Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat Lucinda Williams tot nu toe alleen in 020 speelde, vinden we vooral jammer, maar we kunnen haar zeker niet betichten van een slechte smaak, vooral als het gaat om miskende singer-songwriters. Vorige keer nodigde ze de Richard Buckner uit, wiens ondoorgrondelijke klaagzang en loodzware country ontaarde in respectloos geroezemoes onder het doorgaans geïnteresseerde luistervolk.
Teddy Thompson, de getalenteerde zoon van Richard Thompson, slaagt er daarentegen beter in om de aandacht van een stijf uitverkochte tweede avond in Paradiso te winnen, in ieder geval in de eerst helft van zijn korte herhalingsoptreden. De sobere begeleiding op akoestische gitaar sluit naadloos aan bij het doorgewinterde en beladen stemgeluid van de toegewijde jongeman op het podium.
Tussen de nummers gaat het wel eens mis: een snaar breekt en er vallen stiltes, want Thompson is geen prater of grappenmaker, hoewel hij wel degelijk probeert om een goede indruk te maken. Blijven spelen tot de laatste snaar breekt, is dan ook ons devies.
“I love you, Lucinda,” roept iemand in de zaal. Iemand anders roept: “I love you more,” en daarmee is het startschot van de avond gegeven. Gelukkig praat Lucinda Williams heel wat minder dan het publiek en zegt eigenlijk alleen het broodnodige. De vaart zit er vanaf het begin goed in. Net als Buckner wordt ook Thompson door Lucinda bedankt. De liefde voor ondergewaardeerde songwriters komt ook tot uiting in haar puike songs, zoals in het nog steeds ontroerende ‘Drunken Angel’, over de dode Texaanse dronkenlap Blaze Foley, wiens leven momenteel wordt verfilmd.
Na het enerverende titelnummer van haar beroemdste plaat Car Wheels on a Gravel Road, waarvan binnenkort ook in Europa een luxe versie verschijnt, zingt ze ‘Drunken Angel’ in Paradiso met ontegenzeggelijk veel passie. Dat geldt eigenlijk voor de meeste nummers waarin de pittige countryzangeres ook veel ruimte laat voor de andere bedreven muzikanten.
De eerste minuten staan vooral in het teken van intens dromerige countryrock, zoals ook te horen op de lp Essence uit 2001. Het lijkt even alsof de bezemende drummer bijna in slaap sukkelt, maar saai wordt het echter geen ogenblik. De souplesse waarmee Williams daarna naar het stevige materiaal toewerkt, dwingt respect af.
Veelbelovend klinken de kersverse nummers van het nog te verschijnen album Blessed. ‘You’re Right’, bijvoorbeeld, kent een heerlijk relaxte, bezwerende en eigentijdse melodie. Iedereen lijkt zich prima te vermaken met de rotsvaste countryrock van Williams. Haar populariteit lijkt ook geen reden om van de gebaande paden af te wijken. De fans krijgen opnieuw datgene waar ze voor zijn gekomen, en dat is onvervalste en geïnspireerde countryrock.
http://www.kindamuzik.net/live/lucinda-williams/lucinda-williams-teddy-thompson/14323/
Meer Lucinda Williams op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lucinda-williams
Deel dit artikel: