Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op het laatste moment zijn The Strikes [Foto rechts] bijgeboekt en dat is goed nieuws. Deze jonge honden aangevoerd door de iets minder jonge zanger en mondharmonicaman Big Pete brachten vorig jaar Bathroom Acoustics uit. Een lekkere cd in de traditie van de Chicago-blues, gebracht met het vuur van de Red Devils. Het viertal speelt een prettige set waarin standaards als Hip Shake en Love Her with a Feeling de opmaat vormen van een reeks nummer van de cd. De bravoure van The Strikes zit ‘m vooral in de pompende songs, iets minder in de presentatie die gewoon degelijk te noemen is. Desondanks een erg lekker begin van de avond. (RB)
Tegelijkertijd spelen in de binnenzaal van de Oosterpoort René van Barneveld en Rudy Lentze , die zich INDO (In Nederland Door Omstandigheden) noemen. Wonderlijk om te zien hoe Van Barneveld, in de Urban Dance Squad ooit een toonaangevende rockgitarist, na zijn spel met de pedal steel bij The Yearlings, nu nog dieper graaft in zijn roots. Lentze en hij spelen een melancholisch mengsel van Hawaïaanse en Indische klanken, folk en americana. Lentze heeft een mooie stem, bijna zo honingzacht als JW Roy, maar moet voor zijn teksten meermaals op spiekbriefjes kijken. INDO doet menig oudere bezoeker met weemoed aan Andy Tielman en zijn broers denken. (RB)
C.C. Adcock [Foto] en zijn band beklimmen even hierna het podium in de entreehal. De heren brengen gemene, stampende bluesrock die er goed in gaat bij het Groningse publiek. De band uit Louisiana houdt het simpel: gortdorge, zompige rock, zonder al te veel poespas. Af en toe hoor je eens een stevig vervormde gitaar en C.C. zelf blijkt niet vies van een beetje show, maar dat was het dan wel. Niet dat het verder uitmaakt; C.C. Adcock en de zijnen zetten gewoon een lekker optreden neer. (BB)
Jake Brennan uit Boston geldt als een grote belofte. Op het podium overtreft hij met zijn Confidence Men het niveau van zijn cd Love and Bombs. Door de enorme energie die de band in het optreden legt, doet het vijftal een beetje denken aan Springsteen in de jaren zeventig, voordat The Boss stadionrock ging maken. Brennan rockt onstuimig en soulvol in songs als Isabella en If it Takes All Night en ontroert met het country-achtige Believe Me dat prachtig vierstemmig gezongen wordt. Afsluiter First I Look at The Purse, dat Brennan ongetwijfeld heeft opgepikt van de J. Geils Band, ook afkomstig uit Boston, is een hoogtepunt van de avond. (RB)
Het voert voor onze jongere lezers te ver om in detail te beschrijven hoe T'Boo Hollis Wayne Gentry IV van de White Cowbells Oklahoma zijn gitaar met dubbele hals door twee dames vast laat houden, vervolgens zijn broek laat zakken en daarna met een fles Jim Dean en zijn pik slide speelt…. Zo ranzig gaat het er dus aan toe bij de grootste hype van dit moment. White Cowbells Oklahoma biedt een ongelooflijk visueel spektakel. De band is zo groot dat de Canadeze boerenpummels elkaar bijna van het podium drukken. Hun rampetampende southern rock stelt muzikaal niet zo gek veel voor, maar de koebellen gaan wel met de publieksprijs lopen. (RB)
Het is zweten geblazen in de propvolle binnenzaal. De faam is de Amerikaanse Ruthie Foster klaarblijkelijk vooruitgesneld. In ieder geval lost ze de verwachtingen moeiteloos in. Haar muziek is vrij eenvoudig en ze houdt het klein met een minimale begeleiding. Een bassist en een trommelaar spelen met de zangeres mee, die zelf de gitaar hanteert. De minimale instrumentatie geeft Foster alle ruimte om haar grootste talent te etaleren. De Amerikaanse heeft een prachtige stem, die het volst tot haar recht komt in de vele gospels die ze zingt. Haar charmante en innemende podiumpresentatie maken het af: het volgende hoogtepunt van de avond is daar. (BB)
De grote zaal is ingeruimd voor G. Love en zijn Special Sauce. Vooraf zou je denken dat zijn onorthodoxe aanpak de meeste bluespuristen richting de bar zou jagen, maar dat valt behoorlijk mee. G. Love strooit met hiphop-invloeden en rapt er lekker enthousiast op los. Het trio uit Philadelphia laat de blues vooral erg funky klinken en ze weten het publiek behoorlijk met zich mee te krijgen. Bijzonder is het niet echt, maar je vermaakt je er prima mee. Het trio maakt hiphop interessant voor twangers en dat is best knap. (BB)
Ook John Lee Hooker Jr. houdt van goed partijtje funk. Zeggen dat het optreden slecht is, zou niet terecht zijn. De band is door en door ervaren en John Lee Jr. is een podiumbeest dat het publiek moeiteloos om zijn vingers windt. Waarom de zompige funk dan toch niet heel erg interessant is? De muziek klinkt routineus en vooral erg gelikt. Het showelement lijkt de muziek te overschaduwen en dat is jammer. Maar dat zal het dolenthousiaste publiek verder een rotzorg zijn. (BB)
Om een hoekje heeft Patterson Hood, voorman van The Drive-By Truckers, glimlachend de verrichtingen van de Cowbells gadegeslagen. Wat te doen als je na die mafkezen het podium op moet? Het antwoord van Hood en zijn maten is simpel: loeihard bloedserieuze songs spelen die, veel meer dan de Cowbells doen, een beeld schetsen van het harde leven in het zuiden van de VS. Bovendien heeft Hood in Mike Cooley en het grote talent Jason Isbell twee beulen van songschrijvers en gitaristen in de band. DBT, dé rockdinosaurus van deze tijd, kan gewoon niet verliezen. (RB)
Jon Spencer en de zijnen moeten niks van funk hebben. Bij de Blues Explosion draait het om de kick. Daarom wordt van meet af aan naar de hoogste versnelling geschakeld en ramt de band zich een uurtje het zweet voor ogen. Wellicht is het iets te veel en iets te hard voor bluesminnend Groningen, dat de muziek maar matig schijnt te waarderen. Blues Explosion speelt wel strak en energiek, maar toch is er iets mis. Is het plichtmatigheid van de band? Is het gewenning van het publiek? Het optreden komt in elk geval niet over en is bijna saai te noemen. Jammer. (BB)
Al met al is de 15e editie van de Rhythm & Blues Night een succes te noemen, waarbij opvalt dat het accent deze keer lijkt te liggen op de hardere muziek. Daar is niks mis mee. Met een interessante programmering en prima optredens van vooral Jake Brennan en The Drive-By Truckers was het goed toeven in de Oosterpoort.
http://www.kindamuzik.net/live/rhythm-blues-night/rhythm-blues-night/9543/
Meer Rhythm & Blues Night op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rhythm-blues-night
Deel dit artikel: