Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Le Guess Who? staat al jaren voor haastig heen en weer fietsen tussen verschillende locaties in de Utrechtse binnenstad en dit jaar is geen uitzondering. Met de toevoeging van de Janskerk heeft het festival zelfs een zeer sfeervol podium erbij. De organisatie heeft enkele artiesten uitgenodigd om in de Janskerk op te treden, onder wie Mark Lanegan, Linda Perhacs en Ólafur Arnalds.
Duke Garwood, kompaan van Mark Lanegan op het in 2013 gezamenlijk uitgebrachte album Black Pudding, krijgt de eer om het spits af te bijten in de voor de gelegenheid tot poppodium omgetoverde Janskerk. Met mompelende, haast onverstaanbare stem en voortkabbelende gitaarmuziek weet hij in zijn eentje een bijzondere sfeer te creëren in de oude kerk. Bezwerende klanken zwerven door het godshuis en zorgen samen met de rondtollende lichten op het plafond voor een fijn schouwspel. Garwood voelt zich blijkbaar thuis in de rond 1040 geopende Janskerk en als je je ogen sluit, klinkt hij soms zelfs als een met gitaar bewapende middeleeuwse monnik.
Net als het christendom kent ook Le Guess Who? echter een duidelijke hiërarchie. De monnik verlaat het podium, en maakt plaats voor de vanavond als een bezeten priester zingende Mark Lanegan [bovenste foto]. Niks ten nadele van Garwood, maar zijn show voelt toch vooral als een voorafje voor Lanegans optreden, zoals dat de afgelopen maanden al vaker het geval was (de twee toerden samen). Waar Lanegan enkele weken geleden al de Catharinakerk in Eindhoven wist te betoveren, komt zijn doorleefde stem ook vanavond in de Janskerk volledig tot zijn recht. De zanger heeft de wilde jaren achter zich gelaten, zo blijkt uit het flesje water op het podium en het is ook te horen aan de bij vlagen zeer ingetogen show. Misschien komt het door de omgeving, maar Lanegan klinkt soms wel alsof hij de Heer om vergiffenis vraagt voor zijn met drugs en drank doorspekte verleden.
Naast enkele tracks van het album dat hij dit jaar samen met Duke Garwood maakte en wat ouder werk passeren in de tweede helft van de show enkele nummers uit het oeuvre van onder meer Frank Sinatra, Nancy Sinatra en Bertold Brecht de revue. Een van de hoogtepunten in deze aaneenrijging van covers is de hommage aan de dit jaar overleden Lou Reed. 'Satellite of Love' wordt door Mark Lanegan geheel eigen gemaakt en klinkt dankzij de toevoeging van viool en cello heerlijk warm en intiem.
Na een korte pauze keert Lanegan samen met zijn gitarist terug voor een mooie uitvoering van 'Bombed' (van prijsalbum Bubblegum). Dan komt de avond in de Janskerk aan zijn eind en mogen de bezoekers door de binnenstad zwerven op zoek naar verder muzikaal vermaak.
Dit is te vinden in Tivoli, dat goed volgepakt is voor een optreden van de veteranen van The Fall [foto hierboven]. Of nou ja, veteranen. Afgezien van frontman Mark E. Smith speelt de rest van de groep nog maar een krap decennium bij de Britse postpunkband. The Fall heeft in zijn zevenendertigjarige bestaan al een stuk of zestig leden versleten, waarvan een groot deel Smith al na een jaar vaarwel zei. Misschien heeft dit te maken met zijn weerbarstige en onberekenbare karakter. De zanger met de herkenbare stem en de - zeker live - onverstaanbare teksten wandelt ook nu weer over het podium als iemand die doet wat hij zelf wil, tot hij er op een bepaald moment achterkomt dat hij liever even niet in de spotlights staat. Dan volgt een aantal nummers waarbij Smith niet te zien is, omdat hij z'n toevlucht achter de versterkers zoekt. Al snel blijkt dat hij vanaf deze plek stiekem zijn teksten van enkele A4'tjes opleest. Het publiek maakt het echter niet uit, helemaal niet als Smith enkele gelukkigen de blaadjes papier toewerpt.
Naarmate de set vordert, stijgt ook het enthousiasme in de zaal, waar het publiek geen genoeg krijgt van de hoekige punkriffs en energieke praatzang van The Fall. Er wordt gesprongen en geschreeuwd - zeker nadat Smith één van zijn twee microfoons aan het publiek geeft - op nummers die overwegend uit de afgelopen vijf jaar stammen. Hoewel albums uit die periode niet zeer positief zijn ontvangen, blijven de songs vanavond moeiteloos overeind dankzij het charisma van Mark E. Smith en de strakke uitvoering van zijn bandleden. Na het optreden zijn de nekspieren stijf van het meeknikken op de ongepolijste, hypnotiserende gitaarritmes.
Foto's uit het KindaMuzik-archief van Josselien van Eijk (Mark Lanegan) en Jelmer de Haas (The Fall)
http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-donderdag/24512/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who
Deel dit artikel: