Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De statige Groninger Stadsschouwburg is een prima decor voor muziek die volledige aandacht vereist, zo bewijzen Low en Dirk Serries voor een goedgevulde zaal. Geen geklets en gedrang om bier te halen, maar zitplaatsen en zwijgen om de muzikanten op momenten tot grote hoogte te zien stijgen.
Dirk Serries [Foto links] bijt het spits af, gebogen over zijn gitaar. Omringd door effectapparatuur fabriceert hij psychedelische soundscapes die laveren tussen Barn Owl en sunn O))). Op het podium gebeurt weinig, dus is het met gesloten ogen fijn wegdromen op de ruimtelijke, gelaagde klanken van de Vlaming. In een klein halfuur zweeft hij tussen klanklandschappen vol vervreemdende gitaarambient en grimmiger geluiden. Het is niet nodig om geestverruimende middelen te gebruiken, want Serries' zeer beeldende gitaartrip is al enerverend genoeg.
Als enige overlevende van de slowcore van ruim twintig jaar geleden maakt Low [Bovenste en onderste foto] nog steeds langzaamaanmuziek. Maar het echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker en bassist/toetsenist Steve Garrington hebben de oogkleppen allang afgedaan voor invloeden uit rock, wave en elektronische muziek. Toch heeft elke plaat van Low de kenmerkend pastorale, mysterieuze sfeer die je, of je het wilt of niet, langzaam besluipt en daarna in zijn greep houdt. Op het meest recente werk, The Invisible Way is dat niet anders.
Live toont Low vanaf de allereerste noten van de zinderend repetitieve opener 'Words' aan waar het om gaat: het neerzetten van een intens melancholieke sfeer. Desolate beeldprojecties uit bijvoorbeeld de oude oorlogs- of bouwconstructiedoos versterken die nog eens. De volgende zeven kwartier houden ze de aandacht op indrukwekkende wijze vast, met een louterende bloemlezing uit hun imposante oeuvre. Daarbij valt op hoe gevarieerd de sterk op het gemoed werkende muziek van de groep uit Minnesota eigenlijk is: het gaat van sluimerend en minimalistisch naar licht uitbundig en bijna hoopvol.
Veel zegt zanger en gitarist Alan Sparhawk niet tegen het publiek, maar wanneer hij begint over de noodzaak van hulp aan de getroffenen van de tyfoon op de Filipijnen, breekt hij. Hierop volgt een zeer geïnspireerd 'Just Make It Stop', het hoogtepunt van de laatste plaat, dat klinkt als een boeiende indie-evergreen. Een andere uitschieter is 'Pissing', dat ingetogen spanning ontlaadt in gruizige gitaaruitbarstingen en duistere samenzang. Low maakt diepe indruk met een grandioos concert.
Foto's door Gerrie van Barneveld
http://www.kindamuzik.net/live/low/low-dirk-serries/24469/
Meer Low op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/low
Deel dit artikel: