Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Passion of the Christ heeft ervoor gezorgd dat de mensen ineens weer weten waar Pasen ook alweer over ging. Op deze paasmaandag zullen er hordes mensen zijn die in de bioscoop van een langdurige geselscène hebben zitten gruwelen, om vervolgens schuldbewust weer eens te kijken hoe die kerk er ook alweer uitzag. De Melkweg was deze avond de kerk van de mensen die liever snaren en drumvellen gegeseld zien worden. De Zweedse bands Dozer en Mustasch staan op het programma.
Dozer bijt het spits af. Er loopt een vaag mannetje in een strakke broek en verkeerd geknipt gitzwart haar het podium op. Hij gaat achter het drumstel zitten en zet een mechanisch drumritme in. Het duurt even voor de rest van Dozer het podium opkomt. Ze zien eruit als automonteurs, met hun petjes, vale blouses en vette haar. De drummer annex heimachine hakt onverstoorbaar verder. Als de gitaren omgehangen zijn, valt de rest van Dozer in: logge stonerrock blaast de zaal in. Vanaf noot één valt alles op zijn plaats. Stonerrock zoals het bedoeld is, geen onnodige uitwijdingen of misplaatste kruisbestuivingen. Denk aan Kyuss, Fu Manchu, u kent het wel. De ene na de andere heerlijke groove rolt door de zaal en de knikkende hoofdjes van publiek spreken boekdelen. De nadruk ligt op nummers van de laatste plaat Call It Conspiracy, maar ook oudere nummers worden niet geschuwd. De schuurpapieren strot van zanger Fredrik past perfect bij de muziek. De band komt gedreven over en houdt de vaart er goed in. Dozer speelt een gedegen set, waarbij 'Feelgood Formula' uitmondt in een spannende improvisatie. De band is niet origineel, maar wel goed in wat ze doen.
Tweede band van vanavond is Mustasch. Ze hebben vorig jaar het prima album Ratsafari uitgebracht. Bovendien werd hun optreden op Roskilde 2002 gekozen tot beste van het festival. Een band met een goede livereputatie dus. Waar Dozer recht-toe-recht-aan stonerrock speelt, neigt Mustasch meer naar metal. Alles draait om de ene riff die je bij je strot pakt. Bij Mustasch is er visueel meer te beleven dan bij Dozer. Frontman en blikvanger Ralf Gyllenhammar (ex B-Thong) eist alle aandacht van het publiek op. Hij praat de nummers gedegen aan elkaar, grapt wat met de roadies en springt vrolijk op en neer. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een puik optreden. Toch mist er iets. Het geluid is, zeker aan het begin, slecht afgesteld. Later weet de geluidsman nog iets uit de brij te maken, maar echt lekker klinkt het niet. Bovendien komt de stem van Ralf nogal geforceerd over. Op zich is dat echter geen ramp, omdat het makkelijk gecompenseerd kan worden door boeiende muziek. En daar schort het hem nu juist aan. Met de songs op zich is niets mis, dat bewijzen de albums wel. Het grote euvel is dat het songmateriaal live te weinig variatie biedt. Alles klinkt op den duur hetzelfde. Tegen het einde van de set begint het zelfs ronduit saai te worden, al brengt de meeschreeuwkraker 'Black City' nog wel even leven in de brouwerij. Het is jammer dat ze hun goede album live niet weten over te brengen. Was dit gewoon een off-day of was Roskilde 2002 gewoon zo saai?
http://www.kindamuzik.net/live/mustasch/mustasch-dozer/5703/
Meer Mustasch op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mustasch
Deel dit artikel: