Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het driedaagse Roadburnfestival in Tilburg trekt bezoekers uit heel Europa. Die komen grotendeels zo rond drie, vier uur aan bij de kassa van 013 om hun bandje op te halen, met elk jaar weer lange wachttijden als gevolg.
Terwijl de rij voor de deur van 013 epische proporties aanneemt, kondigt Laura Pleasants aan dat ze "very stoked" is om op Roadburn te staan. Dat geldt ook voor de rest van Kylesa, wiens enthousiasme omslaat in een veel te snel gespeelde set. Het broeierige Savannahgeluid verdwijnt als sneeuw voor de zon, terwijl de band zelfs een uptempo nummer als 'Scapegoat' in een te hoge versnelling afraffelt.
Het hoofdpodium is op donderdag bezet met louter kwaliteitsbands. Toch zijn het juist de ontdekkingen op de andere podia die Roadburn karakter geven. Het duo Eagle Twin heeft slechts een baritongitaar en een drumstel nodig om zijn punt te maken. De onrust die over het optreden hangt is een gevolg van hun smerige geluid in combinatie met songstructuren die gebaseerd zijn op het uitstellen van een orgasme. Eagle Twin weigert zich over te geven aan simpel hakwerk en stapelt intro op intro.
Na meer dan twintig jaar podiumervaring kan het Eyehategod [foto boven; EL] niet meer zoveel schelen waar het optreedt. De band staat in de grote zaal geprogrammeerd, maar staat te spelen alsof het een verjaardagsfeestje van vrienden in New Orleans betreft. Gitaren worden op het dooie gemakje gestemd. Mike Williams neemt tussen de nummers door uitgebreid tijd om zijn neus te legen, sigaretten uit te delen aan het publiek en een open deur in te trappen met de aankondiging dat hij zijn dagen in Eyehategod het liefst beschonken doorbrengt. De ongepolijste show rust voor het grootste gedeelte op de schouders van Jimmy Bower, die in stijl en mimiek sprekend op zijn Crowbarvriend Kirk Windstein lijkt. (RvE)
Het Midi theater, landelijke beter bekend als 'het Adje theater' is dit jaar voor het eerst als extra locatie naast 013 aan het festival toegevoegd. Het heeft een hoop geld en politiek gedoe gekost, maar dan heb je ook wat: het Midi blijkt een prima festivallocatie, met vooral een opvallend goed zaalgeluid. Dat is een kolfje naar de hand van de Noorse blackjazzformatie Shining. Het kwintet rond Jørgen Munkeby - die er meer als een foute Italiaan dan als een Noor uitziet - imponeert met een set muzikale krachtpatserij die wel altijd blijft grooven, zoals het hoort op Roadburn.
Meer instrumentaal geweld in het Midi is afkomstig van Earthless. Twee jaar geleden als onverwachte headliner een enorme verrassing. Nu doen ze precies hetzelfde, misschien zelfs wel beter: één lange stonerrockjam spelen, die nooit in gepiel verzandt, maar rechtstreeks de stratosfeer in schiet, vooral dankzij superdrummer Mario Rubalcaba. Alleen de verrassing is er nu niet meer en dat scheelt, getuige ook het verschil in oordeel tussen wie het toen gezien heeft en wie het nu voor het eerst ziet. Wie er toen niet bij was, is net zo ondersteboven als degenen die het twee jaar eerder al zagen.
Witchcraft is een vaste gast op Roadburn. Deze keer is er ook plaats voor een korte akoestische soloset van zanger Magnus Pelander. Samen met een gitarist speelt hij een set bestaand uit speciaal voor dit doel geschreven nummers, dus geen Witchcraftmateriaal. Ze liggen wel in het verlengde daarvan en dus automatisch ook van de folkkant van Led Zeppelin. Pelander is een bevlogen zanger en uitstekend gitarist en het optreden is dan ook een zeer welkome afwisseling tussen al het geweld van zwaar gestemde gitaren.
In Roadburnterminologie heet het heavy seventies: de bluesgebaseerde hardrock van bands als Led Zeppelin, Jimi Hendrix en Cream. Op deze eerste Roadburndag wordt het genre vertegenwoordigd door Night Horse en Firebird. Night Horse blijkt de perfecte band voor de "kroeg in een concertgebouw" Bat Cave. Met zijn energieke podiumuitstraling, strakke spel en een zanger die zowel de AC/DC hoge regionen als het meer soulvolle werk beheerst, vult de band uit Los Angeles perfect het gat dat ligt tussen Airbourne en Dirty Sweet. Hopelijk weer te zien op de zomerfestivals.
Firebird, de band rond Carcassgitarist Bill Steer, opteert voor een meer laidback aanpak van het genre. Ook dat levert goede resultaten op, met vooral veel ruimte voor Steers sterke solospel.(MtH)
"We doen vier liedjes, het duurt één uur", zo luidt de zakelijke en tegelijk onheilspellende aankondiging van YOB-frontman Mike Scheidt. Zijn postdoomband is met het vorig jaar verschenen The Great Cessation terug aan het front en sterker dan ooit, zo blijkt ook bij deze eerste van wat uiteindelijk twee shows zullen worden op Roadburn. YOB is een powertrio met een omfloerst, licht psychedelisch geluid, maar dan zonder al te veel franje en daardoor des te verwoestender. Het publiek wordt met onder andere twee nummers van de nieuwe plaat een uur lang face down door de modder gesleurd.
Het is ook maar al te begrijpelijk waarom de New York Times onlangs in een liverecensie beweerde dat YOB momenteel een van de beste bands van Noord-Amerika is. De nuances van het plaatwerk - de songs zijn zeer traag en langgerekt maar stiekem ook behoorlijk catchy - raken live enigszins ondergesneeuwd, maar de doom van Bijbelse proporties in nummers als 'Burning the Altar' en de kolossale afsluiter 'The Great Cessation' maakt YOB tot een onbetwist hoogtepunt op de eerste festivaldag.
Behalve een gastcurator heeft Roadburn ook een artist in residence en dat is dit jaar oude bekende Enslaved [foto boven; HvdL]. Voor hun eerste show op het festival beloofden de Noorse blackmetallers een speciale set met een vj en de nadruk op het meer psychedelische materiaal van hun meest recente albums. Het is echter een teken aan de wand dat vooraf Rush wordt gedraaid, want Enslaved doet meer aan Opethiaanse spierballenprog voor nerds dan de op Roadburn meer gebruikelijke bandana-en-bellbottoms psychrockvariant.
Zo combineert een nummer als 'Ground' van het laatste album Vertebrae jaren tachtig Rush met Pink Floyds 'Comfortably Numb'. Dat laatste is overigens ook een goede omschrijving van de gemoedstoestand van het publiek, dat inmiddels aardig in de olie is en niet echt zit te wachten op de behoorlijk hard uitgevoerde blackened prog; de zaal is dan ook half leeg aan het einde van de show. De haperende visuals werken ook al niet mee (er staat een tijdje 'Dell' in plaats van 'hell' te lezen) en zijn te minimaal om toegevoegde waarde te hebben.
Daarvoor zorgen eigenlijk alleen het nieuwe arrangement van het afsluitende oudje 'Jotunblod' en het gastoptreden van Shiningsaxofonist Jørgen Munkeby, een voorproefje van het grootse Armageddon Concerto dat Enslaved op de zaterdag met Shining zal opvoeren. Ondanks een muzikaal gezien prima optreden lijkt Enslaved, ook met het oog op latere shows met Trinacria en Dream of an Opium Eater, het kruit hier nog even droog te willen houden, want echt heel bijzonder wil het uiteindelijk toch niet worden.
Dag één wordt afgesloten door Goatsnake, één van de vele (semi)legendarische oude projecten van sunn 0)))-gitarist Greg Anderson. Dit kwartet, met verder ook ex-leden van The Obsessed en Screamzanger Pete Stahl in de gelederen, maakte rond de eeuwwisseling een paar bovengemiddelde stoneralbums en is zeker met terugwerkende kracht als een heuse supergroep te beschouwen. De hooggespannen verwachtingen - het ziet zwart van de Goatsnakeshirts in 013 - worden volledig ingelost voor een zaal die beduidend beter gevuld en ook een stuk enthousiaster is dan bij Enslaved even tevoren.
Stahl is een aparte verschijning met zijn rusteloze podiumgedrag en typische verkouden-Josh-Homme stemgeluid, om over zijn gestoei met sambaballen, tamboerijn en mondharmonica nog maar te zwijgen. Vanaf opener 'Flower of Disease' draait het echter toch om Anderson en zijn beruchte ultralage gitaarsound. Zeker met sunn 0))) in het achterhoofd is het een ware belevenis om die eens in een traditionele setting te ondergaan, en het broodje stoner met extra dikke pindakaas smaakt dan ook maar al te goed, zo vlak voor het slapen gaan. (TG)
http://www.kindamuzik.net/live/roadburn/roadburn-2010-donderdag/20060/
Meer Roadburn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roadburn
Deel dit artikel: