• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Music in Mind: Low

Onbeschutte, minimalistische eenvoud
16 februari 2007, Concertgebouw, Brugge

Tekst: Dieter Craeye

Beeld: Tim Broddin

Publicatiedatum: 18 februari 2007

Toen de tweede editie van Music in Mind in de herfst werd voorgesteld, viel vooral de subtitel op: ‘Festival of Imaginative Music’. Dat die niet louter voor theoretische doeleinden zou fungeren, was al duidelijk toen de eerste naam op de affiche geopenbaard werd. Welke muziek spreekt immers significanter tot de verbeelding van het publiek dan die van Low? Twijfelaars kregen vrijdagavond antwoord in het Brugse Concertgebouw.

Low staat al dertien jaar garant voor traag voortschrijdende, haast statische muziek. Het trio uit Minnesota bleef zichzelf al die tijd trouw met een absoluut minimum aan middelen. Toch blijken die keer op keer voldoende om de luisteraar bij het nekvel te grijpen. Platen als Long Division, Things We Lost in the Fire en Trust worden in kringen waar enig zonlicht hemeltergende banbliksems oplevert niet voor niets beschouwd als regelrechte klassiekers.

Na het ruigere The Great Destroyer is de rust binnen Low teruggekeerd. Matt Livingston is de nieuwe bassist, maar belangrijker nog, de pen van songschrijver Alan Sparhawk werd iets minder uitdrukkelijk in vitriool gedrenkt. Het resultaat is te horen op Drums and Guns, hun achtste langspeler die binnenkort in de winkelrekken ligt.

Centraal thema van de plaat is moord, en de al dan niet gelegitimeerde rechtvaardiging ervan. Muzikale inspiratie vond Sparhawk in klassieke reggae- en dubplaten. Althans wat het technische aspect betreft, want vergis je niet, Low klinkt nog steeds onmiskenbaar als Low. Sterker nog, het trio zoekt bewust terug aansluiting bij vroege albums als I Could Live in Hope en One More Reason to Forget.

Precies uit dat nieuwe materiaal wordt tijdens de eerste concerthelft lustig gehapt. Opvallend: in het geluid geen spaander van de vocale samples en drummachine waarvan sprake is op plaat. Snel wordt duidelijk dat nieuwbakken songs als ‘Dragonfly’, ‘Sandanista’ en ‘Belarus’ zorgeloos naast het meer gereputeerde deel uit de omvangrijke Low-catalogus kamperen. ‘Pretty People’ en ‘Dust on the Window’ zijn op het eerste gehoor minder fortuinlijk, ‘Hatchet’ is zelfs ronduit middelmatig, al heeft één en ander misschien ook te maken met een weerbarstige geluidsbalans.

Alsof Alan Sparhawk en Mimi Parker (rechtopstaand aan de uiterst primaire drums) zich in hoogsteigen persoon van de situatie lijken te vergewissen, wint het concert plots per ademhaling aan spanning. ‘Violence’ kerft emotioneel diep doorheen hun nog steeds sublieme samenzang. ‘Sunflower’ en ‘Laserbeam’ zijn en blijven parels waar er zelfs na vele jaren niet het minste sleet op komt.

Ze leiden haast geruisloos het hoogtepunt van de avond in, het verpletterende ‘Pissing’. Feedback als opgefokte kerosinemotoren en een pulserende bas die evenveel agitatie verlinkt als een onvermoed David Lynch-manoeuvre.

In het akoestische ‘Death of a Salesman’ excelleert Low in onbeschutte eenvoud. Tijdens de bisronde wordt verzoek na verzoek afgewimpeld om uiteindelijk een uitroepteken achter de set te plaatsen met het heerlijke ‘In the Drugs’ en het gruizelige ‘Canada’.

Na een onwennige start dus alweer een erg knap concert van Low dat allicht net lang genoeg zal blijven nazinderen tot hun volgende doortocht eind april in de AB. U weet wat u te doen staat.

http://www.kindamuzik.net/live/low/music-in-mind-low/14941/
Meer Low op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/low