Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Panic! At the Disco is het lieverdje van een opeengepakt Paradisopubliek met een gemiddelde leeftijd van pakweg zeventien jaar; papa’s, mama’s en uw dertig lentes klokkende recensent inbegrepen. Het kroost heeft de urenlange wachtrijtijd doorgebracht met het verorberen van McDonald’s-voer en showen van H&M-streepjesshirts; zoveel valt op te maken uit de restanten die binnen het dranghekcordon voor de ingang liggen.
Een hek scheidt ook het podium van het publiek. Daarachter staan vijf securityheren in het gelid; hun spiedende blik mist geen enkele bakvis die op flauwvallen staat. Amper drie minuten nadat het zaallicht dimt, voeren ze al twee meisjes – in katzwijm gevallen of plat gedrukt? – af. Voor die tijd is de spanning tot het kookpunt opgestuwd. De kids houden het niet meer; drum- en gitaarroadies worden op luid gegil onthaald. Dat geluid blijkt een voorbode van de orkaan aan schril gepiep die volgt wanneer de band verschijnt en vervolgens weerklinkt bij elk gebaartje of danspasje van frontman Brendon Urie.
Panic! At the Disco is na drie kwartier klaar en pas na groteske aansporingen tot harder gejoel van de roadies, peurt de groep er twee toegiften uit. Binnen een uur sta je buiten. Om negen uur ’s avonds wel te verstaan; de piepjonge bezoekers moeten op vrijdag immers naar school en bedtijd is heilig; rock-'n-roll.
Iedereen met een spanningsboog van maximaal drie seconden komt helemaal aan zijn trekken met deze afwisselende 'zaprock' vol jeugdig elan. Je hebt meer tijd nodig om de pretentieuze songtitels uit te spreken, dan dat er tussen de stuiterende breaks zit. Urie’s stem komt nauwelijks boven de band uit en het publiek vult die leemte liefdevol met massale samenzang. Een schone zaak voor Strepsils dat toch al een gouden avond beleeft aan honderden schorgegilde keeltjes. Ook de aanbieders van mobiele telefonie prijzen zich gelukkig; steeds priemen minimaal 25 telefooncameraschermpjes omhoog in de hoop een uniek moment te vangen. Die plaatjes worden een dag later vast naar heel de vriendenkring ge-MMS-t.
Het onderscheidend vermogen van de eigen nummers acht Panic! At the Disco, niet onterecht, blijkbaar ontoereikend. In de korte speeltijd worden ook nog Radioheads ‘Karma Police' en ‘Tonight, Tonight’ van The Smashing Pumpkins gecoverd. Alles beter dan een recycleversie van een Counting Crowsnummer. Het zijn de enige twee nummers die niet spastisch heen en weer zappen, dus wie doet Panic! At the Disco hiermee een plezier? Oude knorpotten zeggen: “daar blijf je met je poten vanaf”, terwijl de jeugd het origineel wellicht niet eens kent.
Corgan en Yorke zijn dinosaurussen. Historisch besef is passé: de rollator van de twintigplusser. Uiterlijk (geloof me: dat zit wel snor!) en onbekommerde stuiterlol met vriendjes en vriendinnetjes, in Paradiso of op de TMF-Awards, lekker veilig door pa of ma thuisgebracht, zijn de nieuwe alternatieve codewoorden. Ik word oud. De toekomst ligt al zo godvergeten lang niet meer in paniek op de straten van Londen of Birmingham. Die is naar het zich laat aanzien aan Panic! At the Disco; de natte marketingdroom van elk platenlabel: een boyband in rockbezetting.
http://www.kindamuzik.net/live/panic-at-the-disco/panic-at-the-disco/14226/
Meer Panic! At the Disco op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/panic-at-the-disco
Deel dit artikel: