Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het waren twee geslaagde dagen, die vooral bestonden uit bandjes kijken en heel af en toe slapen in bijzondere kunstobjecten. Het lijkt bijna wel een traditie te worden, maar de rommelige taferelen rondom Belle & Sebastian vorig jaar beleefde een déjà vu met Bonnie 'Prince' Billy. Toch zijn we het erover eens dat twee dagen slapen in kunst en bandjes kijken gerust een vierde vervolg mag krijgen. Een zeker geslaagde editie van Motel Mozaïque dus, gezien de dampende massa die Das Pop en The Faint op de been brachten, de gewonnen thuiswedstrijd van Face Tomorrow en waar Bonnie ‘Prince’ Billy zich tegoed deed aan flesjes bier in een muisstille schouwburg liet de legendarische Arthur Lee de flowerpowerjaren herleven. Peace!
Het Ierse The Thrills waren voor het eerst in Nederland, maar schijnbaar hebben hun EP's en de NME berichten hun werk goed gedaan en konden ze voor een afgeladen basement spelen. De shabby look delen ze met al die andere nieuwe bandjes die met The beginnen, maar de vijf heren halen hun inspiratie uit de jaren 60 in plaats van de eighties. Hun simpele, maar lekker in het gehoorliggende soulpop werd positief ontvangen. Het is een soort van The Faces meets The Beach Boys, met hier en daar een aangenaam hammondorgeltje er doorheen en wat samenzang op z'n tijd. De show en de stem van zanger Connor Deasey misten alleen kracht om er een gedenkwaardig iets van te maken, waardoor je de niks-om-het-lijf-pop al weer vergeten was, zodra je de zaal verliet (maar dan wel met een glimlach op je gezicht).
Voordat het publiek er erg in heeft staan Stephen Malkmus & The Jicks al op de mainstage van Nighttown en wordt er afgetrapt met 'Water and Seeds' van het geweldige (net verschenen) album Pig Lib, waar het grootste gedeelte van de set uit opgebouwd is. The Jicks spelen erg strak en Malkmus krijgt alle gelegenheid om de gitaarheld uit te hangen en dat doet hij met verve. Heerlijk gefreak bereikt het publiek en de scheve popsongs laten alle hoofdjes meeknikken. Ook wordt men getrakteerd op een mooie uitvoering van de vergeten klassieker 'Never My Love' van The Association. Jammer alleen dat ze zo vroeg geprogrammeerd stonden waardoor de echte magie tussen artiest en publiek uitbleef.
De als een vampier verklede Mauro wist na 3 nummers een volle basement met de helft te verdunnen. Op zich is dat geen echte prestatie als je de bak herrie die de man produceerde hoorde. De concerten van Mauro's oude band Evil Superstars waren een ware belevenis vanwege de goede muziek, maar ook door de coole performance van Mauro. Nu lijkt de gekte de verkeerde kant te zijn opgeslagen en doet Mauro zijn optreden in zijn eentje met elektrische gitaar en een meelopende tape die voornameijk gevuld was met snoeiharde drumbeats en synthesizerklanken. Er was geen liedje te bespeuren tussen de geluidsmuren van verstoorde feedback en andere onzin. Een rustpuntje kwam er toen Mauro het gedicht 'I Am the Instrument' voordroeg, maar ook dit was slaapverwekkend (of was het kunst met een hele kleine k?). Hopelijk gaat de Belg nog volop schaven aan zijn werk voordat hij met zijn nieuwe album op de proppen komt.
http://www.kindamuzik.net/live/motel-mozaique/motel-mozaique/2847/
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique
Deel dit artikel: