Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"I am going to punch George Bush", zingt Mark Olson doodleuk vanachter zijn keyboard. Het is de openingszin van de briljante protestsong 'Portrait of a Sick America', een van de nummers op de recent verschenen Political Manifest-plaat.
Vanavond spelen Mark Olson en Victoria Williams in een drukke bovenzaal van Paradiso. De oud-sterspeler van The Jayhawks helpt voortdurend zijn haast onhandelbare echtgenote met het omgorden van haar gitaar. Soms is de excentrieke Victoria het er helemaal niet mee eens en ontaardt het hilarische echtpaarconflicten als ze opeens een heel ander nummer wil spelen. Olson en de andere mannen op het podium leggen ze er maar bij neer als ze opeens 'Frying Pan' van het haar album Happy Come Home inzet.
"I looked in a fryin' pan / I seen a song / I looked at the dyin’ man / He sang along", zingt een dolgelukkige Victoria Williams.
We hebben het natuurlijk ook weleens anders gezien. 'Frying Pan' is namelijk ook te horen op het zéér succesvolle Sweet Relief: A Benefit for Victoria Williams. Op die goede-doel-plaat uit 1993 wordt het nummer prettig vertolkt door Evan Dando. De ex-Lemonhead was een van de vele artiesten die op deze manier geld probeerde in te zamelen voor een ernstig zieke Victoria. Bij de hoogzingende countryzangeres, die net als veel andere Amerikaanse muzikanten niet verzekerd bleek te zijn, werd Multiple Sclerose gediagnostiseerd. Omdat ze echter niet verzekerd was, werd de stapel onbetaalde doktersrekeningen almaar groter. Een paar jaar geleden werd door haar slopende ziekte nog regelmatig een aantal concerten afgelast, maar vanavond is er weinig van te merken. In Paradiso worden grenzen verlegd en nieuwe records verbroken door Mark Olson, Victoria Williams en hun opmerkelijke begeleidingsband, The Creek Dippers, waarvan de kleine trompettist met demper nog wel het meest in het oog springt.
Het valt op dat het middenstuk met vreemde woestijnliedjes als ´Louisiana Black Dog Moses´ een heel stuk funkier is dan het begin en te vroege einde. Mark Olson voelt gelukkig goed aan dat dergelijke opzwepende songs beter uitpakken op bijvoorbeeld het afgelopen Blue Highways-feestje. De nummers worden sowieso uitsluitend op gevoel en zonder strakke setlist gespeeld, waardoor het allemaal heerlijk rommelig en totaal onvoorspelbaar wordt. Het is iets dat we gewend zijn van het tweetal uit The Joshua Tree. Het is dan toch vooral heel jammer als anderhalf uur later slechts één eigenaardige toegift wordt gespeeld. Victoria Williams blijkt nu zichtbaar vermoeid en verlaat definitief het podium met het excuus dat de instrumenten niet meer goed functioneren. Ach ja, het is natuurlijk nooit leuk om op zo'n onverwachte manier uit een prachtige droom te ontwaken.
http://www.kindamuzik.net/live/mark-olson-the-creekdippers/mark-olson-the-creek-dippers-feat-victoria-williams/5914/
Meer Mark Olson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-olson-the-creekdippers
Deel dit artikel: