's uit het KindaMuzik-archief door Jelmer de Haas en Jan Mulders.
http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2013-de-zondag/24519/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who
Deel dit artikel: