Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor een avond postrocken komen de Red Sparowes vanavond naar de W2 om hun recente schijf The Fear Is Excruciating. But Therein Lies the Answer te promoten. Een plaat waarop nog meer dan voorheen de demarcatie tussen spanning en ontlading centraal staat en de liedjes nog meer richting hebben gekregen. Een plaat die verwachtingen schept, maar vooral de nieuwsgierigheid wekt naar hoe ze dit live gaan overbrengen.
Nadat Paul Labrecque met zijn soloproject Head of Wantastiquet het inleidende deel van de avond heeft verzorgd, gaan om even na negen uur andermaal de gordijnen open en betreden de Red Sparowes [foto's] de intieme bühne van de W2.
Ietwat stoïcijns en in zichzelf gekeerd staan de leden op het podium. De ogen gesloten waardoor er nauwelijks interactie is, ook onderling niet; ongetwijfeld om de prettig beladen sfeer niet te willen verstoren. Doch waar de band er op plaat meer dan eens perfect in slaagt een sfeer te vangen en met een rijk palet aan klankkleuren te beschrijven, zo moeizaam weten ze dit schilderij live tot stand te brengen.
De onvermijdelijke visuals die in postrockland zo cruciaal zijn voltrekken zich op de achtergrond langs uitgestrekte landschappen, door grote wouden en desolate steden, maar blijven een onbeantwoorde film die snakt naar een soundtrack. Geen enkel moment word je echt gegrepen en meegezogen in de muziek. Ook wanneer van instrument gewisseld wordt en het hammondorgel of de op plaat zo essentiële steelguitar de ruimte krijgt komt hier geen verandering in. De dame en heren zijn kennelijk ook nog niet echt op elkaar ingespeeld.
Nieuw verworven drummer David Clifford houdt zich zo stevig vast aan het maat houden, dat hij vooral tijdens de nummers van de voorgaande platen de fills en roffels achterwegen laat. Waardoor ook het avontuur nergens wordt aangedurfd. En dat is jammer, een gemiste kans wellicht. Want live openbaart zich juist de mogelijkheid om dit avontuur aan te gaan. Om buiten de paden te treden en echt de spanning op te zoeken. Nummers langer te spelen, passages heftiger aan te zetten, maar vooral te durven experimenteren.
Na krap een uur spelen wordt even de verplichte 'we verlaten de bühne en komen dadelijk dan toch weer terug' routine uitgevoerd, waarna er nog een 'toegift' van drie nummers volgt en er na vijfenzeventig minuten een einde komt aan een ietwat teleurstellend optreden.
http://www.kindamuzik.net/live/red-sparowes/red-sparowes-head-of-wantastiquet/20742/
Meer Red Sparowes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/red-sparowes
Deel dit artikel: