Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De programmering in het auditorium, de enige binnenlocatie op het Forum, valt dit jaar een beetje mager uit. Toch staan op de laatste festivaldag in de namiddag drie singer-songwriters op het affiche die heel wat volk op de been brengen. Father John Misty is de nieuwe artiestennaam van Josh Tillman, de vroegere drummer van Fleet Foxes. Hij brengt breekbare folk waarin zowel Hollywood als religie een belangrijke rol spelen. Opvallen doet hij vooral dankzij een grappige podiumact, waarbij hij de grootsheid van de zaal contrasteert met zijn eigen minimale bezetting.
Oude rot Michael Gira, vooral bekend als de charismatische frontman van Swans, heeft weinig moeite met de grootte van de ruimte en neemt meteen het podium én de zaal in. Hij komt over als een vriendelijke vijftiger, maar wanneer hij begint te spelen en zingen, zowel nummers van Gira zelf als van Angels of Light en Swans, barsten zijn demonen los. Gira maakt in zijn eentje even veel indruk als met een volledige elektronische band achter zich.
Neutral Milk Hotel, de band van Jeff Mangum, kende een grote populariteit in bepaalde jarennegentigscenes. Nu beleeft hij een tweede jeugd dankzij de zanger-gitarist die onlangs het ATP Festival in Engeland mocht cureren en twee dagen na elkaar het auditorium van Primavera Sound volledig weet te vullen. Zijn ietwat rammelende, doorleefde, folky gitaarnummers klinken na al die jaren nog steeds fris en kunnen zo een heel nieuwe generatie fans boeien. (GC)
De zon is net onder, een prima moment voor de zomers melancholieke droompop van Beach House (foto top pagina). Op de laatste plaat, Bloom, is de muzikale betovering subtieler en live trekt het trio deze lijn door. Beach House speelt net iets langzamer dan op plaat, zodat de songs een extra zwoele meerwaarde krijgen. De lichtshow is indrukwekkend, met veel pasteltinten, terwijl de bandleden verder vrij statisch hun ding doen. Toch is Beach House gegroeid als liveband, het klinkt voller en zelfbewuster. Daardoor kan Victoria Legrand met licht schorre stem vocaal pieken in een bedwelmend 'Myth'. Het is slechts één voorbeeld uit een indrukwekkend optreden.
Twee heren spelen op de achtergrond Kraftwerkje met elektronica. Voor op het podium zingen twee dames van middelbare leeftijd nikserige woorden, om de futloze electropop van Saint Etienne (foto boven) op te leuken. Eentje draagt een boa die we in een Tros-televisiequiz uit de jaren tachtig al niet meer zagen. Met houterige dansbewegingen proberen ze extra cachet te geven aan de zang, die in het begin nog wel aan te horen is. Het wordt per nummer alleen valser. Het concert van Saint Etienne is een regelrechte aanfluiting. (AR)
Shellac (foto beneden) en Yo La Tengo (foto onderaan pagina) spelen bijna elk jaar op Primavera Sound. Hun concerten vormen bijna een vaste waarde, maar ook deze editie vervelen ze niet. Shellac koppelt traditie aan vernieuwing. De band speelt enkele gloednieuwe, goede nummers en blaast het oudere werk nieuw leven in. Hun luide, stevige punkrock valt in de smaak bij de Spanjaarden, net als de meer melodieuze gitaarrock van Yo La Tengo, dat zich weer eens van z'n eigenzinnigste kant toont door ook minder voor de hand liggende nummers uit het oeuvre te spelen. (GC)
Hype Williams bestaat uit de Britse knoppendraaier Roy Blunt en de Estse zangeres Inga Copeland. Het duo maakt hink-stap-sprongen tussen nerveuze hybrides in de stijl van Skrillex, psychedelica, en ambient. Het podium is letterlijk in nevelen gehuld, slechts af en toe is een afwisselend zingende Copeland onder stroboscooplicht zichtbaar. Het benadrukt het afstandelijke, fragmentarische karakter van de muziek. Toch bouwt het tweetal een sfeervolle onderhuidse spanning op, die nergens echt tot ontlading komt. Zo geeft Hype Williams een boeiend lesje hogeschoolelektronica.
Abel Tesfaye maakte met zijn The Weeknd twee luid bejubelde platen vol donkere post-r&b, met als onderwerpen drugs, alles wat dat met zich meebrengt en vrouwen, véél vrouwen. Waarmee hij zich qua sfeer in de categorie The xx en James Blake schaart. Op het podium ontstaat een boeiend spel tussen beats, effecten, drums, bas, gitaar en de zang van Tesfaye. Die komt soms zeurderig en dan weer als een hedendaagse Michael Jackson uit de hoek. Wanneer de emotionele zang en de rockgitaar elkaar ontmoeten en vervolgens omarmen, slecht The Weeknd muzikale muren. Dan is magie niet ver weg.
Op het podium staan meer versterkers dan Dinosaur Jr. en Motörhead samen hebben. De voortekenen duiden op een verpletterend optreden van Justice. Of ze daadwerkelijk zijn aangesloten, zullen we nooit weten. Maar zoals vaker dienen ze wel als lichtdecor. Niettemin is het geluid van topkwaliteit. Het stelt de Fransen in staat om een enerverende en dansbare show te geven. Precies zoals we van ze mogen verwachten, leuken ze het materiaal van † met een overstuurd rockgeluid op. Iets extra's doet Justice niet, zodat het vermaken van de springende meute toch ook een degelijke handreiking is.
Eind jaren tachtig is het Engelse duo LFO pionier in de elektronische muziek, met name in de sterk basgedreven technovariant. Ruim twintig jaar later brengt het label Warp Frequencies opnieuw uit. Mark Bell blaast daarna in zijn eentje LFO weer nieuw leven in. Hoewel de opkomst voor het grote podium matig is, staat het volume verpletterend hard afgesteld zodat je een veel grotere meute verwacht. Het optreden van de bewegingsloze Bell is zo een fysieke totaalervaring met stroperige heipaalbeats, borrelende, hoge tonen, aangevuld met krakende en piepende geluidseffecten. Soms lijkt LFO over de eigen beats te struikelen, maar telkens staat hij weer op en zo doet hij z'n invloed op intelligent dance music eveneens uit de doeken. Alsof dit nog niet genoeg is komen - in dezelfde sneltreinvaart als de muziek - abstracte beelden langs. Die zijn op zichzelf al voldoende om in trance te raken. Om over de combinatie met de donderende muziek nog maar te zwijgen. LFO geeft een grandioos optreden voor veel te weinig mensen.
De tijd dat Alan Palomo - net als veel chillwave-artiesten - op zijn zolderkamertje sleutelde aan lofi-synthmuziek met een nostalgische ondertoon ligt ver achter hem. Zijn project Neon Indian is al geruime tijd een heuse band, die een grote massa, zoals voor het Ray-Banpodium, in beweging krijgt. Met drums, percussie, gitaar en natuurlijk synths klinkt Neon Indian zowel ontspannen als melancholiek. Het heldere, analoge synthgeluid vervult hierin een voortrekkersrol met eenvoudige deuntjes, die soms bewust vals gebracht worden. Net als opa's oude bandrecorder die wel eens bleef hangen. Neon Indian brengt het vergeelde fotogevoel dansbaar en doeltreffend over.
Met de afzegging van Björk raakte Primavera Sound 2012 een grote naam kwijt. Een gelijkwaardige vervanger kwam er niet en daarnaast kwamen lastminute-afzeggingen van Sleep, The Melvins en EL-P. Desondanks bleef het aanbod wel van een dusdanig niveau om van een prima editie te kunnen spreken. Zonder échte verrassingen of uitschieters. Toch had de editie van 2011 een net iets betere programmering, met name in de breedte. De soms matige opkomst bij grotere podia is hiervoor illustratief. Hoe dan ook, Primavera Sound blijft een prachtig grotestadsfestival voor wie echt voor de muziek gaat. Mensen die alleen voor de 'de sfeer' gaan, zul je in het Parc del Forum weinig tegenkomen. Net als dronken idioten of hossende menigtes. Gracias Barcelona! (AR)
Foto Beach House: Iñaki Espejo-Saavedra (CC)
Foto Saint Etienne: Frank Struwe (CC)
Foto's Shellac & Yo La Tengo: David Tombilla (CC)
http://www.kindamuzik.net/live/primavera-sound/primavera-sound-de-zaterdag/22976/
Meer Primavera Sound op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/primavera-sound
Deel dit artikel: