Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vanavond is er toch wel een speciale groep te gast in de Muziekodroom: het Japanse Mono, sinds eind 2003 – dankzij opmerkelijke bezoeken aan het Leuvense kunstencentrum Stuk en aan de festivals Metropolis en Pukkelpop – een van de favoriete livegroepen van de fan van instrumentale gitaarmuziek. Als voorprogramma spelen twee groepen die uit hetzelfde vaatje tappen.
Het Limburgse Burtis Asla, dat zopas in eigen beheer een eerste cd uitbracht, opent de avond. Hun muziek is duidelijk beïnvloed door het geluid van Explosions In The Sky, maar de nummers klinken allerminst als een kopie en hebben een eigen gezicht. Vaak staat een marcherende drum centraal waarrond zich de gitaren bewegen. De nummers zijn traag en opbouwend en rustige stukken worden afgewisseld met een plotse gitaaruitbarsting, Mono waardig. Het laatste nummer, ‘Comfort the Red Soul’, is het beste en interessantste dat we te horen krijgen: in de rustige stukken zit eindelijk een spanning en in het explosievere deel blijven de gitaarlagen zich op elkaar stapelen.
Eveneens Limburgs en eveneens instrumentaal is Bronze, dat hier een van zijn eerste concerten speelt. Op drums herkennen we de voormalige gitarist van het ter ziele gegane Reiziger. Wat meteen opvalt is het knappe gitaargeluid van de band. De muziek, melodieuze gitaarrock met hoekige ritmes, kan je – net als die van Burtis Asla – gerust postrock noemen maar ligt eerder in de lijn van wat The Red Neck Manifesto doet: heel veel ideeën, riffs, melodieën én verschillende ritmes in één nummer stoppen zodat het geheel erg aanstekelijk klinkt.
Vanaf ‘16.12’ neemt Mono ons even mee naar een andere wereld vol meeslepende en dreunende gitaarmelodieën die eindeloos herhaald worden en op je inwerken totdat je in een staat van natural high verkeert. Wanneer de laatste tonen van ‘Halcyon (Beautiful Days)’ weerklinken, ontwaken we uit onze roes.
Mono speelt een korte, voor zijn doen redelijk rustige set, die bijna volledig is opgehangen aan nummers uit Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined van vorig jaar. Toch is het weer een zeer indrukwekkend concert. Het viertal weet als geen ander spanning in zijn muziek te leggen. Het ene moment slaan ze je achterover met hun muur van luide gitaren om je daarna weer in hun zalvende armen op te nemen. Grote klasse.
http://www.kindamuzik.net/live/mono/mono-bronze-burtis-asla/9404/
Meer Mono op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mono
Deel dit artikel: