Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Persistence Tour is inmiddels een begrip in hardcoreland. Al een decennium lang reist een bonte verzameling hardcoreacts onder deze naam door Europa. Voor de vijfde maal strijkt het gezelschap neer op de zondag na Speedfest. Drie podia vullen met goede hardcorebands blijkt echter een hele kluif te zijn. En speciaal voor deze zondag worden nog tien aanvullende acts geboekt. Het middagprogramma van de Persistence Tour wordt echter geplaagd door middelmaat en eenheidsworst, gestalte gegeven door weinig bijzondere oldschool- en metalcoregezelschappen.
Na een sterke opening op het hoofdpodium door All for Nothing is het lang zoeken naar bands die boven het maaiveld uitsteken. Strength Approach en Casey Jones horen in ieder geval niet tot die categorie, hoe strak beide shows ook gespeeld worden. Cruel Hand weet de boel wel open te breken met een trage en zeer effectieve groove. (RvE)
Het uit Duitsland afkomstige A Traitor Like Judas ontstijgt de middelmaat niet en moet opboksen tegen een half gevulde zaal. Geen gemakkelijke taak en ondanks de verwoede pogingen van frontman Elter - "This is your last chance to join me!" - om het publiek op te jennen, kan de middelmatige metalcore op weinig bijval rekenen. Wanneer vervolgens de Zwitsers van Cataract [bovenste foto] aantreden is de zaal beter gevuld. Toch missen de van Bolt Thrower geleende rip-off-rifs en simplistisch vormgegeven metalcore elke slag- of stootkracht. Drummer Dürst kan maar net zijn dubbelbasswerk strak houden en stoer poserende, boos kijkende mannen drentelen van clichématige breakdown naar breakdown.
Het hard aan de weg timmerende My City Burning heeft in zijn korte bestaan al een aardige staat van dienst opgebouwd. Vreemd is het dan ook dat de band geen officieel deel uitmaakt van de Persistence tour, want de vier heren uit Amsterdam maken als een van de weinige acts écht indruk. Vanaf het openingsnummer ontlaadt de band een ongekende energie. Zonder de vandaag al zo vaak gehoorde stoere praatjes, poeha of andere onnodige fratsen wordt een ijzersterke show neergezet waar nog menig band op deze tour een voorbeeld aan mag nemen.
Instrumentbeheersing is het sleutelwoord; de opgefokte hardcore wordt namelijk op meer dan gedegen wijze uitgevoerd, bevat de juiste hoeveelheid catchy hooks, boeiende riffs (met een licht melancholische ondertoon) en brute breakdowns. En een zanger die de longen uit zijn lijf schreeuwt, grunt en krijst. Afsluiter 'This Is the End' laat dan ook niets meer heel van de aanwezigen die uit volle borst meebrullen alsof hun leven ervan afhangt.
De toegankelijke hardcorepunk/screamo die Evergreen Terrace [foto hierboven] - met op gitaar de zanger van Casey Jones - daarna produceert, vormt een welkome afwisseling tussen al het metalcoregeweld; met name de geslaagde Tears for Fearscover 'Mad World'. Zo kan het dus ook, moeten de heren van Unearth [foto hieronder] hebben gedacht. Melodieuze metalcore voorzien van de nodige spierballen. Lomp, groovend, recht voor zijn raap en een enthousiaste band die het aanwezige podiummeubilair prima weet te benutten. (JG)
Het op voorhand meest besproken optreden van de dag staat op naam van Blood for Blood. Fans en drugsdealers zijn niet bepaald verheugd met het bericht dat White Trash Rob niet van de partij is en de vraag rijst of dit wel een echte Blood for Bloodshow kan worden. Ook al is vervanger Billy Graziadei (Biohazard) niet de minste, hij heeft een totaal andere inborst. De band opent echter beresterk met 'Mother Dear' en 'Ain't Like You', die massaal worden meegezongen terwijl de actie vooraan bij het podium een voorlopig hoogtepunt bereikt. Graziadei's stem mist de bittere ondertoon van Rob Lind en zijn sprintende podiumpresentatie vormt evenmin een gouden combinatie met een band die slechts in spierballentaal over haat, afgunst en schrijnende klassenverschillen zingt.
In de tweede helft van de set wordt er ingeleverd op het hoge niveau van de serie openingsstoten. Een massaal koortje, verzorgd door de flinke entourage die al het hele optreden op het podium rondhangt, zorgt voor een rommelig eind van een show waar Blood for Blood zich niet voor hoeft te schamen. Iedereen die wel eens op een European Hardcore Party is geweest, weet dat het mét Lind ook niet altijd feest is. (RvE)
Eerder dit jaar gooide ziekte van Spike Cassidy (hij heeft darmkanker) roet in het eten van een Europese tour. D.R.I. [foto links] kan daarom vandaag op een extra warm onthaal rekenen. Zoals gewoonlijk loopt de show over van de schoonheidsfoutjes en twijfelachtig getimede zanglijnen. Maar wat maakt het uit als de set uit louter hits bestaat. 'I'd Rather Be Sleeping', 'Thrashhard', 'Couch Slouch' en 'Mad Man'; ze gaan er allemaal in als koek. D.R.I. bewijst dat grijze slapen en een respectabele leeftijd een energieke show inclusief ongecontroleerde pit niet in de weg hoeven te staan. Het aftellen naar de volgende tour (lente 2011) is begonnen. (RvE)
"Is that all you got", schreeuwt de sympathieke Lou Koller van Sick of It All het publiek toe. Het optreden van deze harcoregiganten staat als een huis; machtsvertoon met één vinger in de neus. Met de energie van een achttienjarige springen de inmiddels veertigers nog over het podium en knallen de ene kraker na de andere uit hun getatoeëerde mouw. "Ladies and gentlemen, next year it will be Sick of It All's 25th anniversary", meldt Koller zich weer en hij laat het publiek vervolgens massaal meezingen met 'Step Down'. Een terechte afsluiter van een uiterst wisselvallige tiende editie.
http://www.kindamuzik.net/live/persistence-tour/persistence-tour-2010/21029/
Meer Persistence Tour op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/persistence-tour
Deel dit artikel: