• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Maceo Parker

Funky funky funky!
23 november 2004, Handelsbeurs, Gent (B)

Tekst: Karen Stevens

Publicatiedatum: 02 december 2004

“2% jazz, 98% funky stuff.” Zo beschrijft Maceo Parker zijn heerlijk dampende, meer dan funky funk. De man, die onder meer het respect geniet van James Brown en Prince, lijkt vastgegroeid te zijn aan zijn trouwe saxofoon en maakt er met behulp van zijn perfecte backingband een onvergetelijke avond van.

Jammer genoeg zijn er in het publiek altijd mensen te vinden die denken dat de zaal speciaal voor hen gevuld is, dat iedereen hun irritant gezeik en flauwe moppen wil aanhoren en dat ze, hoewel er meters plaats is voor hen, toch steeds verder achteruit moeten deinzen, als willen ze hun vettig haar in de neus van de brave achterbuur begraven. Vanavond hebben de meest meelijwekkende exemplaren van deze diersoort zich rondom mij geplaatst. Ze zijn talrijk (het concert is uitverkocht en er wordt Duvel geschonken) en ik kan niet meer weg. Om toch maar een minpunt te noemen. Dankzij de positieve vibes op het podium vallen er echter geen gewonden. Alweer een bewijs dat goede muziek levens kan redden.

Maceo geeft, zwetend doch stijlvol, bijna drie uur lang het beste van zichzelf. Hij kan blazen en zingen, heeft al lang naam en faam gewonnen bij de mensen die er verstand van hebben, maar is toch geen arrogante eikel geworden. Waar maken ze zulke mensen nog?

Na vrijwel elke song roept Maceo: “What about the band, the band, the band?!” En inderdaad, de begeleidingsband is strak, smooth, virtuoos, en vooral funky as hell. De muzikanten zijn perfect op elkaar ingespeeld en de solo’s storen totaal niet. Net als je denkt dat trombonist Greg Boyer een zeer begaafde doch ietwat stijve muzikant is, komt er een funky dansje uit. Trompettist Ron Tooley heeft, net als Maceo, nog bij James Brown gespeeld. Achtergrondzanger/rapper Corey Parker neemt vlotjes Maceo’s plaats in achter de microfoon wanneer de blazer zich tussen de andere blazers wil zetten. Dan is er nog de statische gitarist Bruno Speight, die plots een heuse metalsolo uit zijn mouw schudt.

Organist Will Boulware krijgt zijn eigen intermezzo, genaamd ‘The Quiet Storm’, om rest van de band de kans te geven om even uit te blazen in het midden van de set. Het geroezemoes in de zaal overstijgt de als stationsmuziek klinkende keyboardklanken tot Boulware met ‘Ain’t No Sunshine’ een kampvuursfeer opbouwt, waardoor iedereen gezellig begint mee te zingen. Het applaus is overdonderend wanneer de volledige band weer ten tonele verschijnt om er weer zeer stomend tegenaan te gaan.

http://www.kindamuzik.net/live/maceo-parker/maceo-parker/8088/
Meer Maceo Parker op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/maceo-parker