Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wanneer een recensie over Mary Gauthier verschijnt, gaat dat meestal over haar turbulente levensloop. Dat is niet verwonderlijk, want ze adverteert nogal met haar klotejeugd in Texas. Vanavond begint ze maar gelijk met het lijflied 'I Drink', terwijl de flesjes mineraalwater nog onaangetast op een barkruk staan.
Ze wordt bijgestaan door gitarist Thomm Jutz, die ook David Olney begeleidde op zijn laatste tournee. Na het verse 'She Is A Rhymer' en 'Long Way to Fall' van de derde elpee Filth & Fire vertelt Gauthier trots dat ze tijdens de Amerikaanse tournee de band van Willie Nelson mochten lenen. Een dame uit publiek maakt van de gelegenheid gebruikt en begint zomaar een koffiepraatje met de countryster. Het kan allemaal.
De ambiance is zoals je die zou verwachten. Het grootste deel van het publiek zit op stoeltjes en luistert aandachtig, terwijl de laatkomers aan de bar hangen. Het is goed om te horen dat Mary Gauthier de beschikbare tijd niet benut om haar nieuwe, tegenvallende release No Mercy Now te promoten. De selectie uit het repertoire is goed in balans, maar biedt jammer genoeg ook geen opvallende songs, zoals eerder de Bruce Springsteen-cover 'Mansion on the Hill' of het schokkende 'Goddamn Hiv' van de eerste plaat, Dixie Kitchen.
Als ze halverwege 'Camelot Hotel' even het ritme vergeet, breekt ze het liedje maar vroegtijdig af en gaat ze over tot 'Good-Bye'. Daarna pakt ze de draad van het vorige nummer weer op. Gauthier is live altijd beter geweest dan op plaat. Vanavond is het niet anders, al is ze niet in topvorm. Ik mis ook de spanning die bij haar enige concert in Rotown wel aanwezig was, toen ze pisnijdig werd op een dronken vent in het publiek. Een nummer als ‘No Mercy Now’ komt toch veel beter uit de verf in een sobere versie. Begeleider Jutz doet erg zijn best, maar Gauthier heeft zijn elektrische gitaarsolo's absoluut niet nodig. Het nieuwe 'Prayer Without Words' maakt toch iets minder indruk dan de bijna-klassiekers als 'Karla Faye', waarin ze opkomt voor een ter dood veroordeelde vrouw, 'Our Lady of the Shooting Stars' en 'Sugar Cane'. Het laatste nummer gaat vooraf door een praatje waarin ze uitlegt dat het liedje eigenlijk voor moeder is geschreven.
Als ze later in 'Drop in a Bucket' over Austin begint, krijg ik meteen heimwee naar Texas. Het jazzy arrangement dat volgt duurt veel te lang, maar krijgt een luid applaus na afloop. Het laatste nummer voor de toegift is een doodgewone versie van titelsong van haar doorbraakalbum, 'Drag Queens in Limousines'. Het absolute hoogtepunt van de avond volgt als Gauthier het schitterende 'Christmas in Paradise' naast de microfoon zingt. Was zij soms ook bij Slaid Cleaves?
http://www.kindamuzik.net/live/mary-gauthier/mary-gauthier-9125/9125/
Meer Mary Gauthier op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mary-gauthier
Deel dit artikel: