Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Vroeger gingen mensen de studio in en maakten een song of twee waarin ze wat te melden hadden. Vandaag de dag gaan gasten de studio in omdat ze tijd te doden hebben. Ze zitten daar, bestellen sushi, drinken Starbucks en wachten tot de inspiratie komt. De platen klinken ernaar. Sommige platen hebben twee jaar nodig om gemaakt te worden en als je ernaar luistert staat er niks op. Deze track, garandeer ik je, had minder dan twee uur nodig om gemaakt te worden en dit was niet eens een A-kant. Wees zelf de beoordelaar, waar zou jij liever naar luisteren? Een heel album dat nergens over gaat of een 45 getiteld 'Little Sister'?"
Aan het woord is Bob Dylan - als diskjockey, die op zijn eigenzinnige wijze een rock-'n-rollhit van Elvis aankondigt in zijn Theme Time Radio Hour Show. Nick Waterhouse houdt vanavond als toegift geen speech over sushi en Starbucks, maar wel over de gut feeling. Eenzelfde pleidooi voor muziek maken vanuit je onderbuik, vanuit het dierlijke ritme dat in je zit, zoals dat gedaan werd in de jaren vijftig en zestig. Een pleidooi ook voor het vinyl, waarvan Waterhouse er veel verkoopt na zijn swingende show vol rhythm-and-blues. Want hoewel je bij hem niet met de beperking van labeltjes aan moet komen - weg met retrosoul en vergelijkingen met Amy Winehouse en Eli 'Paperboy' Reed - is dat toch echt wat hij maakt.
Het aan elkaar geplakte publiek krijgt dan ook veel koper en lichtbluesy gitaarsolo's voor de kiezen, dominerend boven de stevige ritmes. De pas 21-jarige tenorsaxofonist maakt de meeste indruk, in warme solo's. Hoogtepunt van de set is een lang instrumentaal stuk dat strak overgaat in swingsong 'Some Place' met een schreeuw van Waterhouse aan het eind die wél van 'Paperboy' Reed had kunnen zijn, waardoor het in het publiek niet blijft bij een paar van links naar rechts hupsende mensen. Andere prettig pulserende tracks zijn '(If) You Want Trouble' en 'Raina'.
Vocaal laat de set nog wel eens wat te wensen over. Waterhouse pakt een song soms moeilijk op en overtuigt dan ook meer op gitaar in de snellere liedjes. Zijn zangeres zet haar stem te laag in, met theatrale, bronstige gevolgen. Tenor- en baritonsax stuwen de show vooruit, te spaarzaam vergezeld door een soulvol orgeltje.
Maar het merendeel van wat er uit de onderbuiken van deze blanke broekies uit Californië komt mag er zijn. Nick Waterhouse ziet er misschien uit als een nerdy collegekid, in zijn toegiftsspeech toont hij zich zo wijs als een ouwe rot die de grote zwarte rhythm-and-bluesartiesten nog persoonlijk gekend kan hebben.
http://www.kindamuzik.net/live/nick-waterhouse/nick-waterhouse/23054/
Meer Nick Waterhouse op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nick-waterhouse
Deel dit artikel: