Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Jason Robert Quever is kind van hippies met een drugsburn-out, die uit voorzorg tegen nog meer drugsgebruik naar een christelijke commune verhuisden. Het zou te makkelijk zijn om te stellen dat zijn muziek doordrenkt is van de jaren zestig en psalmen, maar toch roept de pastorale indiefolk van Papercuts op de voorlaatste plaat wel zo'n sfeertje op.
Op het laatste album, Fading Parade, gooit hij het over een iets andere boeg. Hij produceerde ooit Beach House en het geluid gaat dan ook meer de dromerige kant op. Het galmende geluid doet Spectoriaans aan, waardoor de melancholieke geest volledig uit de fles komt. Live is het lastig om dat geluid te benaderen en in een matig gevuld Vera klinkt Papercuts meer als gitaarband.
Quever staat liever niet in de belangstelling. Op het podium maakt hij een schuchtere indruk. Hij kijkt vaker omhoog dan de zaal in. Alsof hij liever dagdroomt. Net als toetsenist Davis Enos, die regelmatig met gesloten ogen zijn keyboard bedient. Het creëert afstand tussen band en publiek, maar sluit uitstekend aan bij de zweverige sfeer van de fraaie songs.
Gemene deler is het heldere, golvende gitaarspel van Quever. Hij combineert het geluid van The Byrds en The Durutti Column met surfgitaar, en voert zo het publiek op een beeldende manier mee naar vervlogen zomertaferelen, waarvan alleen nog wat vage super 8-filmopnames resten. Hier doet Enos nog een melancholiek schepje bovenop met zalvende keyboardtonen. Bassist Frankie Koeller en drummer Graham Hill stutten alles op een bijna gemoedelijke manier.
De ingetogen nummers, zoals het uitermate sfeervolle 'White Are the Waves', klinken daardoor soms iets te dun om de aandacht volledig vast te houden. Hoewel Enos hem vocaal ondersteunt, zijn de zangpartijen op die momenten vluchtig. Wanneer hij in de meer uitbundige nummers zijn mond echt open doet, blijkt hij als zanger wel degelijk indruk te kunnen maken.
Dan klinkt Papercuts hecht, geconcenteerd en onontkoombaar. Met als indrukwekkende uitschieters een ritmisch sterk 'Marie Says You've Changed', en prijsnummers van Fading Parade, zoals 'Do What You Will' en 'Do You Really Wanna Know'. De refreinen hiervan gaan door merg en been.
De toegift doet Quever solo, waarbij hij overkomt als breekbare singer-songwriter die in een theatersetting zou floreren. Wat eigenlijk voor het hele optreden geldt. Want de verstilde prachtmuziek, zonder een greintje rock-'n-roll, komt het best tot zijn recht in een serene omgeving.
foto genomen door Vera-huisfotografe Simone van der Heijden
http://www.kindamuzik.net/live/papercuts/papercuts/21751/
Meer Papercuts op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/papercuts
Deel dit artikel: