Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een uitverkocht Neurotic Deathfest vormt een schril contrast met de matig bezochte editie van 2009. De organisatie heeft er dit jaar alles aan gedaan om een goed programma samen te stellen en promoten. 013 is een weekend lang het domein van metalfans die extreme muziek graag in grote hoeveelheden consumeren. Als Hour Of Penace opent, is de kleine zaal afgeladen vol en het geluid nog niet naar behoren afgesteld. Overstuurde basgolven staan een goede show in de weg.
Huurlingenleger Aborted wint het publieksvertrouwen door wijselijk in te zetten met oudje 'Dead Wreckoning'. Het is ongelooflijk hoe een band met zoveel bezettingswisselingen - alleen de zanger is nog origineel - toch zo constant blijft klinken. Dr Doombassist JB staat een wervelende show weg te geven, tegenover een nieuwe drummer die visueel helemaal niets inbrengt. Ook de gitaristen staan er wat gemiddeld bij. Gelukkig gaat Sven de Caluwe nog altijd tekeer als een pitbull en zorgt een gastoptreden van Benightedzanger Julien Truchan voor de nodige afwisseling. (RvE)
Zanger Dave Hunt van Benediction [foto boven] heeft een zwak voor Tilburg. Met zijn andere band Anaal Nathrakh, die maar sporadisch optreedt, speelde hij al twee keer in de kruikenzeikersstad, en hij corrigeert zichzelf dan ook meteen keurig als hij over "Holland" begint: "Sorry, The Netherlands; let's get it right." Hij laat vandaag met Benediction zien dat hij in de loop der tijd enorm is gegroeid als frontman en weet de boel al aardig op stang te jagen op dit vroege tijdstip. Samen met drummer Nick Barker (Lock Up, Cradle Of Filth) zorgt hij voor het nodige blackgrindgif in de comfortabele old schoolsound van de Birminghamse oerdeathmetalband. Het startschot voor een Brits getint weekend, waarbij het "cheers" en "right, then" is wat de klok slaat, mag er wezen. (TG)
Annotations of an Autopsy heeft wegens paspoortproblemen op het laatste moment afgezegd. In allerijl is Severe Torture geregeld als vervanging. De band geeft met zijn verwoestende geluid een van de beste optredens van de dag weg. Op gortdroge toon leidt zanger Dennis Schreurs nummers als 'Baptized in Blood' in, om vervolgens de set met een aantal nummers van de nog te verschijnen plaat een bijzonder tintje te geven. De strakke show is niets minder dan een meedogenloze afranseling. Of "knallen met die banaan", zoals Schreurs het zelf noemt.
De nieuwe zanger van Dr. Doom [foto boven] is nog niet helemaal gewend aan zijn status van frontman, en betreedt het podium stijf van de zenuwen. Zodra hij aan het schreeuwen slaat, valt echter alles op zijn plaats. De Bat Cave DJ vergeet wel vier nummers lang de barmuziek uit te zetten, maar de rauwe en met punk doorspekte grindcore van Dr. Doom raast daar makkelijk overheen.
"Scream like you're decaying", luidt een van de kreten uit het arsenaal van Chris Barnes. Alsof zijn meterslange dreads en zieke strot al niet genoeg aandacht trekken. De groove van Six Feet Under [foto boven] is zompig, op het kleverige af, en blijkt aan het einde van de set ook toepasbaar op een AC/DC cover.
De geringe verwachtingen die Rise and Fall [foto boven] op voorhand uitsprak over de publieksreactie op Neurotic Deathfest blijken niet ongegrond. Met de armen over elkaar staat een handjevol mensen aan de grond genageld de show van de Belgen te aanschouwen. De band laat zich niet kennen en werkt een prima set met overtuiging af terwijl de Bat Cave onvermijdelijk leegloopt. (RVE)
Het Engelse Burning Skies is net uit de coffeeshop gekropen om een razende mix te maken van hardcore, death metal, grindcore en thrash metal. Burning Skies houdt van kort en bondig, waardoor de nummers een frisse indruk blijven houden. De hardcorebreaks zijn eveneens een verademing na de kilo's blastbeats op dit festival. Het enige minpunt is zanger Merv Hembrough, die tussen het geweld als een marktkoopman zijn band blijft aanprijzen.
Sherwood Webber, de oude zanger van Skinless, heeft een nieuwe band en daarmee presenteert hij de Europese release van de eerste ep, Means to an End, op Neurotic Records. Als jonge band gaat Enemy Reign [foto boven] gretig van start, maar kan na een dik kwartier niet verhullen dat de nummers niet allemaal toppers zijn. De mix van death metal, thrash metal en hardcore werkt verfrissend op dit festival; nu alleen nog zorgen dat het werk memorabele hooks gaat bevatten. Af en toe zijn de vier Amerikanen ook nog eens slordig in de afwerking. De gespierde heren moeten misschien eens minder in de sportschool en meer in de repetitieruimte hangen.
Het is ongelofelijk prachtig om te zien hoe energiek de oudjes van Napalm Death [foto boven] door hun set heen raggen. Zanger Barney hinkelt nog steeds als een Manke Nelis over het podium tijdens de ultrasnelle grindcorepassages. Strak als een eendenreet blaffen de Engelsen er oud en nieuw werk uit . Napalm Death is een van de weinige bands die er een uur lang grindcore uit kan persen zonder te vervelen. De overvolle grote zaal vindt het allemaal te gek . Met de verplichte cover 'Nazi Punks Fuck Off' van Dead Kennedys en 'Siege of Power' als afsluiting mag deze show het tweede Birminghamse hoogtepunt van het weekend genoemd worden.(MvdH)
The Louvin Brothers' bluegrassdoempreek 'Satan Is Real' (vooral beroemd vanwege de hoes) vormt een bizarre intro voor het optreden van de Finse grinders Rotten Sound. Hun geluid mag dan inderdaad zwaar verrot zijn - de combinatie van de grofkorrelige gitaar en de ultralage bas doet denken aan de klassieke Zweedse deathmetalsound - maar de heren zelf zien er strak uit in hun zwarte overhemden en spelen ook Scandinavisch gestroomlijnd. De zichtbaar onder de indruk zijnde zanger vraagt herhaaldelijk aan de talrijke toehoorders in de kleine zaal waarom ze in godsnaam niet vijftig meter verderop staan bij Napalm Death, dat zelfs nog wordt geëerd met een cover van 'Missing Link'. Die bescheidenheid is ongepast, want het publiek geniet net als vorig jaar gewoon met volle teugen van de furieuze, overrompelende show van Rotten Sound. (TG)
Waar het laatste Rotting Christ [foto boven]-album Aelalo erg gepolijst klinkt, houdt de band live wel van rafelrandjes. Het optreden in de kleine zaal heeft nog het meeste weg van een intiem feestje vol denderende gitaarriffs, omdat de Grieken er begrijpelijkerwijs niet in slagen om veel publiek weg te trekken bij publieksfavoriet Bolt Thrower, die gelijktijdig in de grote zaal huishoudt. (RvE)
Het aanstaande landskampioenschap van FC Twente blijft ook op Neurotic Deathfest niet onopgemerkt. Vrijdagheadliner Bolt Thrower [eerste foto] had met vooruitziende blik speciale t-shirts laten drukken voor de twee voorafgaande clubshows in hun home away from home Enschede, en aldus valt ook op talloze bierbuiken in 013 nog No Grolsch, no glory! te lezen. Het tekent de warme band tussen de Engelse war-metalmeesters en hun fans, zoals die ook tijdens de shows van streekgenoten en oude strijdmakkers Napalm Death en Carcass voelbaar is.
De set van het vijftal uit Coventry leunt zwaar op materiaal van het prachtige laatste album Those Once Loyal uit 2005, dat als hét definitieve statement van de band inmiddels een bijna Loveless-achtige status heeft gekregen. Bolt Thrower is in tegenstelling tot veel collega's nog niet vergeten dat death metal behalve snel toch vooral ook heavy moet zijn. De loodzware, smeuïge grooves in nummers als 'At First Light', 'The Killchain' en 'Salvo', alsmede de Sunn 0)))-waardige muur van versterkers, zouden dan ook niet hebben misstaan op Roadburn. Natuurlijk komt ook lijflied 'World Eater' aan bod. "This is the quintessential Bolt Thrower riff", zegt zanger Karl Willetts er voor de zekerheid nog even bij. Dat de zang gedurende de hele show te hard in de mix staat, is slechts een voetnoot bij het heerlijke en bij vlagen zelfs ontroerende optreden van een in alle opzichten grootse band. (TG)
http://www.kindamuzik.net/live/neurotic-deathfest/neurotic-deathfest-2010-de-vrijdag/20131/
Meer Neurotic Deathfest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neurotic-deathfest
Deel dit artikel: