Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De afgelopen drie edities van Pinkpop was het festival op zoek. Meer dance, of juist meer stevige rockbands? Wat te doen met hiphop en hoeveel Nederlands product is te veel?
Als tot overmaat van ramp in 2005 Pinksteren verschrikkelijk vroeg in het jaar valt, kan Pinkpop niet samen met Rock Am Ring en Rock Im Park gaan shoppen voor bands. Het pleit lijkt beslecht en het doek lijkt te vallen voor het langst ononderbroken lopende festival ter wereld. Dit jaar valt Pinksteren gunstig en Pinkpop heeft de bands voor het uitkiezen. KindaMuzik pikt er 7even opvallende punten uit.
1. KLEINE JONGENS EN GROTE MANNEN
The Rakes [foto rechts] knetteren in dolle vaart door hun prettige nu-Britrockalbum Capture/Release en presenteren tussendoor nieuw werk. Leuke band, kekke melodietjes, toffe deunen (‘Retreat’, ‘Work Work Work’) en wat ons betreft graag op reprise in het clubcircuit als de volgende plaat af is. De groep groeit live zienderogen en heeft het in zich vaandeldrager te worden van de tweede (of derde alweer?) golf nieuwe Britse rockbands-die-het-helemaal-maken.
Supersterren Red Hot Chili Peppers kosten een duit (naar verluidt veel meer dan een half miljoen euro), maar dan denk je ook wat in huis te halen. Pinkpop 2006 komt van een enigszins koude kermis thuis. De band speelt rommelig, ellenlange suffe solo’s zijn voor niemand leuk, Kiedis zingt vals en het geluid is bedroevend en veel te zacht. De gebroederlijke samenzang van aan vroeger terugdenkende vriendenclubjes komt makkelijk boven de grootste band van deze editie uit en dat kan toch niet de bedoeling zijn? Desondanks betonen de Peppers zich een van de weinige bands die erin slagen 60.000 man onder een zucht der herkenning te laten genieten van hit op hit op hit. Daarom alleen al zijn zij een waardige, zij het niet memorabele afsluiter.
2. TOPSTUKKEN UIT DE PINKPOP 2006 COLLECTIE
Tijdens hun niet vlekkeloze concert (er zijn problemen met de projectieschermen, de eerste helft van opener ‘Rosetta Stoned’ is live niet geweldig en de varianten in ‘Schism’ werken niet briljant) stuitert Tool langs tempowisselingen en onnavolgbare breaks door nummers van 10.000 Days, waaronder het geslaagde ‘Jambi’, en oudere prijsnummers als ‘Stinkfist’ en ‘Forty Six & 2’. Als ten slotte het drieluik ‘Lateralus – Vicarious – Aenema’ over Pinkpop wordt uitgerold, vergeet je dat je op een openluchtfestival staat en leun je in trance aan tegen een kristalheldere muur van hypnotiserend geluid. Oren én ogen komen meer dan voluit aan hun trekken: aan Tool kan niemand op Pinkpop 2006 tippen.
Morrissey [foto links] mag dan God zijn in Engeland, op Pinkpop moet hij het doen met een plek op de kleinere 3FM Stage. Geeft helemaal niets, want het is juist lekker toeven in de avondzon tussen de wat oudere festivalgangers en een paar zwaar idolate fans. Morrissey sprenkelt wat nummers van The Smiths door zijn set om iedereen te vriend te houden, maar weet vooral met solowerk enorme indruk te maken. De band mist geen noot en de strak in het pak gestoken Morrissey, perfect bij stem, schittert als de held van Pinkpop. Stiekem is hij dat zeker, ex aequo naast de onvergelijkbare broeders van Tool.
In de nieuwe bezetting klinkt dEUS [foto rechts] als een geoliede rockmachine waar weinig tot niets mis mee is. Tegelijk is dat de grote makke, want hoewel de show oplevingen kent in oude krakers als ‘SUdS ANd SOdA’, willen de Antwerpenaren nooit écht voluit knetteren en spetteren. Een gemis aan schurende persoonlijkheden kan echter niets afdoen aan een fenomenaal festivalconcert dat doet uitkijken naar een hernieuwde kennismaking in de clubs; dan hopelijk met nét wat meer vuur in de sloffen.
Editors teren lang op hun debuutplaat en tonen op Pinkpop het gelijk van de band die het ijzer blijft smeden zolang het heet is. Vielen Editors live eerder nogal tegen, in de John Peel-tent knallen ze als een gesettelde rockband die al jaren op het hoogste niveau meedraait. Puike singles, een cover van Talking Heads’ ‘Road to Nowhere’ en een stem om bij weg te dromen vergoeilijken de verveling die een beetje de kop opsteekt wanneer het tempo terugloopt. Donker en op hoog tempo zoals bij de hits blijkt Editors inmiddels een geweldige liveband.
3. FESTIVAL = FEEST!
Feestelijke stemmingen en festivals gaan hand in hand en Pinkpop 2006 grossiert in uitgelaten sferen. Wat te denken van de Liverpoolse rockers The Zutons, die met hun kruising tussen rock en funk de John Peel-tent uit zijn dansende voegen laten barsten, met een zwoele eindjam als bonus?
Als daarvan de mondhoeken nog niet omhoog krullen, zijn er altijd nog de Infadels die aan een shock and awe-achtige overkill bezig zijn qua concerten in Nederland. Niemand die daarmee zit, want hun uitzinnige rock-'n-dance gaat erin als gesneden koek en drukt volgend jaar (of op Lowlands al?) de herinneringen aan dito massadanstaferelen bij Faithless uit ons geheugen. Ook Jamie Lidell zet de tent in vuur en vlam, dit keer met een hele liveband, waarin we onder andere Mocky herkennen. Goed en swingend, maar niet zo euforisch als tijdens eerdere optredens.
Hoewel we het een beetje gehad hebben met de terugkerende la-la-la- of na-na-narefreintjes van Kaiser Chiefs [foto links] gaan we om bij hun aanstekelijke en energieke concert. Pinkpop staat al vroeg te springen met een grijns van oor tot oor. Dat de verrassing er wel vanaf is, de nieuwe nummers het nog niet halen bij de hits op Employment en het trucje na twintig minuten al te bekend blijkt, mag de pret niet drukken. Ricky Wilson en kompanen blijven immers een uitstekende feestband.
Het zijn echter de magistrale mafketels van The Flaming Lips [foto rechts] die zich de ultieme feestband mogen noemen. Wayne Coyne komt op in een gigantische ballon, er zijn meerdere confettikanonnen, links en rechts staan kerstmannen en aliens en binnen een halve minuut is het publiek in extase. De uitzinnige tent maakt het niet eens uit wat de mannen spelen: tegen zoveel gelukzaligheid is geen mens bestand.
4. VREEMDE EENDEN
Het festival begint met een stel vreemde vogels, want hoewel gitaren dit jaar domineren hebben aftrappers The Dresden Dolls [foto links] er voor de afwisseling géén. Drums en piano, meer hebben Amanda Palmer en Brian Viglione niet nodig om al vroeg de rockadrenaline te laten stromen. Het mag zijn dat hun cabareteske punk beter tot zijn recht komt in een zaal, het arty duo slaat zich – met een geweldige cover van Black Sabbaths ‘Warpigs’ – meer dan goed door zijn hoofdpodiumshow heen; ook zonder gitaar dus.
Een andere opvallende artiest is Paul Weller. De grijsaard speelt zonder moeite de fraaiste songs in de klassieke singer-songwriter rocktraditie. Tussen het harde geweld en het jonge grut, steekt Weller enigszins braaf af; qua nummers en uitvoering (de man is niet op een misser te betrappen, zijn band evenmin) doet hij het menig hypebandje van nu dubbel en dwars voor. Dat maar weinigen zich realiseren hoeveel Weller betekent (of betekend heeft) voor de rock, blijkt wel uit de schandalig lage opkomst. Desondanks is Weller een icoon voor de perfecte rocksong en een absolute heilige vergeleken bij het dodelijk saaie en slepende Placebo dat volgt.
5. HET-PLAATSVERVANGENDE-SCHAAMTE-MOMENT
Zonder enige twijfel het stelletje überpubers dat zich Bloodhound Gang noemt. Ze kunnen geen nummer fatsoenlijk spelen, zanger Jimmy Pop is zo stoned als een garnaal, ze laten zich onderspugen en -zeiken (letterlijk) en hun muziek is van pijnlijk laag niveau. Er wordt meer geouwehoerd dan gespeeld. De manier waarop de van tevoren ingestudeerde praatjes worden voorgedragen, is te kinderachtig voor woorden: we kijken verdomme niet naar Sesamstraat… De strontvervelende mannetjes hebben de afgelopen jaren al menig festival verpest en toch staan ze er ook dit jaar weer. Dit uurtje hoofdpodium had zoveel beter besteed kunnen worden…
6. TERE ZIELTJES TEGENOVER STOERE BINKEN
Waar Keane op het grote podium bewijst dat hun liedjes écht hitpotentie hebben, probeert KUBB hen op het kleinere 3FM-podium te imiteren. De band is onwennig en speelt slaapverwekkende liedjes.Dan doet Kashmir het beter: hun mooie nummers beklijven wel, ondanks het vroege tijdstip en het te grote podium.
Ronduit bot en lomp is Soulfly, dat om 11:45 uur ’s morgens al een verwoestend harde set met een paar Sepultura-nummers over de wei blaast.
Dredg [foto rechts] is een van de meest originele bands op Pinkpop, maar hun intelligente artrock verzuipt op het grote buitenpodium. Ondanks strak spel, komt de virtuositeit helaas niet echt over. Danko Jones’ logge rock komt in een dergelijke ambiance veel beter uit de verf, al wordt zijn podiumact wat saai, net als zijn muziek.
Deftones zet na een eindeloze reeks barslechte optredens weer eens een venijnige set neer. Chino Moreno is eens niet lui en stoned, maar krijst als vanouds. Toch klinkt Deftones’ muziek inmiddels vrij gedateerd. Misschien dat het nieuwe album, waar ze overigens niets van speelden, daar verandering in zal brengen?
7. VOLGEND JAAR WEER?
Na enkele magere jaren heeft Pinkpop in 2006 orde op zaken gesteld. Festivalorganisator Jan Smeets kan het op het podium niet genoeg benadrukken (“Hebben we teruggeslagen?!”), maar het moet gezegd: Pinkpop is terug op het oude niveau. De nadruk ligt weer op de gitaar en hele drommen mensen liggen weer rustig te luisteren in het gras achter de geluidstoren.
Natuurlijk is een deel van de programmering totaal niet relevant of uitdagend (Racoon, Franz Ferdinand, Keane, Kaiser Chiefs, Bløf, Alter Bridge, Nickelback), maar dat is al sinds jaar en dag zo. Tegelijk zijn juist deze bands veelal de grote publiekstrekkers. Met her en der een welkome verfrissende andere wind tussendoor was het, mede door het fantastische weer, een ouderwets Pinksterweekend.
Foto's uit het KindaMuzik archief:
The Rakes: Jan Mulders, Morrissey: Stephan Mehrer, dEUS: Martijn Booij, Kaiser Chiefs: Jelmer de Haas, Flaming Lips: Tim Broddin, Dresden Dolls: Kenn Verstraeten, Dredg: Michiel Bastmeyer
http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop/pinkpop-2006-6949/13112/
Meer Pinkpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop
Deel dit artikel: