Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met het podium volgepakt voor hoofdprogramma Shit and Shine, speelt Monotonix [foto's] midden in de zaal, omringd door pakweg dertig - dan nog nietsvermoedende - bezoekers. In thuisland Israël is de band al bij zoveel podia verbannen, dat het trio sindsdien vooral in de VS en Europa speelt. In Ekko snap je ineens waarom; niets en niemand is veilig voor zanger/acrobaat Ami Shalev.
Binnen enkele minuten maakt deze bastaardzoon van Iggy Pop de hele zaal tot een apenkooi en pakt hij het publiek bij z'n lurven. Letterlijk. Bezoekers worden vastgebonden met het snoer van de microfoon, of de pit ingetrokken om daar een plagende kopstoot in de maagstreek te krijgen. Maar de woest behaarde voorman is ook masochist: iedereen mag hem ook in de buik stompen - of een knietje geven.
Terwijl drummer Haggai Fershtman en gitarist Yonatan Gat samen een aardige verzameling Deep Purlple- en Sabbatheske riffs produceren, gaat Shalev onnavolgbaar tekeer. Met de broek op de knieën pijpt hij de microfoon, slingert zich via het plafond door de zaal, giet brandend kaarsvet over zijn bandmaat, zet de prullenbak met inhoud en al over het hoofd van de drummer, gevolgd door het halve drumstel. Zelfs als hij zich boven op de slagwerker gooit, blijft deze gewoon doormeppen.
Uiteindelijk eindigt de band - inclusief drumstel - op de toog van de bar. Shalev hangt opnieuw met z'n voeten aan het plafond. Nog minuten na de laatste noot wappert hij daar ondersteboven heen en weer en vertelt ondertussen een filosofisch verhaal over dat alles op die manier in omgekeerde volgorde werkt - na je veertigste word je weer jonger.
Na dit verbijsterende optreden doen de konijnenmaskers van Shit and Shine nogal kinderachtig aan. De bezetting valt vanavond ook tegen; waar de noiserockers ooit vier tot zelfs zestig (!) extra drummers op het podium hadden, zit er nu maar één. Het internationale gezelschap geldt als een halve supergroep, met leden die ook in Todd, Part Chimp en Beehoover actief zijn.
De tegenstelling met het voorprogramma is maximaal: statischer dan dit krijg je het niet. Vijf introverte muzikanten die samen dezelfde riff blijven herhalen, met een hypnotiserend effect tot gevolg. De nog pakweg twintig bezoekers knikken langzaam mee. Als de bandleden een voor een van het podium lopen, blijven de bassist en de drummer als laatste over. De meerwaarde van het hele collectief is dan ineens onduidelijk; met z'n tweeën maken ze nog net zoveel herrie.
Foto's door Eilon Paz (boven) en Brent Stewart (links).
http://www.kindamuzik.net/live/monotonix/shit-and-shine-monotonix/17000/
Meer Monotonix op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/monotonix
Deel dit artikel: