Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
C'mon, de nieuwe plaat van Low, klinkt thuis heel mooi als het vinyl op een goeie pick-up draait en door een fijne set speakers schalt. Maar die sensatie is toch niet helemaal hetzelfde als het nieuwe repertoire van Low beluisteren in een statige oude kerk met zijn unieke akoestiek waaraan de band zich perfect aanpast.
De Catharinakerk in Eindhoven is niet alleen het adembenemende decor voor een optreden dat toewijding min of meer afdwingt, de kerk is vooral een klankkast voor de groep die als geen ander voor sfeer gaat met haar eindeloos repeterende, monotone songstructuren en zich steeds weer herhalende tekstregels.
De associatie is snel gelegd met het religieuze privéleven van de praktiserende mormoon Alan Sparhawk, zanger en gitarist van Low. Maar de toehoorders vanavond zijn niet van die kerk. Zij zijn hier om van Low te genieten, misschien ook wel om Low een klein beetje te aanbidden, maar ze drinken gewoon vies Brabants bier en klagen op twitter over de houten kerkbankjes die pijn doen aan hun reet.
Als de avond valt en het natuurlijk licht in de glas-in-loodramen dooft, tovert de lichtman de kerk om in een sprookje dat soms vuurrood en dan weer groen kleurt of helemaal donker blijft. Op het marmeren podium werkt het tot een kwartet uitgebreide Low - een achterneef van J. Mascis met een rode Specsaversbril drukt zijn dikke vingers in een klein orgeltje - alle nummers af van C'mon.
En wat een geweldige songs zitten daartussen. Sparhawk bijt venijnig van zich af in 'Witches' naar alle gastjes die pretenderen iets gemeen te hebben met Al Green. Godbetert ook een dominee. Als Mimi Parker een loepzuivere versie van 'Especially Me' zingt, terwijl ze als altijd eentonig en simpel maar o zo effectief haar setje trommels en bekkens bespeelt, wordt het zwaar om de waterlanders te bedwingen.
Na vijf kwartier is het klaar. Gelukkig werkt de popzaalroutine ook hier en komt de band terug na hard klappen. Er is een last van de schouders van de muzikanten gevallen. De remmen gaan los en Low speelt op de toppen van haar kunnen de beginselverklaring 'Murderer' en de alltime slowcore klassieker 'If I Go Deaf' met de ijzingwekkende gitaareruptie die de avond nog kon gebruiken.
http://www.kindamuzik.net/live/low/low-7708/21650/
Meer Low op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/low
Deel dit artikel: