Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het meer dan stijf uitverkochte EuroSonic moet het festival van nieuwe, aanstormende bandjes zijn. Op de eerste dag is daar echter niet heel veel van te merken en zijn het vooral de oudgedienden die een weinig indrukwekkende avond toch de moeite waard maken. Zo is festivalopener Zita Swoon, de focus ligt tenslotte op België, niet bepaald nieuw meer te noemen. Wel krijgt de band massaal applaus voor het intieme optreden op een podium midden in de zaal van het Grand Theatre.
Een paar honderd meter verder trapt het Zweedse Firefox AK af in muziekclub Vera. Getuige de overvolle zaal hebben ze het nodige in petto. Er blijkt echter weinig van: hun electropop ruikt te opzichtig naar de jaren tachtig en in plaats van opzwepend te zijn, sust het viertal je vroeg op de avond in slaap met flauwe niemendalletjes.
Meteen wakker word je bij Sharko, in een geïmproviseerde podiumtent, midden op de Grote Markt. Deze Belgen zijn ook geen nieuwkomers, maar spelen als jonge honden. De tent, die leger blijft dan waar de kwaliteit van hun muziek hen recht op geeft, wordt vergast op enthousiaste en puntige rocksongs. Zonder de melodie uit het oog te verliezen, gaat het drietal op in wilde gitaarexercities. In één zo'n partij gefreak valt tegen het einde een jolige versie van Cyndi Laupers 'Girls Just Wanna Have Fun' te ontwaren.
Even verderop is Huize Maas volgelopen voor Zweedse schone Nina Kinert [foto boven], die te kampen heeft met een tegensputterend geluidssysteem. Elke aanslag op het keyboard produceert een schel gepiep, dat Kinert en haar band tot wanhoop drijft. Buiten dat heeft ze al moeite genoeg om de aandacht vast te houden. Haar singer-songwriterliedjes zijn niet onaardig, maar veel te klein en te lief om een druk babbelende zaal te veroveren.
Niet eens tot de middelmaat behoort het Britse Twisted Wheel [foto boven], dat direct na Nina Kinert verdergaat in Huize Maas. Hun prototypische pubrock heeft een vervelend gebrek aan originele ideeën en bestaat uit weinig meer dan loos geram. (BB)
Voor de Duitse band Polarkreis 18, die zich onlangs in de kijker speelde met het hitje 'Allein Allein', zijn de verwachtingen hooggespannen. De rij voor de deur spreekt dan ook boekdelen. Het moet gezegd worden dat de zes - in strakke witte pakken gehesen - jongens er hard voor werken, maar het optreden komt niet uit de verf. Polarkreis 18 heeft een iets te hoog gay-gehalte, een iets te hoge stem en een iets te foute synthesizer. Geen slechte band, maar iets te veel over the top. (KV)
Niet gay, maar wel schattig zijn The Dirty Shambles; iets wat de piepjonge bandleden vast niet willen horen. De band speelt lekkere garagerock met een prettige jarenzestigvibe. Het kwartet heeft onweerlegbaar talent om pakkende liedjes te schrijven, die ze verstoppen in een leuk leren jasje. Tel daarbij hun jeugdige onbevangenheid op en je hebt een heel charmant bandje. Een stukje gemener klinkt The Experimental Tropic Blues Band. De garageblues van het drietal doet sterk denken aan Jon Spencer en zijn Blues Explosion. Knijterharde rock-'n-roll uit België, die druipt van de vettige motorolie en swingt als Elvis. (BB)
Tegelijkertijd staat Vindicat op zijn kop. In Nederland is er De Jeugd van Tegenwoordig, in Duitsland hebben ze Deichkind. De mannen van die groep maken er een dik feest van. Ze knallen alles bij elkaar: knetterharde beats en ranzige electro, weinig subtiel aangevuld met nergens op slaande raps. Deze belachelijk uitziende act met vreemde pakken, geschminkt als Aboriginals in fluorescerende kleuren, werkt als een malle en is heel erg leuk.
Het is alweer even geleden dat een van de vele Britpopbandjes echt is doorgebroken. Men spreekt over een nieuwe belofte uit Londen: White Lies [foto boven]. Ze maken hun opwachting in Huize Maas en iedereen die ertoe doet is erbij. De band heeft weliswaar leuke liedjes, maar klinkt als een remake van Joy Division en de Editors. Waar ze dan ook eindeloos mee vergeleken worden. White Lies is niet heel verrassend en veel van de toeschouwers vertrekken voortijdig. (KV)
Terwijl White Lies zwelgt in melodrama is in Vera de optelsom 'Belg + gitaar = rock-'n-roll' snel gemaakt. Triggerfinger excelleert er in het spelen van loodzware, maar toch swingende stonerrock. Moddervette riffs, rollende drums en een basgitaar die je verstandskiezen losdrilt. De Grote Zaal juicht mee met de zegetocht van de Belgen, die hun sporen natuurlijk al lang en breed hebben verdiend. Het gaat te ver om dat armoede te noemen, maar het zijn wel de gevestigde namen die ervoor zorgen dat een ietwat teleurstellende donderdag toch nog de moeite waard is. (BB)
http://www.kindamuzik.net/live/noorderslag/eurosonic-2009-dag-1/18001/
Meer Noorderslag op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noorderslag
Deel dit artikel: