Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Traditiegetrouw geldt de eerste dag van London Calling als de opwarmdag. Niet dat er kliekjes worden geserveerd, maar de meeste bandjes zijn meer amuses; smaakmakers die even een indruk mogen achterlaten. Het echte werk verschijnt normaliter een dag later. Na een vrij dramatische vrijdag, is het aan de zaterdag orde op zaken te stellen, maar dat lukt slechts ten dele.
Nu Britse rock volop in de belangstelling staat, smeden The Horrors of The View het ijzer op eigen concerten. Dus gaat London Calling op zoek naar de categorie onder de toppers. De vraag is of London Calling daarbij noodgedwongen moet terugvallen op bands die niet voor niets b-categorie of lager zijn?
Veel van hetzelfde
GoodBooks [foto links] heeft goed geluisterd naar Franz Ferdinand en Talking Heads. Daarbij speelt de band niet alleen hoekig, maar ook met enigszins Kraftwerkachtige synthpartijen. Opzwepend bij vlagen, niet bijster spannend als het tempo omlaag gaat, technisch verzorgd (vooral die kek huppelende baslijntjes!), maar al met al niet onderscheidend genoeg om een deuk in een pakje boter te tikken.
Harrissons speelt weinig fijnbesnaarde pretentieloze pubrock die bij vlagen vreselijk vals gezongen wordt, maar ach; dit is typisch een bandje voor in de working men’s pub. Na het werk met de maten een stel pints erin en er speelt nog een bandje ook. Vuist in de lucht en meebrullen en dan maal je niet om gebrek aan beklijvende of originele nummers.
Blur vermengd met vette electro; een prima plan, denkt Switches. En dat is het ook voor de eerste nummers, maar dan gaat de groep moeilijk doen. Ambitieuze composities winnen het van de feeststampers en de sfeer zakt genadeloos naar een verjaardagspartijtje, waarbij de moppentappende oom stomdronken is geworden en met dubbele tong oude koeien uit de sloot haalt. Tijd om naar huis te gaan.
Janken
The Strange Death of Liberal England flirt met de intense passie van Arcade Fire, maar maskeert slechts dat echt zingen niet tot de mogelijkheden behoort. Wanneer om het nummer een xylofoon van stal gehaald wordt, zou je dat ding het raam willen uitmieteren.
Bij gebrek aan talent om de liedjes van kop-midden-en-staart te voorzien, eindigt The Strange Death of Liberal England vaak in een potje Godspeed You! Black Emperor uit het boekje. Je kunt heerlijk tegen die noisemuur aanleunen, je kunt meehuilen met krullenbolzanger Adam Woolways pathos; desondanks is zijn bandje vooral een toonbeeld van jankerige aanstellers die hard proberen Arcade Fire-tje te spelen.
Dat het altijd een tandje erger kan, bewijst Ox.Eagle.Lion.Man voortgekomen uit het te vroeg ter ziele gegane Les Incompetents. Met een meute meegezeulde vrienden geeft de groep een blakend brevet van onvermogen af. Het had zo leuk kunnen zijn: avantgarde samplerock met Zappagekte. Het werd een larmoyante, vale lappendeken vol misbaar waarin je vergeefs zoekt naar een rode draad.
Autopech, vliegtuig gemist, te laat aangekomen en dus slotact: The Violets. Op plaat klinkt de punk noir hectisch en broeierig. Het zal de reis en het tijdstip wel zijn dat de frontvrouw niet verder komt dan Kate Bush-meets-Diamanda Galas gekrijs.
Ook gaan de vlijmscherpe nummers op in een zouteloze brij gitaargeweld en doffe drumslagen. Een desillusie om stil van in een hoekje te gaan zitten huilen totdat je eyeliner is uitgelopen.
Sprankje
In een trioblok direct achter elkaar geprogrammeerd midden op de avond vind je het sprankje hoop, de beloften voor de komende maanden, zo niet verder. Air Traffic [foto rechts] hinkt vaardig op twee gedachten. Enerzijds heult de band met Coldplay, Starsailor en Keane. Gevoelige jongen achter de piano dus waarmee de band zich verzekert van karrenvrachten dwepende meisjes.
Tegelijk zijn deze jongens zo kien om ook de meegesleurde vriendjes te bedienen door allesbehalve klootloos voor de dag te komen. Air Traffic rockt namelijk stoer als de vlam in de pan slaat. Goed bekeken, meteen binnengehaald door een groot label, speelt Air Traffic, hoewel op veilig, zijn ongetwijfeld succesrijke dubbelzijdige troefkaart uit.
Het Deense The Kissaway Trail [foto links] heeft eigenlijk niks te zoeken op London Calling, maar is wél klaar voor het clubcircuit met zijn stormachtige op Amerikaanse leest geschoeide postpunk-emomix waarin zowel Arcade Fire, als Blonde Redhead en Fugazi doorklinken.
Strak gespeeld, strak gekleed, strak vakwerk. Een band om je in te verliezen, een band die soms kan zemelen maar die miskleun is snel vergeten en vergeven wanneer de volgende puike muur aan gepassioneerd vijfdubbelloops vocaal geweld alweer wordt opgetrokken.
Dat de leukste Britse rock nog steeds opzwepend en vitaal is wanneer het doodnormaal, Adidasvestje aan, recht voor zijn raap wordt afgevuurd, bewijst The Enemy [foto boven]. Geen slap gelul, geen pathos, geen gezever; plankgas (al staat het geluid wat zacht) rocken geblazen met onelinerteksten is hun stiel.
Niet slim bekeken met het oog op massaconsumptie, nog geen beuk voor je hersens als Bromheads Jacket, maar vooral in de singles een vreselijk lekkere portie ramrock om heel vrolijk van te worden.
http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/london-calling-dag-2/15159/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival
Deel dit artikel: