Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie Noah and the Whale een jaar of twee geleden zag, moet pardoes in katzwijm zijn gevallen. Wat een onbezonnen en schattig stel waren de mannen uit Londen toen. Gekleed in ruitjesoverhemden, skinny jeans en met zorgvuldig scheefgeknipt haar bovenop, speelde de groep rond Charlie Fink folky liedjes zonder enige bewijsdrang.
Zowel de songs van debuut Peaceful, the World Lays Me Down als de look hebben de oversteek naar Nederland gemaakt, zo is tijdens de kick-off van deze eerste Nederlands clubtour duidelijk. Tivoli de Helling is goed gevuld, voor een groot deel door jongeren die in het hippe Londense Shoreditch niet zouden misstaan. Wie van hen echter op een ouderwetse avond met Noah and the Whale rekent, komt bedrogen uit.
Toegegeven, het pas verschenen The First Days of Spring was een voorbode. Maar live wordt de nieuwe koers die de groep is ingeslagen echt duidelijk: de frivole akoestische pop heeft plaatsgemaakt voor trage sombermansliederen. En dat is niet iets om vrolijk van te worden.
De nieuwe nummers raken kant nog wal. Ze missen het meeslepende verdriet dat 'meesters van de melancholie' als The Editors en Bonnie 'Prince' Billy hun liedjes meegeven, en als uitgesponnen rocksongs vervelen ze. Het gebrek aan zeggingskracht wordt versterkt door de houding van Charlie Fink. Zonder aanwijsbare reden of toelichting is hij in korte tijd van een energieke jongeman veranderd in een artiest die ongeïnspireerd zijn liedjes afdraait. What's up, mister Fink?
Het frivole oudje '5 Years Time' voelt als een warme douche, maar komt te laat om het verkleumde lijf te redden. Deze poging tot somberheid gaat als mislukt in de boeken.
http://www.kindamuzik.net/live/noah-and-the-whale/noah-and-the-whale/19143/
Meer Noah and the Whale op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noah-and-the-whale
Deel dit artikel: