Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De zon schijnt nog volop wanneer The Chameleons (foto beneden) aantreden. De Engelse postpunkband maakt in de jaren tachtig drie platen, waaronder het meesterwerk Script of the Bridge in 1983. Ondanks het vermogen om gepassioneerde wavesongs vol prachtige gitaarweefsels te schrijven, komt de band niet verder dan een cultstatus. Een kwarteeuw later zingt Mark Burgess nog steeds uitstekend en intens. Hij beweegt volop en ondersteunt zijn donkere teksten met dramatische armgebaren. Hij zoekt zelfs het publiek op en neemt de adoraties van veertigers gretig in ontvangst. De sublieme gitaarlijnen komen in het heldere geluid uitstekend bovendrijven en hiermee tonen The Chameleons aan hoe veel invloed ze hadden op dreampop en shoegaze. Een geslaagd reünie-optreden: The Chameleons laten zien en horen hoe het moet.
Het Amerikaanse Chavez maakte met Ride the Fader halverwege de jaren negentig één van de beste gitaarundergroundalbums van dat decennium. Broeierig, massief, melodieus maar vooral hard, je kunt de buren ermee uit huis jagen. Slechts een handjevol bezoekers zien en horen ongeleid projectiel Matt Sweeney op een groot podium vals zingen. Het kolossale gitaargeluid vloeit als dikke stroop uit de boxen, zodat Chavez bijvoorbeeld in 'You Must Be Stopped' en 'Our Boys Will Shine Tonight' toch nog iets van zijn klasse toont. Een geslaagd optreden is het niet, en de band verlaat vervroegd het podium.
Je ziet het vaak gebeuren bij indiebands: naarmate ze een groter publiek aanboren, verdwijnen lofigeluid en rafelranden steeds meer uit de songs. Girls zijn hiervan een schoolvoorbeeld. Ruim twee jaar geleden speelden ze - gekleed als een stel voddenbalen - met ruim honderd decibel het behang van de muren in de Bovenzaal van Paradiso, nu vragen twee achtergrondzangeressen: "Barcelona, are you ready?" Het haar van de zanger zit netjes en nergens vliegen Girls de bocht uit met hun zonnige jarenzestigpop. De nummers zijn prima, maar saai is het wel.
Het voordeel van een festival is dat je soms tegen een aangename verrassing aan loopt. Dat geldt wellicht voor veel bezoekers, want het is onverwacht druk bij I Break Horses (foto beneden). De Zweden brengen prachtige shoegazepop die ze ondersteunen met simpele, maar doeltreffende analoge synthgeluiden en pruttelende beats. De zangeres maakt het sprookjesgevoel compleet met etherische zang. Net op het moment dat je dreigt in te dutten, komt er bijvoorbeeld een uptempo-song, zodat je toch van begin tot eind bij de les blijft.
Net zo min als de stadgenoten van Beach House moeten Lower Dens het van podiumuitstraling hebben. Het ietwat nerdy ogende gezelschap maakt uitermate beeldende muziek, die aan shoegaze, krautrock en freakfolk raakt. Zangeres Jana Hunter trekt je met bezwerende zang langzaam haar psychedelische universum binnen. Drummer Nate Nelson, met koptelefoon, geeft stuwende metronoomritmes aan en gitarist William Adams vult de gaten met ijle geluiden. De kracht van Lower Dens is dat ze gelaagd klinken zonder moeilijkdoenerij en dit resulteert in een boeiend en trance-opwekkend concert. (AR)
The War on Drugs is één van de vele jonge groepen op Primavera Sound die onder de noemer speelse indierock valt, een duidelijke trend van de laatste jaren. Spilfiguur Adam Granduciel en zijn medemuzikanten spelen hun melodieuze, uptempo-gitaarnummers met veel overtuiging. The War on Drugs heeft het vertrek van Kurt Vile duidelijk verwerkt. Toch is er een minpunt aan dit knappe concert: het is veel te kort. Maar beter kort en krachtig, zo blijft de frisheid behouden, toch een belangrijk handelsmerk van deze band. (GC)
Het is dringen geblazen bij het hoofdpodium, want vrijwel iedereen wil The Cure (foto top pagina) zien. De groep is onverminderd populair, want veel bezoekers dragen een shirt van Robert Smith en consorten. Wat meteen opvalt, is de sublieme geluidskwaliteit van dit marathonconcert. Het gezelschap vervult de rol van professionele rockdinosaurus met verve en de heren laten niets aan het toeval over. Zelfs de gezichtsuitdrukkingen van Smith lijken geregisseerd. Die professionaliteit haalt wellicht wat scherpe kantjes van de muziek af (de lange vocale uithaal in 'Push' had best wat intenser gemogen), maar anderzijds stelt dit de band wel in staat een indrukwekkende show te geven. Zo kan het loodzware 'One Hundred Years' eindelijk eens uitgroeien tot hoogtepunt in plaats van te sterven in een geluidsbrij. Verschil met het concert in Ahoy zo'n vier jaar geleden is de rentree van een toetsenist. Een meerwaarde, zo blijkt uit een superaanstekelijk 'The Walk', waarin toetsen en gitaar elkaar prachtig aanvullen. Het optreden is een absoluut hoogtepunt van Primavera Sound 2012. (AR)
Een concert van Dirty Three is om ten minste twee redenen altijd de moeite waard: de prachtige, sfeervolle instrumentale muziek, die live nog indringender klinkt, en de grappige bindteksten van frontman Warren Ellis. Op beide vlakken bedient de band het publiek op zijn wenken. Het enthousiaste internationale publiek zorgt ervoor dat het trio weer eens boven zichzelf uitstijgt, met als resultaat één van de meest onderhoudende en intense concerten van de driedaagse, wat geen vanzelfsprekendheid is bij deze hoogst persoonlijke, ietwat duistere versie van folk, waarbij een viool de hoofdrol speelt. (GC)
Het Vicepodium ligt vlak naast een jachthaven. Je zult maar nietsvermoedend in de kooi van je dure jacht liggen wanneer Mayhem daar na twaalven losbarst met een verzengend blackmetaloptreden. Ondanks hun ongezellige reputatie, met bijvoorbeeld zelfmoorden en automutilaties, beginnen de Noren op tijd. En verzengend is het. Terwijl een halve slagersvitrine aan vlees het plafond siert, speelt Mayhem zowel slepend langzaam als weerzinwekkend snel. Drummer Hellhammer demonstreert hierbij een fabelachtige techniek en Attila Csihar krijst, grunt en schreeuwt vanuit de allerdonkerste krochten van zijn ziel. Met dit ongenadig intense optreden veegt Mayhem de vloer aan met alle bands van het festival. (AR)
Op Primavera Sound is ook elk jaar weer plaats voor oude bands die de draad oppakken en op reünietour gaan, al dan niet voor het geld. Dit jaar past onder andere Codeine in deze traditie. De band rond Stephen Immerwahr hield in 1994 op te bestaan. Voor deze tour wist hij de originele drummer van Codeine, de geweldige Chris Brokaw, te strikken. Voor velen is het een mooie trip down memory lane, maar wat vooral opvalt is hoe ongedateerd en origineel de band eigenlijk klinkt. Codeine pionierde destijds dan ook in heel wat muzikale trends en genres uit het midden en einde van jaren negentig, waaronder slowcore en zelfs postrock. (GC)
Met Hurry Up, We're Dreaming maakten de Franzosen van M83 (foto boven) vorig jaar het eerste chillwave-dubbelalbum. Hierop gaan Anthony Gonzalez en de zijnen bijna ten onder aan hun eigen bombast. Op het podium pakt M83 helemaal uit met een magnifieke lichtshow die de euforische cocktail van synthpop, chillwave, ambient en dance treffend ondersteunt. De muziek is gemaakt om het publiek in grote festivaltenten en -weides uitzinnig te laten springen. De hoge stem van Gonzalez versterkt de zweverige sfeer van de muziek, die duidelijk veel meer is dan effectbejag. Daar zorgen de vinnige duels tussen shoegazegitaar, saxofoon en elektronica wel voor. M83 is een ander hoogtepunt van de dag. (AR)
Eén van de nieuwe sensaties die iedereen gezien wil hebben is The Men, vooral op basis van het uitstekende, goed ontvangen album Open Your Heart. Zoals het een nieuwe sensatie betaamt - zeker uit het hippe Brooklyn - gedragen de bandleden zich erg zelfverzekerd. De nuances van hun tegelijkertijd actueel en retro klinkende gitaarmuziek gaan een beetje verloren in een laag feedback. Maar de mini-hype rond The Men blijkt zeer terecht, want ze leveren één van de coolste en energiekste concerten van het festival af. (GC)
Death in Vegas (foto rechts) bewijst midden in de nacht dat de kunst van het weglaten altijd goed werkt bij het samenvoegen van elektronische muziek en donkere gitaarmuziek. Rond een simpele, repetitieve synthlijn bouwen de Britten fraaie geluidscollages met drums, basgitaar, samples en shoegazegitaarlijnen. Een massief, dwingend en onontkoombaar geluid is het resultaat, waarop het zowel heerlijk trippen als dansen is. Daarbij verstaat Death in Vegas het ambacht om zowel retro (horen we daar een synthlijn uit 'Theme for Great Cities' van Simple Minds?) als modern te klinken. (AR)
Foto M83: David Tombilla (CC)
Overige foto's: Scanner.fm (CC)
http://www.kindamuzik.net/live/primavera-sound/primavera-sound-de-vrijdag/22975/
Meer Primavera Sound op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/primavera-sound
Deel dit artikel: