Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
MONO
Terwijl Modest Mouse op het hoofdpodium hun laatste nummer ten gehore bracht, begonnen de Japanners van Mono in de Vera-Waterfront tent aan hun dagtaak. Ze zetten hun set sereen in met '16:12', de brok bombast die je eveneens binnenleidt op hun onlangs verschenen Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined. Klanktapijten vonden elkaar en langzaam werd er een spanningsveld opgebouwd dat zou uitmonden in een nietsontziende wervelstorm. Onder het goedkeurende oog van de drummer zaten beide gitaristen op een stoel neer terwijl Tamaki in het midden helemaal één werd met haar basgitaar. Nadat verschillende lagen distorsie het epos naar een climax geleid hadden, keerde de rust weer terwijl de melodie op een vloeiend wijze overging in ingetogen intermezzo's waarin het slagwerk soms werd verdrongen door de warme klanken van een xylofoon. Ook al waren de strijkers die op de laatste plaat te horen zijn, niet meegekomen, toch slaagde Mono er in om op een subtiele manier kracht en ingetogenheid te vermengen. Om je vervolgens tijdens de minimale episodes tijd te gunnen om tot bezinning te komen. Het is dan ook erg jammer dat net tijdens deze rustige stukken het geluid van het hoofdpodium (en de band Maxeen) nogal goed te horen was. Maar ook de toeschouwers lieten zich niet onbetuigd en vooraan in de tent wist het geroezemoes van geen ophouden. Ook al was dit tamelijk storend, Mono trok zich hier gelukkig niet veel van aan en ze vervolgden hun zoektocht naar het summum der muzikale dramatiek. Met 'Com(?)' werd tenslotte een zinderende finale ingezet.
(HvdL)
GEM
Het Utrechtse Gem (foto) stond vroeg in de middag geprogrammeerd op het hoofdpodium. In klaarlicht daglicht met een enkele korte regenbui tussendoor zetten de heren een wervelende rockshow neer. Zanger Maurits Westerik sprong heen en weer over het podium alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. De energie moet er bij een optreden vanaf spatten en dat gaat Gem ongelooflijk goed af. Er kan lang en kort worden gezeurd over waar de jonge honden de mosterd vandaan halen, maar er zijn weinig bands die het zo enthousiast brengen. Dat liedjes als 'The Opposite' nog tijden lang in je hoofd blijven nazingen is ook nog eens razend knap. Geen gezeur meer, Gem is een geweldige band en moet na alle zomerfestivals in Nederland maar eens nodig Europa in.
(WvI)
REIGNING SOUND
Uit het as van The Oblivians herrees Greg Cartwright met Reigning Sound. Het album Too Much Guitar is bij velen niet uit de cd-spelers weg te branden en op Metropolis bleek waarom. Cartwright barst van de rauwe soul en brengt dat met een stevig rock-'n-rolljasje. Dat de drummer pas nieuw is en slechts zeven shows ervaring had, zat het plezier niet in de weg. De tent van Rotown, Ekko en Paradiso kreeg een schitterende set van uptempo rockers afgewisseld met enkele soulvolle nummers. Vooral tijdens die langzamere nummers bleek wat een strot Cartwright heeft. De waarschijnlijk door rook en drank aangetaste stem schitterde aan het einde van de middag. Cartwright had Nederland al zo'n tien jaar niet bezocht maar maakte dat op Metropolis in één keer goed.
(WvI)
THE KILLERS
Wellicht zullen Britpophaters gillend de tent uitgerend zijn, maar ondergetekende en het aanwezige publiek in de Rotown/Ekko/Paradiso-tent genoten van de combinatie van bombast, gladde Britpopakkoorden, 'foute' keyboardgeluiden en dansbare discoritmes die The Killers lieten horen. Om geen misverstanden te creËren: The Killers komen uit Las Vegas in de Verenigde Staten, maar klinken en lijken in alles wat ze doen op Britten. Er kon zo rond drie uur 's middags zowaar gedanst worden op de show van The Killers, die de indruk gaven al jaren samen te spelen, terwijl laatst pas hun debuutalbum Hot Fuss uitkwam. De geoliede rocksound, de zelfverzekerde manier waarop zanger Brandon Flowers de microfoon losjes vasthield (en tussendoor het keyboard beroerde), alles klopte en deed vermoeden dat we meer van The Killers gaan horen. Met de goed in gehoor liggende melodieën, overtuigende zang en dansbare ritmes, een formule waar Franz Ferdinand nu ook mee scoort, kunnen The Killers nog heel wat zieltjes winnen. Moorddadig goed, al zeg ik zelf.
(EJH)
TV ON THE RADIO
Het leuke van Metropolis is dat er gewaagd geprogrammeerd wordt. Het publiek krijgt over het algemeen weinig bekende, vaak jonge bands zonder live-reputatie in de Lage Landen te horen. Dat leidt nog wel eens tot onverwachte 'ontdekkingen' maar dat kan ook wel eens slecht uitpakken. Eastern Lane (ze waren nog maar 17, dus ze verdienen natuurlijk een tweede kans) zakte vorig jaar door het ijs, dit jaar was het de beurt aan TV On The Radio, een band uit Brooklyn, New York. Wat er precies misging is mij een raadsel maar na een kwartier verliet de band het podium en kwam Jaap Boots het publiek vertellen dat de zanger onwel was geworden. Podiumangst? Jetlag? Te veel drugs? Dit plotselinge vertrek verklaart in ieder geval de slechte vocale prestaties van zanger Tunde Adebimpe. Adebimpes stem kwam maar in flarden uit de microfoon. Beter te horen was gitarist en achtergrondzanger Kyp Malone, maar die klonk ronduit vals. Weg was de innovatieve mix van 'zwarte' soul, blues en gospel en 'witte' lo-fi rock die Desperate Youth, Blood Thirsty Babes zo'n leuke plaat maken. Typisch geval van jammer.
(EJH)
THE BEES
Met Free The Bees lijkt het Britse zestal The Bees eindelijk de aandacht te krijgen die het na het debuut Sunshine Hit Me (2002) al had moeten krijgen (hoewel ze toen nog met zijn tweeën waren, technisch gesproken). In Rotterdam trapten ze af met het eerste nummer van de nieuwe plaat, 'These Are the Ghosts', en toen vervolgens de volgende drie songs op de cd-tracklijst ook werden gespeeld, leek het er even op dat ze het album integraal zouden gaan uitvoeren. Wat natuurlijk nogal saai zou zijn. Gelukkig kwam het zo ver niet. De band speelde een gedreven set waarin naast de liedjes van Free The Bees, die met de "nieuwe strakheid" die de mannen van The Isle of Wight hebben gevonden uitgevoerd werden, ook nog plaats was voor wat improvisatie en lome gejam, zoals in de uitgesponnen versie van het reggaedeuntje 'No Trophy'. Van het debuut kwamen verder nog 'Angry Man' en publieksfavoriet 'A Minha Menina' langs (de laatste vreemd genoeg aangekondigd als "een oud nummer van ons", terwijl het toch echt een cover is van Os Mutantes), en ook het b-kantje 'Nothing' passeerde de revue. Een fijn uurtje lekker onbezorgde sixtiespop.
(DR)
fotografie: Jeroen Jansen [The Killers, Mono, The Bees] en Richard S. [Gem]
http://www.kindamuzik.net/live/metropolis/metropolis-2004/6590/
Meer Metropolis Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/metropolis
Deel dit artikel: