Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op papier is de affiche van deze avond in het Openluchttheater erg geslaagd. Het is de vraag of de bands aan de hoge verwachtingen kunnen voldoen. Het Belgische vijftal Krakow [foto links], eerder dit jaar finalist van Humo’s Rock Rally, opent voor een beperkt publiek. Voor Krakow is het een grote eer om samen met Low, één van hun grootste muzikale inspiratiebronnen, het podium te mogen delen. Net als Low spelen ze rustig en traag, haast verstild, en vormt meerstemmige samenzang een essentieel onderdeel van de muziek. Toch heeft Krakow een eigen gezicht, met dank aan een handvol knappe nummers en het soms erg droeve geluid van de instrumenten, al is Krakows grootste troef de veelzijdige stem van keyboardspeelster Niné Cipolletti. Het wordt een knap, doch geen onvergetelijk concert, dat weliswaar de juiste stemming schept voor het verdere verloop van de avond.
De Amerikaanse muzikante Joan Wasser bracht onlangs onder de naam Joan As Police Woman Real Life uit, een plaat die niet onopgemerkt bleef. Terecht, want het is een prachtstuk, vooral dankzij de eveneens erg veelzijdige stem van Wasser. Ook live weet ze te boeien, niet alleen door de innemende, intense uitvoeringen van haar nummers, maar ook door haar opgewonden, ietwat gekke gedrag. Soms begeleidt ze zichzelf op haar orgel, waarop ze serieus tekeergaat, dan weer op gitaar. Vooral haar stem tilt het concert naar een hoger niveau. Afsluiter 'We Don't Own It - for Elliot Smith' is één van de mooiste nummers.
Het Antwerpse Styrofoam [foto rechtsonder] is ondertussen uitgegroeid tot een heuse band. Dit heeft zo zijn gevolgen voor de muziek. Het wordt dit keer geen elektronica-optreden van Arne Van Peteghem. Het publiek wordt vergast op een melodieus gitaarpopconcert voor shoegazers. Ook Styrofoam laat geen onvergetelijke indruk na, maar hun uptempo nummers vormen een aangename afwisseling in de slowcore-duisternis.
Het is alweer een tijd geleden sinds we Low [foto rechtsboven] nog eens live aan het werk konden zien. Vorige zomer gelastten ze immers hun tournee af en lag de band een tijdlang stil wegens een depressie van zanger-gitarist Alan Sparhawk. Nu staat de Amerikaanse band er opnieuw, en hoe. Bassist Zak Sally is om onduidelijke redenen vervangen en begeleiden een violiste en een keyboardspeler Sparhawk en zijn vrouw Mimi Parker op het podium.
Onlangs speelde Low in het kader van de Don't Look Back-concertreeks in London integraal hun Things We Lost in the Fire en uiteraard putten ze vooral hieruit nummers voor hun set in Antwerpen. Ze behoren tot het beste uit het inmiddels rijke oeuvre van de band en er is werkelijk niks aan te merken op de uitvoeringen: tegelijk intiem en krachtig. De instrumenten klinken bezwerend en de stemmen van Sparhawk en Parker zijn beter dan ooit tevoren. De groep is duidelijk herrezen. In de bisronde passen het oudje 'Two-Step' - een zeer typisch Low-nummer, langzaam en minimalistisch - en de bescheiden radiohit van vorig jaar, het meer rockende 'Monkey', perfect samen. Wat een band, wat een concert!
Dit is zo'n zeldzame festivalavond waarop alles lijkt te kloppen: een prachtige zomeravond, een sfeervolle setting tussen de bomen, een attent publiek, drie knappe vrouwenstemmen, veel mooie gitaren, en twee fijne en twee fantastische concerten.
Fotos van Krakow, Styrofoam (Mina van Elewijck) en Low (Cor Jabaaij) uit het KindaMuzik archief.
http://www.kindamuzik.net/live/low/low-styrofoam-joan-as-police-woman-krakow/13549/
Meer Low op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/low
Deel dit artikel: